Something familiar

Fourtrees was een plek die hem bleef verwonderen. De vier grote eiken waren spectaculair en dan ook zeker een doel voor hem om er een keer in te klimmen. Toch deed hij er deze keer geen poging toe nadat het hem de vorige keer bij de eerste poging niet heel goed afgegaan was. Deze keer had hij zijn ogen dan ook op de rots gefocust in plaats van een van de vier eiken. Misschien dat hij deze wel zou kunnen beklimmen, ook al schatte hij de kans niet heel groot in als hij eerlijk was. Hij was hier waarschijnlijk nog niet groot genoeg voor. Voor hij de kans had om deze beslissing te maken rook hij een geur, de geur van Windclan als hij het goed onthouden had, maar er was iets bekends aan om de een of anderen reden.

[Crowcall]

Fourtrees bleef een prettige plek om te komen. Dat was het voor Crowcall altijd al geweest. De enige plek waarop ze haar vader of haar beste vriend tegen kon komen. De enige plek waar clanverschillen er net iets minder toe deden. Het was bitterzoet om hier te komen. Ze had er mooie herinneringen, maar tegelijkertijd deed het haar voelen alsof ze terug was bij af. Nu was ze hier weer, en haar hart sprong op toen bleek dat vandaag een geluksdag was. Bij StarClan, wat was de kleine Dust snel gegroeid. Ze stapte tussen de struiken vandaag en begroette haar halfbroertje met een vrolijke lach. "Dustpaw is het nu, niet?" miauwde ze. Wat jammer dat ze niet bij de ceremonie had kunnen zijn...

Een zwarte poes die hem bekend was, kwam tevoorschijn en een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. Het was al even geleden dat hij Crowcall voor het laatst gezien had, maar nu hij apprentice was zou dit vaker mogelijk zijn. "Dat klopt." Antwoordde hij haar dan ook. "Anders had ik hier nu niet kunnen zijn." Als kitten had hij er niet echt over nagedacht om het kamp een keer uit te gaan. Dat kwam mogelijk ook omdat hij de journey had meegemaakt en daarbij heel veel had gezien voor een kitten. "Het is al even geleden sinds ik je voor de laatste keer zag." Ze zouden elkaar nu in ieder geval op gatherings kunnen zien en met geluk op momenten als deze.

Haar glimlach was ontroerd terwijl ze haar kleine broertje van top tot teen bekeek. Het was haar als eerste opgevallen dat hij was gegroeid, maar nu ze beter keek kreeg ze de indruk dat hij nog steeds wat aan de kleine kant was, zeker als ze aan het gemiddelde formaat van een ThunderClanner dacht. Misschien was zijn moeder klein geweest. "Ik heb jullie gemist, weet je?" miauwde ze, plotseling met een brok in haar keel. "Hoe gaat het met je? En met de anderen? Wie is je mentor?" Zo veel vragen. Oh, wat wenste ze dat ze ze niet hoefde te stellen, dat ze er gewoon bij kon zijn, kon zien hoe ze opgroeiden, haar lieve kleine broertjes en zusje.

Het was ergens zo anders dan het was geweest tijdens de journey, daar waren ze de hele tijd samen geweest en toen veranderde alles toen ze weer terug hier kwamen. "Ik heb je ook gemist." Zei hij dan ook, hij kon niks zeggen over zijn siblings tenslotte. De vragen verbaasden hem ergens niks en hij grinnikte dan ook kort voor hij begon met ze te beantwoorden. "Het gaat goed nu, vooral nu ik eindelijk kan trainen." Hij wilde haar niet zorgen maken met het feit dat hij later apprentice was geworden dan een gewone apprentice. "De anderen zijn ook druk met trainen en het gaat goed." Voor zover hij wist tenminste. "En Eveningglow is mijn mentor." Waarschijnlijk kende zijn zus haar wel. "Hoe gaat het met jou?" Nu was het zijn beurt om vragen te stellen.

