sing us a song you're the piano man

Luid piepend lag de kleine shecat in een nest. Ze wilde haar moeder gewoon, niet een of ander vervanger. Nee. Ze wilde de kattin waar ze op leek. De kattin die spijt had van alles wat er gebeurd was en dat zij geboren waren. Of haar vader. Die was ook prima. Zolang er maar iemand was die familie van haar was, iemand anders dan haar broertjes. Ze deed een poging tot uit het nest te kruipen en liet nogmaals een luid gepiep horen toen ze op haar neus viel.

[ o p e n ]

Je ogen open hebben had zijn voordelen. Een van die voordelen was zien hoe je nest genoot op d'r snuit lazerde. Ze piepte luid, Gall kneep zijn ogen dicht- te luid. Confrontatie zat echter niet in zijn nature, dus haar een klap verkopen deed hij niet. Het kleine katertje bekeek haar eens goed; jep, ze leek op hun moeder. Hij had andere moeders wel horen roddelen. Hij had diezelfde kattinnen ook dochters horen zeggen; meervoud. De schoonheid die niet bij katers hoorde maar die hij wel had. Ergens kreeg Gall er de rillingen van. Hier zat hij opgescheept met katten die hij niet kende, van wie hij maar moest houden, en om wat? Gedeeld bloed? Alsjeblieft zeg. "Meps." De hele naam lukte hem niet, en zelf dit kwam er al met moeite uit. En verkeerd. Waarom had zij zo'n lange naam? Hield hun moeder meer van haar dan van hem? Hooghartig stak hij zijn snuit in de lucht. Puh, hij viel tenminste niet. Zacht, bijna tegen zichzelf, mompelde hij; "Dom."

Hij liep naar barn two. Hij zou het zijn beste vriendin en broertje nooit helemaal kunnen vergeven, wat er was gebeurd. Toch was het nu zoals het was en de kittens konden er niks aan doen. Hij zou er dus voor ze zijn zo goed als hij kon, net zoals hij dat voor Razor en Jim deed. Hij zou ze steunen en een luisterend oor bieden als ze dat nodig hadden. Dat verdiende ze. Hij ging de barn binnen waar de moederkatten en kittens verbleven. Hij liep naar het nest van Shallow en haar kittens en zag nog net hoe Mesperyian op haar neus viel. Dus tilde hij haar aan haar nekvel weer overeind. Hij ging zitten en keek naar de jonge kittens, zijn neefjes en nichtje. “Hallo.” Zei hij terwijl hij een glimlach rond zijn lippen probeerde te toveren. Glimlachen ging niet meer vanzelf de laatste tijd. Het zag er dan ook niet echt natuurlijk uit. Zijn tweegekleurde ogen stonden zacht, maar zijn houding droeg een spanning met zich mee. Alsof hij continu op zijn tenen liep en elk moment kon ontploffen.

Brommend had Jaws zijn poten op zijn oren gedrukt en probeerde hij met zijn kop zover mogelijk in het mosnest te wurmen. Zijn stomme, oervervelende zus hield maar voor geen seconde haar snuit. Iets waar hij zich heel erg aan irriteerde. De jonge zwarte tom wou gewoon slapen en genieten van de stilte maar zodra hun mama maar voor een minuutje weg ging begon zijn grijze zuster al weer luidkeels te schreeuwen. De tom keek naar zijn andere broertje, de ook dezelfde grijze vacht had als hun moeder. Jaws was de enige van het nest die de pels overgenomen had van hun vader. Al was hij ook een mooie combinatie van zijn twee opa’s. Zijn vlijmscherpe tandjes en sterke kaken had hij overduidelijk van Shark geërfd. Maar zijn zwarte vacht en groengele ogen was toch wel echt van zijn andere opa overgenomen. Claw en Shark. Twee katten waar hij nul over wist maar toch een belangrijke rol zouden gaan spelen zodra hij ouder werd. De grumpy kitten keek op toen het gepiep van Mesperyan maar niet ophield. Hij wou haar net een harde por verkopen toen hij zag hoe ze uit het nest flikkerde en daardoor begon te lachen. Gall, zijn andere broertje noemde haar dom. Iets waarop hij nog harder van begin te grinniken. “Mespy is stom en dom! Ha-ha!” Mauwde hij uitdagend. Alleen toen Jaws nogmaals zijn mond opende om weer wat te zeggen drukte hij snel zijn kaken op elkaar. Een kat kwam de barn ingewandeld en hielp zijn zus overeind. Stom zeg. Van hem mocht Mesperyan nog wel eventjes uit het nest weg zijn. Ze nam enkel maar ruimte in en piepte de heeeele dag. Vervelend hmpf! “Hallo.” Jaws keek op. De tom die binnengewandeld was leek op zijn papa maar hij had een hele andere kleur ogen. Vragend hield de kitten zijn kopje schuin. “Hey! Jij lijken op mij? E-en papa?” Mauwde hij rechtstreeks. Antwoorden? Graag? Want hij snapte er maar niks van.

