Errr? What the heck happened?

Een kat had soms haar vrijheden nodig. Gisteren was ze vertrokken. Haar medicijnstapel was goed gevuld voor de winter. Een week geleden was ze nog kattenkruid gaan halen. Ze had ook gezien dat de normale bron op was, dus moest ze misschien eens aan Mistgaze of Rousepaw vragen of zij een andere hadden. Het zou sneller leafbare worden dan ze dachten. Chivypaw moest voorbereid zijn op greencough en whitecough. Het was al even geleden dat ze blackcough hadden gehad, maar met die mysterieuze Tribe-ziekte wist je het nooit. De kattin zwom dan ook naar de kant. Het was nacht en ze moest eens terug keren.

Haar mond hing half open. Eerst waren haar ogen verwijd geweest van shock en nu kneep ze ze tot spleetjes. Dieven? Hier in Riverclan? Dat kon toch niet! Butterstar had haar zeker wel aangesproken van wanneer ze in het camp was binnen gekomen. Vroege ochtend. Haar hoofd stond er echt niet naar. Chivypaw sloot haar bekje en haar lippen trokken een streep. Aarrrrrggghhh! Al dat mooie gestapel voor niets. Ze had net alles terug op orde gezet toen ze eronder had vast gezeten, gered door Littlepaw. Dat gevlekte poesje was haar held, anders had ze daar misschien nu nog gezeten. De kattin zuchtte en trippelde naar de hoop. Ze schoof wat heen en weer. Hé? Met iets meer kracht zocht ze tussen haar kruiden. Wat? Chivypaw verspreidde ze met een angstig kloppend hart over heel haar den. Waar the heck was haar kattenkruid gebleven? Niets. Ze vond niets meer. Haar hele den lag nu verspreid met kruiden. Geen enkel blaadje van dat zoet spul. Oh ze kon wel huilen!

+ Little & Coyote

Het was vroeg in de ochtend, de zon was net opgegaan. Samen met Coyotepaw kwam ze doodmoe het camp ingestrompeld met het laatste beetje prooi dat ze gevangen had. Ze hadden de laatste momenten van de nacht gebruikt om hun prooi die ze tijdens hun straf moesten vangen dichterbij het camp te brengen en dan alles naar binnen te dragen en op de prooistapel te leggen. Haar maag gromde terwijl ze keek naar al die lekkere prooi maar ze wist dat ze nog niet mocht eten. Littlepaw geeuwde. Ze wou graag gaan slapen maar dat kon ze niet want vandaag moesten ze Chivypaw helpen opruimen. Over hun medicine cat gesproken.. Ze zag beweging in de medicine cats den. De calico duwde haar oortjes in haar nek, keek even opzij naar haar vriendin en liep toen voorizchtig op de den af. Met bange oogjes keek ze naar binnen; ze durfde haar poot niet binnen te zetten. Ze had bonkende hoofdpijn van de kruiden die ze genomen hadden, die nu jammer genoeg niet meer werkten, en van de vermoeidheid. "..Chivypaw?", riep Littlepaw aarzelend naar binnen, helemaal niet haar gewone vrolijke zelf.

_{Coyotepaw had de hele nacht niks gezegd. Samen met Littlepaw had ze wat prooi weten te verzamelen, en toen de zon weer zichtbaar was, hadden de twee doerakken weer de weg teruggevonden naar het kamp. Eenmaal daar zouden ze zich direct bij Chivypaw moeten melden. Ze had niet meer de energie om bang voor de Medicine Cat te zijn, ze voelde alleen maar een grote leegte die ze voelde sinds Panthergrowl had gezegd dat hij niks meer met haar te maken wilde hebben. Ze wist heus wel dat Littlepaw een blik had geworpen op haar, maar ze weigerde de poes aan te kijken. Nee, haar poten waren interessant genoeg. Langzaam, bijna treuzelend, slofte de apprentice achter haar vriendin aan, die al op weg was naar de den van Chivypaw. Ze merkte nu dat haar hoofd bonkte, maar daar besteedde ze weinig aandacht aan. Little vroeg om Chivypaw, maar Co bleef een eindje van haar vandaan. Ze had helemaal geen zin in een gesprek. Straks zou Chivypaw ook boos worden, en die kon dan heel eng zijn. Dat wilde ze niet.}

Ze hoorde een zachte stem achter haar. Chivypaw draaide zich om en drukte de tranen weg. Sommige katten huilde om familie of andere dingen, dit poesje huilde om haar verdwenen kruiden. Ze knipperde dan ook het water weg en keek naar Littlepaw die had gesproken. Achter haar ontwaarde ze de gouden vacht van Coyotepaw. Ze slikte even en bracht een glimlach naar voren. Act normal. Dit waren haar vrienden, hoopte ze, dus be normal, act normal. Ze stapte op het stel af en knikte hen toe. "Heyyy! Jullie zien er vreselijk uit, zin om samen iets te eten?" Ze loog niet. Zij zag er niet uit, maar de andere twee ook niet. Piekende vacht, vrij bang of gefrustreerd, ze kon het niet zeggen.