Het was niet eerlijk. In de bergen was ze erg gehecht aan hen geraakt, en nu hadden ze hen weer van haar afgepakt. Jullie kunnen elkaar bij de grenzen zien, zeiden katten dan, maar begreep dat niemand dat dat niet genoeg was? Het deed haar pijn en plezier tegelijk om te horen dat hij haar ook had gemist. Ze had hem dat verdriet graag willen besparen, maar als haar jongere halfsiblings haar zonder moeite uit hun gedachten gezet hadden, had dat haar ook veel pijn gedaan. "Het zal na al dat reizen wel vreemd geweest zijn om weer in een kamp te moeten blijven", miauwde ze, zonder erg te hebben in de vertraging waar het woordje eindelijk naar verwees. Bij het horen van de naam van zijn mentor, knikte ze. Eveningglow. Ze kende de poes niet heel goed, maar ze wist wie het was en ze had een goede kat geleken. Voor ze kon vragen of ze een goede mentor was, had Dustpaw al een vraag teruggekaatst. "Goed", miauwde ze te snel. Hoe blij ze ook was hem te zien, ze werd door de ontmoeting ook weer met haar neus op de feiten gedrukt en eraan herinnerd hoe veel ze miste. "Ik heb een apprentice, Spottedpaw, en..." Ze wist niet of ze iets over Crowfur moest zeggen. Ergens voelde dit niet als een goed moment om het over hem te hebben. Ze wist niet wat ze verder nog kon zeggen. Ze dacht aan de uren die ze doorbracht in de Wastelands, in een hopeloze hoop hun vader te vinden. Het was onmogelijk dat hij nog leefde, maar het was ook onmogelijk te accepteren dat hij dood was zonder hem gezien te hebben, zonder te weten wat er was gebeurd, waar het was gebeurd en hoe. Zonder lichaam. Zonder wake. Net als haar moeder was hij simpelweg in de lucht opgelost, verdwenen zonder een spoor achter te laten. Ze keek naar de grote eiken. "Heeft Eveningglow je al leren klimmen?"

Het was inderdaad vreemd geweest om gescheiden te zijn van de andere clans en weer met alleen Thunderclan te zijn. Dan had hij ook nog langer moeten wachten om een apprentice te worden, waardoor het langer had geduurd voor hij eindelijk het kamp uit mocht. "Het was inderdaad apart om ineens weer vast te zitten aan een kamp als kitten, maar gelukkig kan ik nu redelijk gaan en staan waar ik wil." Wat niet helemaal waar was, want hij moest niet op het territorium van andere clans komen. Het antwoord dat hij op zijn vraag kreeg kwam te snel, maar waardoor dat precies kwam kon hij er niet uithalen. Crowcall had blijkbaar ook een apprentice, Spottedpaw. Hij had zo even geen idee wie dat was, maar die kwam hij vast nog wel eens tegen. Bij de vraag of Eveningglow hem al had leren klimmen, knikte hij. "Dat heeft ze inderdaad al gedaan en het is zo leuk om te doen!" Soms voelde hij zich meer thuis is de bomen dan op de grond, maar dat wilde hij niet altijd toegeven.

Het was niet raar dat ze van bomen klimmen hielden, het zat tenslotte in hun bloed. Ook al vond hij het soms lastig om te bepalen of andere Thunderclankatten het ook zouden durven om te doen. Hij was in ieder geval blij dat Eveningglow het hem had willen leren, want anders had hij het waarschijnlijk zelf een keer geprobeerd en dan had het slecht af kunnen lopen. Nu wist hij tenminste wat te doen. "In een boom klimmen is een van de leukste dingen om te doen." Sprak hij dan ook. "Mis je het niet?" Waarschijnlijk miste ze het wel en was het misschien niet iets dat hij moest vragen, maar toch wilde hij het weten. Er waren hier tenslotte vier eiken om in te klimmen als ze het wilde doen.

Crowcall knikte. Het idee dat je omhoog bewoog in plaats van in horizontale richting, het nieuwe perspectief dat het uitzicht vanaf een tak je bood... Dustpaw had helemaal gelijk, het wás ontzettend leuk om in een boom te klimmen, ook al was het ook een beetje eng. Ze glimlachte weemoedig. "Best wel, ja", miauwde ze. "We hebben wel een paar boompjes in ons territorium, maar die stellen niet zo veel voor." Het waren meer uit de kluiten gewassen struiken dan echte bomen, en het grootste deel was nog dood ook, met dunne, zwakke takken die haar gewicht niet konden dragen.