Verdrietig keek de kattin naar de grond toen haar broertjes haar dom vonden en liet nog een zacht gepiep horen voordat ze stil werd. Iets wat niet vaak gebeurde. Met grote ogen keek Mesperyian naar Chawl die haar optilde en terug in het nest plaatste, maar ze kroop snel weer naar hem toe en ging tussen zijn voorpoten liggen terwijl ze zachtjes begon te spinnen. Ze had haar oogjes gesloten en had haar kleine lichaam om een vootpoot gewikkeld. Dit was beter dan in dat stomme nest met haar stomme broertjes die de hele tijd zeurde dat ze te luid piepte of wat dan ook.

Gadverdamme, hier zat hij absoluut niet op te wachten. Het letterlijke zwarte schaap leek iets opgevangen te hebben, en trok zijn grote bek open. “Mespy is stom en dom! Ha-ha!” Gall voelde absoluut geen connectie met zijn zus, maar nog minder met die schreeuwlelijk. Hij verafschuwde zijn familie. Hij hield hier niet van. De kater rolde zijn gouden ogen. Houd toch je bek, Jaws. Hij zei het niet, maar schoof demonstratief een stuk van zijn sibling vandaan. Plots wandelde er een oudere, zwarte kater binnen. Hij tilde Mesperyian op, en zette haar terug in het nest. Niet nòg meer katten. Hij verborg zijn stiekeme nieuwsgierigheid naar de vreemdeling. Hij hoefde trouwens niets te doen, want de zwarte kitten had alweer zijn bek opengetrokken. “Hey! Jij lijken op mij? E-en papa?” "Jaws," Begon hij, in een zachte stem. Het hielp niet bij de hele gender verwarring. Nu moest hij goed nadenken, zijn woorden kiezen, en ze vooral goed uitspreken. Hij had hier eerder op lopen te prevelen, en wat hem betreft hoefde hij nooit meer wat anders te zeggen. "Als jij net zo veel brein als tanden had, was je veel leuker." Zijn zinsopbouw rammelde en zijn vocabulair was beperkt, iets wat hij later zou kunnen uitbreiden. Maar voor nu was dit raak. Mesp leek voor bloedzuiger te spelen en kleefde vast aan de onbekende kater.

Het poesje kroop weer naar hem toe en wikkelde zich om zijn voorpoot. Hij keek even naar haar terwijl er zich toch een klein glimlachje om zijn lippen vormde. Toen Jaws een vraag aan hem stelde keek hij op. “Dat klopt, want ik ben de broer van jullie vader. Dus ik ben jullie oom.” Legde hij toen uit. Voordat hij verder kon praten klonk er een ander stemmetje, die van Gall. Zo zo, dit was wel een stel bij elkaar. Het leek erop dat ze hun zusje aan het plagen waren geweest en nu kreeg Jaws ook nog een sneer. Even werd zijn blik ernstig, maar wat moest hij zeggen. Dat familie de enige waren waar je soms op kon bouwen? Als hij daar zelf niet eens meer helemaal in geloofde. Nou ja, hij wist dat hij nog steeds op Jackdaw kon rekenen. Dus eigenlijk was het nog steeds wel zo. “Soms zijn de enige katten die je rug dekken je familie, vergeet dat nooit.” Miauwde hij daarom ook. Hij bekeek het viertal nogmaals. De Elite was geen makkelijke plek om op te groeien, daar wist hij alles van. Het had hem gehard, maar ook een goede basis gegeven. Anders was hij nooit zo geworden als hij nu was. Het was lastig geweest dat wel, maar er waren altijd katten geweest die er voor hem waren geweest. Waaronder Shallow en Jackdaw, dat moest hij ook niet vergeten. Net zoals hij de kittens nu op het hart drukte hun familie te dekken, probeerde hij dat zelf ook te doen. Ook al was hij kwaad over hoe het gelopen was.

Gall, natuurlijk, de bekende pret bederver. Hij had gewoon een lolletje en toen moest de grijze tom meteen weer stom doen. De zwarte kitten draaide met zijn ogen bij zijn woorden en liet zijn enorm scherpe tanden toen eens goed zien. “Je moet eens zien wat deze tanden kunnen vergeleken met jouw hersens” Hapte hij en beet hem bijna in zijn staart. Hij was wel weer zo lief genoeg om niet echt in zijn staart te bijten, bang maken was grappig genoeg. “Dat klopt, want ik ben de broer van jullie vader. Dus ik ben jullie oom.” Ohja! De zwarte vreemde kat was er nog die ook nog eens hen oom bleek te zijn. Het verklaarde wel veel nu, ze droegen allemaal de zelfde gekleurde vacht en ogen. Al had deze tom ook één oranje. Oprecht echt cool. “Wat is jouw naam dan?” Vroeg hij nieuwsgierig. Had hij ook een stoere naam zoals hem? Gall en Mesp waren saaie namen. “Soms zijn de enige katten die je rug dekken je familie, vergeet dat nooit.” Hij keek naar zijn broers en zus nadat de zwarte kat dat mauwde. Het was niet zo dat hij hen haatte, ze waren gewoon vervelend. Al zou hij ondanks hun vervelende gedrag altijd hun rug dekken.

Onderwerp: Re: sing us a song you're the piano man