Timing is everything...[Rousebell]

Oceanstar voelde haar poten nog prikken met de onrust die ze voelde sinds ze Wolfpaw haar straf had gegeven. Blauwe ogen stonden kalm; maar in het diepste van haar blik krioelden de emoties. Het was iets meer dan een halve Moon geleden was haar moeder overleden tijdens de bevalling van haar twee kleine zusjes; Mintkit en Cocoonkit. De kits waren wat aan de zwakke kant maar zouden leven; iets dat haar goed had gedaan te weten. Na haar Ceremonie had ze dan ook meteen Routpaw en Burnetpaw terug gestuurd om zichzelf ervan te kunnen verzekeren dat haar zusjes het zouden redden. Icecloud had haar verteld dat ze er niets aan hadden kunnen doen; ze was ten dode opgeschreven maar dat betekende niet dat ze haar moeder niet miste. Net zoals haar twee kittens; haar eerste partner. Kort schudde de Windclan Leader haar sierlijke kop waarna ze het kamp in een vaart verliet. Ze moest niet te lang stilstaan bij het verleden. Dat zou niets veranderen. De leegte; de pijn die ze voelde deed echter een brok in haar keel ontstaan terwijl de slanke zilverkleurige kattin de onrust; pijn er uit probeerde te lopen. Ze zou niet huilen; niet in de buurt van haar Warriors. Zoveel katten hadden haar nodig, en er waren nog zoveel katten waarvan ze hield. De langharige kattin snoof even waarna ze haar passen verlangzaamde en zich stilhield; het was soms alsof ze alleen op de aarde was. Tigergaze had het een poos geleden al opgegeven; vond dat ze niet meer bij hem paste of hij niet bij haar. Hoewel ze samen de kittens hadden opgevoed waren ze langzaam steeds verder uit elkaar gegroeid. Oceanstar was altijd de sterke kattin geweest; die zich niet liet tegenhouden door de horden voor haar. Echter had ze ook rust nodig; rust die ze enkel kon vinden door te rouwen en haar Clan meer te vertrouwen. Niemand had er wat aan als ze zichzelf de grond in werkte. Oceanstar slikte moeizaam waarna de sierlijke en jonge Leader zich in de richting can de Fourtrees draaide. Een plek waarop ze elke volle maan aanwezig zou zijn bij de vergadering. Wat zou ze de andere Clans vertellen. Ze had haar negen levens; maar verder. Er waren Apprentices van mentor veranderd; katten overleden; kittens geboren en zelfs een mogelijke verrader was losgewrikt. Sweetheart... Bloodclan Mormels; daar hoorde ze blijkbaar bij thuis. Wat voor een Leader was ze als Tinderlight bang voor haar was en ze en Warrior notabene weer tot Apprentice moest benoemen. Ze vond steun bij Abysshowl; een jonge Elder echter was het de vraag of die wel begreep hoeveel druk er op haar schouders rustte. Met langzame, trage en trillende passen liep ze naar een van de bomen toe om daarvoor zichzelf neer te laten zakken. Sinds wanneer trilde ze zo en waarom kwam haar adem in horten en stoten? Ze voelde zich duizelig en misselijk; ze voelde verdriet; angst en machteloosheid. Waar was de kracht die ze had gevoeld nadat Starclan haar levens had gegeven. Starclan; ze miste haar familie...

Daar ging ze weer, op weg naar de Fourtrees. Deze keer om daadwerkelijk op die plek te zijn en niet om het te gebruiken als ingang voor het gebied van een andere clan. Ze hadden een van de kruiden te veel gebruikt waardoor deze sneller op was dan de bedoeling was. Dan maar een tripje richting de vier gigantische bomen om het te gaan halen. Ze was er de afgelopen tijd zo vaak geweest. Elke keer zag ze hoe de sporen van het gigantische gevecht iets verder wegvaagde. Het was vreemd om te zien. De zelfde manier waarop langzaam maar zeker katten er over zouden vergeten. Vooral de jongere generatie en degene die er niemand door waren verloren. Over enkele moons zouden zij er weinig meer van weten. Rousebell zuchtte bij deze gedachte voor ze haar pas versnelde en doorliep richting de Fourtrees. Zodra ze er aankwam bleek ze echter niet de enige te zijn. Een zilveren kattin zat aan de Windclan kant. Al snel herkende ze deze als Oceanbreeze. Of Oceanstar, nu ze haar volledige naam eindelijk in ontvangst had mogen nemen. Er leek alleen iets niet helemaal te kloppen. Rousebell hield de snelheid in haar pas en vervolgde haar weg richting de Windclan Leader in plaats van naar haar kruiden te gaan zoeken. Dit kon ze zo natuurlijk niet laten. "Oceanstar?" sprak ze deels als begroeting en deels om te zien hoe de kattin er op reageerde. De kattin zat wat in elkaar, rilde en ademde met horten en stoten. Ze had geen idee waarom dit zo was of hoe het zo was gekomen. Ze had amper een idee van wat er überhaupt aan de hand was. Waarom hadden Lizardpath en Routpaw haar zo het kamp uit laten gaan? Was dit onderweg pas gekomen? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.

