How to save a life?

Sandpaw wist niet wat moeilijker was: de priemende blik van haar moeder ontwijken of het gekibbel van de apprentices die haar opspelende hoofdpijn enkel erger maakte. Op dit ogenblik schatte ze de twee even zwaar. Haar moeder had na de klap die ze Sandpaw had gegeven een aantal pogingen gedaan om weer met haar dochter te praten, maar Sandpaw wilde niet meer met haar moeder communiceren. Als zo’n simpele vraag over wie haar vader was haar al tot zo’n reactie kon uitlokken, hoe zou ze dan ooit zichzelf kunnen zijn? Hoe zou ze ooit over haar gevoelens kunnen praten of hoe zou ze ooit serieuzere gesprekken kunnen hebben over moeilijke onderwerpen zonder dat haar moeder zich fysiek op haar af zou reageren? Ze wilde er ook niet meer naar Silverstar of naar Thornface gaan; ze had geen zin in medelijden of een potentiële straf voor haar moeder. Daar was ze niet eens op uit. Alles wat ze wilde, was rust. En misschien wat vrienden maken in haar Clan, maar dat ging nog een heuse opgave worden als ze zichzelf steeds afsloot voor hun. Maar het was vrij moeilijk om zich te openen naar katten als ze telkens verwachtte dat ze buitengesloten zou worden of dat ze fysiek tegen haar uit zouden vallen zoals haar moeder gedaan had. Haar contact met Windblade was redelijk soepel verlopen, maar wie zei dat dat voor de rest van haar Clanmates ook gold? Bovendien vond ze de katten van haar leeftijd te simpel, te kinderachtig. Zij waren alleen maar bezig met hoe veel prooi ze op hoe veel tijd konden vangen en hun toekomst lag nog te ver voor hun om ermee bezig te zijn. Ze dachten over gecompliceerde zaken te simpel na en over te simpele zaken te gecompliceerd. Hun gedachtegang lag ver van die van Sandpaw, wat misschien haar voorkeur naar contact met warriors wel kon verklaren. Maar dan liever niet met elders; buiten verhaaltjes hadden zij weinig te bieden. Niet slecht bedoeld, maar ze wilden hun warriorleven achter hun laten, tenzij het was om erover op scheppen. Sandpaw zuchtte. Ze had weer een moment gekozen om alleen te zijn en deze keer was ze naar Fourtrees gegaan; een rustige plek waar ze kon nadenken en kon genieten van de rust. Ze ging aan de voet van de vier heilige eiken liggen, haar kopje steunend op haar poten. Haar hoofdpijn begon eindelijk wat af te nemen en tevreden zijnde, sloot de rode she-cat haar ogen even.