Hij wist nu wel vrij zeker dat hij nooit in Windclangebied zou kunnen leven. Hij zou het niet willen missen om in de bomen te kunnen klimmen. Toch kwam er nu een idee bij hem op, tenminste als Crowcall het ook wilde doen natuurlijk. "Waarom beklimmen we niet een van de eiken hier?" Deze bomen waren tenslotte groter dan de meeste bomen in Thunderclan gebied en hij zou het best wel een keer willen uitproberen en nog beter als Crowcall mee wilde doen.

Hij kon de glimlach niet verbergen toen Crowcall het een goed plan vond. Natuurlijk wilde hij een van de eiken zelf wel beklimmen, maar met iemand samen was het altijd leuker om te doen. Hij liet zijn blik langs de eiken gaan en wees snel genoeg een van de vier aan. "Laten we die pakken." Hij liep er dan ook naartoe, maar bij de wortels bleef hij stilstaan, zich omdraaiende naar Crowcall. "Wil jij eerst gaan of zal ik?" Hij ging er niet vanuit dat het heel veel uit zou maken wie eerst zou gaan, maar als Crowcall wilde zou hij haar eerst laten gaan.

Dustpaw koos er eentje uit. In feite maakte het natuurlijk niet heel veel uit welke gekozen werd, ze waren toch allemaal ongeveer even groot, maar een keuze moest nu eenmaal gemaakt worden, want je kon geen vier bomen tegelijk beklimmen. Nu was de keus dus op een van de eiken gevallen, en vroeg Dustpaw wie er als eerste omhoog zou gaan. "Gaat u voor", miauwde Crowcall met een glimlach. Ze wist niet hoe veel klimtraining haar kleine broertje had gehad, maar mocht het niet zo heel veel zijn, dan stond zij graag onder hem om hem op te vangen als het misging.

Hij knikte kort bij de woorden van Crowcall en liet zijn blik toen naar de boom gaan, de eerste tak uitzoekende om naartoe te klimmen. Zodra hij deze uitgekozen had, begon hij omhoog te klimmen, zijn klauwen goed in de bast stekend tot hij de eerste tak bereikt had. Eenmaal daar zocht hij zijn route verder uit en begon stukje bij beetje hoger te klimmen tot hij een paar takken verder was en even halt hield. Hij had namelijk geen idee hoe hoog ze zouden kunnen gaan, ook al ging hij er vanuit dat het hoger dan dit zou zijn. Hij wachtte tot Crowcall weer in de buurt was en liet zijn blik naar haar gaan. "Tot hoe hoog zullen we gaan?" Het was niet alsof hij hoogtevrees had, dus voor hem was het het liefst de hoogste tak die zijn gewicht nog aan kon.

Een tijdje bleef ze nog op de grond staan, tevreden om enkel omhoog te kijken naar haar broertje die zijn weg naar boven zocht. Eerst was ze ongerust - hoe goed kon hij klimmen? - maar toen ze zag dat het hem prima af ging, voelde ze vooral trots. Hij was al best een eindje boven de grond toen hij stopte en Crowcall dacht er nu pas weer aan om hem te volgen. Een tikkeltje zenuwachtig was ze wel toen ze haar poten tegen de bast zette, voor het eerst in tijden weer de ruwe textuur onder haar pootkussentjes voelend. Toen ze echter de eerste sprong nam en ze automatisch haar nagels in de stam boorde, voelde ze alweer een beginnende euforie opborrelen, die alleen maar in intensiteit toenam terwijl ze omhoog klom, een tak lager dan Dustpaw uitkoos om even te stoppen, en vanaf daar naar beneden keek naar het gras dat ze zelden van zo'n hoogte zag. Er was natuurlijk de Outlook Rock, maar dit was toch anders. Ze verplaatste haar blik van omlaag naar omhoog, naar Dustpaw, die vroeg hoe ver ze zouden gaan, en Crowcall grijnsde. "Zo hoog als we willen."

Zo hoog als ze wilden? Dat klonk goed, want ergens wilde hij een tak uitzoeken waar hij goed uitzicht zou hebben over alles. Hij klom dan ook snel verder, tot hij er niet meer zeker van was of de volgende tak zijn gewicht zou houden. Hij wist dat het een risico was als ze veel verder zouden gaan en hij was dan ook weer niet zo ervaren dat hij dat duidelijk kon weten. Hij stopte dan ook en wachtte tot Crowcall bij hem zou zijn. Ondertussen liet hij zijn blik rond gaan, alles in zich opnemend. Het was toch wel apart altijd om zo hoog te zitten.