Haar lichaam leek een eigen wil te hebben, een die zijzelf niet ondersteunde. Haar lichaam trilde vanaf haar poten tot aan het puntje van haar staart en waarom kon ze niet zeggen. De angst, het verdriet; alle emoties overspoelden haar bijna uit het niets. Natuurlijk wist ze dat er een moment kwam waarop ze de rouw pas echt zou voelen. Ze had zoveel katten verloren in een relatief korte tijd en voor zoveel katten zorgen gedragen. Het was haar kracht maar ook haar valpunt; en gevallen had ze. Bibberig haalde de kattin adem terwijl ze vaag de geur van een Thunderclanner registreerde. Haar blauwe ogen gleden naar de Thunderclanner toe, zodra die haar naam uitsprak. "Oceanstar?" Klonk er waardoor de kattin haar schouders probeerde te rechtten en haar mond opende om terug te spreken. Wat zou ze terug zeggen, kon ze wel wat terug zeggen. De Medicine Cat, Rousebell als ze het goed had, zou door elke smoes heen zien, niet dat ze een smoes had. "Rouse.... Rousebell," Klonk er moeizaam maar ergens toch wel krachtig. Haar oren legde ze in haar nek terwijl ze miserabel ging liggen, haar staart om haar lichaam krulde. Het trillen wou niet stoppen, maar haar focus veranderde van zichzelf langzaam naar de jongere kattin. Wellicht zou dat deze gewaarwording stoppen.

Het was haar duidelijk dat de kattin haar houding wilde verbeteren zodra ze merkte dat er iemand bij haar in de buurt was. Ook dat was een klein stukje informatie die ze meenam in haar bepaling van wat hier aan de hand was. "Rouse.... Rousebell," sprak Oceanstar met een zachte maar alsnog wat krachtige stem. De oren van de langharige kattin draaide zich richting haar nek voor ze ging liggen. Het trillen ging door, al met al zag het er niet heel goed uit. Ze had het nog nooit echt eerder gezien, alleen gevallen die er op leken. Dat gezegd was wat ze vermoedde ook iets wat voor iedere kat verschillend zou zijn. Dat was het enige wat ze kon proberen. "Oceanstar, probeer je te focussen op mijn stem. Ik ga proberen om je hier uit te helpen. Doe je ogen dicht en probeer te denken aan gelukkige momenten," begon de zilvertabby op een rustige toon. Als ze zelf nu niet rustig zou blijven, zou ze het voor Oceanstar alleen maar erger maken. Pas als ze zeker wist dat de kattin alles door kreeg kon ze hiermee verder gaan.

Het was een vreselijke gewaarwording. Het trillen, de ongemak en het gevoel dat haar lichaam de rust niet wou pakken. Haar gedachten die alles verder in het donkere diepe kuil dat haar herinneringen en onverwerkte gevoelens heette trokken. Met moeite maar toch enige kracht wist ze de ander te herkennen en begroetten. Haar oren had ze in haar nek gedrukt terwijl ze haar emoties onder controle poogde te houden. "Oceanstar, probeer je focussen op mijn stem. Ik ga proberen je hier uit te helpen. Doe je ogen dicht en probeer te denken aan gelukkige momenten." Klonk de rustige stem van Thunderclan's jongste Medicine Cat. Oceanstar sloot haar ogen langzaam en haalde diep adem. Gelukkige momenten; haar broer die altijd voor haar zorgde als ze bang was. Bij wie ze kon schuilen. De gesprekken met Abysspaw nu Abysshowl die haar het licht van haar Clan in lieten zien. Het mometn waarop ze Bronzemask mocht benoemen tot haar Deputy. Haar lichaam leek zich iets te ontspannen. Het trillen leek te verminderen.