De vier Moons oude kitten was zijn vader weer eens ontvlucht. De kater had veel ambitie, iets dat bij hem ook niet ontbrak ook al zat hij veel liever bij de Elders of de Medicine Cat. Chivypaw was een jonge kattin maar bij haar rust kon hij zich wel vinden. Hij hoefde niets van haar, waardoor hij kon genieten van haar gezelschap zonder dat er iets van hem verlangt werd. Ook al nam hij altijd wel een prooi voor haar mee. Immers hadden Medicine Cats het druk en wou hij hun tijd niet verdoen met zijn vragen, zonder dat ze iets te eten had. Hij was nu al zorgzaam, dat was dan ook te zien naar zijn gedrag richting zijn blinde zusje Faintkit. Zijn heldergroene ogen zochten naar een goede vis op de prooihoop, waarna de jonge kater een verse vis tussen het andere prooi weg viste en met trotse passen in de richting van Chivypaw's den stapte. Daar sperde hij zijn intelligente groene ogen open, wat was er met de Medicine Cat's den gebeurd. Het was helemaal niet geordend zoals de bekende grijze tabby altijd had. Wie was er in de den geweest? Hij liet de vis voor zijn pootjes vallen waarna hij voorzichtig naar Chivypaw toe stapte. "Chivypaw?" Mauwde hij met zijn nog hoge stem, waarna hij onhandig troostend haar een neusje gaf, terwijl hij een blik op de vis wierp en een pootje verward optilde. Twee andere Apprentices, Coyotepaw en Littlepaw stonden hier ook. Wisten hun misschien wat er gebeurd was? "Wat is er gebeurd?" Vroeg hij verward en wellicht ook nieuwsgierig terwijl hij de vis in de richting van de mooie tabby duwde. Welke Riverclanner haalde het in zijn of haar hoofd de den overhoop te halen. Zijn vader zou hem per direct in de Nursery gevangen houden en een flinke preek geven als hij ook maar een klein beetje disrespect toonde. "Hulp nodig?" Vroeg de kitten uiteindelijk bedremmeld bij de realisatie dat niet elke Riverclanner het respect had om de den met rust te laten.

- toestemming van Beer

♥️ Isa

Littlepaw legde beschaamd haar oortjes in haar nek en keek naar de grond voor haar poten toen Chivypaw voorstelde om samen iets te gaan eten. Ze schudde met haar kopje; tranen stonden bijna in haar ogen. Ze wou antwoord geven, maar toen kwam een kitten met een vis de den in. De kleine calico knarste geïrriteerd haar tanden op elkaar - waarom moest er nu ook nog publiek bij zijn? Het was zo al moeilijk genoeg. Ze negeerde de grijze kitten - Mossykit, geloofde ze dat zijn naam was - en probeerde de medicine cat weer aan te kijken. "Euhm, we mogen nog niet eten..", mauwde ze zachtjes, waarna ze diep adem haalde; als om zichzelf moed in te spreken. Daarna richtte ze even snel haar blik op Coyotepaw, die ook niet geheel zichzelf leek te zijn sinds Panthergrowl hen vannacht betrapt had.

I bet she's the gentlest, nicest, warmest person ever

TAGs Chivy, Coyo, Mossy

lauz

_{Coyo wilde het liefste door de grond zakken, al helemaal toen ze Chivy's reactie hoorde. Wat een spijt had ze nu. Ze voelde zich zo schuldig, en nu dacht Chivy dat ze gewoon gezellig kon eten met haar vriendinnen. Niks was minder waar, en dat wist de jonge poes dondersgoed. Het was hun schuld, en het was een grote fouten. Maar Panther had gezegd dat je altijd van je fouten moest leren. Panther... Tranen lagen in haar ogen, maar ze wilde niet toegeven aan het verdriet in haar keel. Nee, nog niet. Een opdondertje van de nursery kwam opeens koekeloeren, en nijdig snoof Co en keek het diertje pissig aan. Waarom nu, waarom net wanneer Little en zij zo erg in de problemen zaten? Ze hoefde niet nog publiek erbij. "Chivypaw heeft geen hulp nodig, ga maar lekker spelen met je vriendjes en vriendinnetjes," antwoordde ze voor de Medicine Cat, voor ze er erg in had. Ze had niet eens door dat haar stem oversloeg van de emoties in haar. Het was gewoon een wirwar in haar hoofd, net als de den. Vervolgens richtte ze zich weer tot de zilveren poes, geen aandacht meer schenkende aan het feit of de kitten er nog was of niet. Nee, ze zou er geen doeken om winden, het was hun schuld. Misschien was het het beste ook om dat gewoon direct te zeggen. "Het spijt ons zo Chivypaw!" miauwde ze ontzet, waarna ze haar emoties niet meer in bedwang kon houden. Dikke tranen rolden over haar wangen, want alle stress, alle prikkels om haar heen, kon ze gewoon niet aan. Het was teveel, en het was haar schuld. Haar schuld.}

Onderwerp: Re: Errr? What the heck happened?