{Open} Consider the possibilities!

Dit was niet haar favoriete deel van het teritorium, meer omdat Rabbit het niet zo had op die grote, gapende gaten in de aarde. Die pikzwarte tunnels waren alles behalve aanlokkelijk voor haar en dassen waren ook niet haar beste vrienden. Ondanks dat alles was en bleef het windclan gebied, dus als een haas die kant op rende, dan holde ze erachteraan. Dit zou allemaal prima werken, als er niet ineens een achterwerk de lucht in stak. De calico minderde vaart, de haas opgevend. Dat was een dassenburcht, niet? Een frons vormde zich op haar snuit en de poes vroeg zich af wie er zo dapper -of dom- was om zich in zo'n tunnel te wurmen. Het was algemene kennis dat die niet zonder gevaar waren. De poes schraapte haar stem, en hoopte maar dat de kat het kon horen onder de lagen aarde. "Dat zou ik niet doen, tenzij je een dassensnack wil worden." merkte ze droogjes op. even liet ze haar bek open: op dit moment rook ze geen verse das, maar puur omdat het spoor oud was betekende niet dat ze niet ineens terug konden komen.

Het achterlijf veranderde in een hele kat, een apprentice, Spottedpaw. De poes leek niet heel blij om haar te zien, en wreef over haar kop. "Rabbitfoot, hey" Klonk het, niet al te warm. De calico wilde niet als een oude knorrepot klinken, maar aprentices vandaag de dag werden steeds brutaler. De poes dacht terug aan haar ervaring bij de fourtrees, en rilde. "Ziet er aardig verlaten uit anders. Ruikt ook verlaten." Aahh, een wijsneusje. Welja, dat was niet altijd een slechte kwaliteit, maar als je sprak tegen iemand die dik 20 moons ouder was, was het wellicht een een plan om te luisteren. "Het ruikt verlaten," beaamde ze eerst, "Maar dassen zijn verraderlijke beesten. Het zal niet de eerste keer zijn dat ze terugkomen naar een oude burcht," Rabbits staart zwiepte naar de tunnels, "Of dat een nieuwe er wel een thuis in ziet." Waarom starclan hun dassen had gegeven, wist ze ook niet. Maar zij hadden er nou eenmaal het vaakst last van, en dat betekende dat het enige wat Windclan kon doen om haar clangenoten te beschermen was de kennis delen. Ze keek kalm naar Spottedpaw. "En jij zal niet de eerste kat zijn die uit elkaar gescheurd het kamp in wordt geveegd." Ze klonk misschien streng, maar deed dit werkelijk niet om de jonge poes te pesten. Ze was immers zelf ook een apprentice geweest, en kon dat sprankje rebelse enthousiasme wel begrijpen. Of dit echter juist overkwam was maar de vraag.

Haar advies werd niet overduidelijk niet gewaardeerd. Rabbitfoot zag het wrange gezicht van de apprentice, geïrriteerd, ongeduldig. "Maar op zo'n moment, zouden we ze toch moeten ruiken? Iets met verse lucht ofzo?" Even versmalde ze haar ogen, maar besloot hier niks op terug te zeggen. Dit was toch hopeloos. De poes ademde diep, diep in, en zuchtte het langzaam uit. Ze voelde een kloppende koppijn opkomen. Spottedpaw zou nooit iets van haar aannemen zo, zelfs als Rabbitfoot haar zou vertellen dat de lucht blauw was. "Spottedpaw," begon ze, met kalme stem, "Veel plezier met de dassen. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb." Haar stem was toonloos, maar haar pluizige staart zwiepte zacht heen en weer, en een klein trekje van haar mondhoek verraadde hoe ze zich daadwerkelijk voelde. Dit was gewoon hoe apprentices waren, en hier zou de jonge poes ook vast uitgroeien.

Net toen ze van plan was om op te stappen, hield ze halt toen Spottedpaw iets zijn. "Wil je niet meekijken dan?" Rabbitfoot trok haar wenkbrauw op, wat kregen we nou? Dit was dezelfde apprentice die net stellig had volgehouden dat ze zonder risico in een badgerset kon rondbanjeren? Wat kon ze doen met meekijken, meekijken hoe een jonge kat verscheurd werd? "Ik bedoel, een avontuur is toch leuker met zijn tweeën!" De apprentice wou haar dus duidelijk niet weg hebben. Even dacht de calcio na. Kon het zijn dat Spottedpaw toch een beetje nerveus was? Ze hield zich in om niet een beetje te grijnzen, maar zo goed was haar pokerface nou ook weer niet. Aan de andere kant was het misschien sowieso een beter plan om bij de apprentice te blijven, want mocht er iets gebeuren, dan zou zij zichzelf verantwoordelijk stellen. Hoe ging je naar de leader toelopen om te vertellen dat je haar pleegdochter had achtergelaten om door dassen gepakt te worden? "Een avontuur is in elk geval veiliger met zijn tweeeën." Mauwde ze uiteindelijk. Ze wierp een blik op de zwarte, gapende mond van de tunnel. Eigenlijk had ze bar weinig zin om daar in te kruipen: de gedachte daar onder te zijn, bedompt en krap, met de kans om vast te komen: Nee dankje. De paniek kwam al opzetten bij het idee alleen. De warrior peinsde een beetje. Liever liet ze geen jonge kat alleen in een badgerset, maar alles aan die tunnels schrok haar af. "Je wilt daar in?" Besloot ze eerst maar te vragen, terwijl ze naar Spotted keek. Ze deed een stap naar voren, en boog zich over de tunnel. Een bedompte geur kwam haar tegemoet, gemend met aarde. Het was bijna te donker om dingen goed te zien. De poes spitste haar oren, maar hoorde voor nu niks. Nog een keer ademde ze diep in, en zuchtte het weer uit. Geen verse geur. Alles leek veilig, maar een onbehagen gevoel hing nog altijd om haar heen. Durfde ze hier een apprentice is te sturen? Of moest ze zelf daar in, als veiligheid? Oh, vervloekte Spottedpaw met haar 'avontuurtjes'.