Het feit dat de zilvergrijze kattin haar ogen sloot was al heel positief. Dat betekende dat haar woorden doordrongen en dat scheelde enorm veel. Oceanstar nam een diepe adem teug. Okay dit waren allemaal goede tekenen, ze betekende dat ze verder kwamen. "Probeer met mij mee te ademen, neus in, mond uit. Probeer je spieren te ontspannen," sprak de zilvertabby rustig. Ze wachtte een seconde of twee voor ze duidelijk begon te ademen. Zo dat het hard genoeg klonk om te horen maar ook rustig. Een goed diep tempo. Als Oceanstar het voor elkaar zou krijgen om zo te ademen zou het veel makkelijker worden om haar spieren te ontspannen. Dat zou voor een mindere algemene spanning zorgen en dat zou dan uiteindelijk er weer voor kunnen zorgen dat het mentaal ook wat beter zou gaan.

Oceanstar wist dat ze geluk had dat Rousebell haar had gevonden. Immers was dit een ervaring waarin zijzelf niet de kennis had gehad om het op te lossen. Ze luisterde naar de Medicine Cat zonder te spreken, wetende dat ze langzaam rustiger zou worden en daarna wel haar mond weer kon openen. Waarschijnlijk had Rousebell wel wat vragen over de situatie waarin de jonge Leader zich bevond. "Probeer met mij mee te ademen, neus in, mond uit. Probeer je spieren te ontspannen," Sprak de andere zilvertabby rustig waarna ze haar ademhaling aan paste waardoor Oceanstar die beter kon horen. De Leader volgde haar advies op, waardoor ze langzaam haar lichaam beter onder controle kreeg. Het trillen stopte en haar ademhaling was rustiger, met een dankbare blik in haar ogen keek ze de Thunderclanner aan waarna ze zich moeizaam overeind hees. Voorzichtig stapte ze op de andere kattin af en neeg ze haar kop.

Langzaam maar zeker leek Oceanstar de controle over haar lichaam terug te krijgen. Rousebell zag de spieren ontspannen aan de verandering in haar houding. Ook de ademhaling werd rustiger, dieper. De kattin leek dit zelf ook door te hebben. Juist dat was wat minder. Oceanstar wilde namelijk meteen al weer wat verder dan de bedoeling was. De kattin kwam overeind en stapte een paar passen haar kant op, om de laatste afstand te sluiten. De kattin neeg haar kop wat voor Rousebell toch wel lichtelijk ongemakkelijk voelde. "Oceanstar, ga alstublieft even zitten." Ze moest niet te veel in een keer weer willen doen of de kans dat het terug zou komen werd behoorlijk groot. De zilvertabby wist niet precies hoe Oceanstar er op het moment voor stond en wilde daarom geen risico lopen. "Mag ik wat vragen stellen?" vroeg ze voorzichtig. Natuurlijk wilde ze hier wel wat meer van weten. Dit was namelijk niet niets en er moest op een of andere manier wel wat aan gedaan worden.

Oceanstar voelde de controle over haar lichaam weer terug komen. Controle, geen getril en moeite met ademhalen meer. Geen angsten die in haar kop rondspookten. Geen intens verdriet dat haar hart leek te verscheuren. Nadat ze haar spieren voldoende onder controle had stond ze wat wankel op en overbrugde ze de laatste afstand. Waarschijnlijk had Rousebell haar liever niet nu al op haar poten gezien. Ze neeg haar kop even voordat de Medicine Cat sprak. "Oceanstar, ga alstublieft even zitten," Klonk er dan ook. Waardoor de kattin zonder een ander woord te zeggen plaats nam en haar staart om haar voorpoten sloeg. "Mag ik wat vragen stellen?" Klonk er voorzichtig waardoor de Leader een kleine glimlach op haar lippen perste. Een ongemakkelijke glimlach, maar toch knikte. "Ik weet echter niet of ik voor elke vraag een antwoord heb," Klonk er een tikkeltje vermoeid maar nog wel helder.

Een geluk was dat Oceanstar zo ongeveer de vriendelijkste Leader was en de kattin dan ook ging zitten toen ze er om vroeg. Nadat ze haar vraag had gesteld verscheen er een glimlach op de kop van de kattin. Het was een kleine en wat ongemakkelijke glimlach maar een glimlach was een glimlach. "Ik weet echter niet of ik voor elke vraag een antwoord heb," reageerde Oceanstar. Aan haar stem was duidelijk te horen dat ze echt nog niet hersteld was van wat er zojuist was gebeurd. "Dit is niet iets dat vanuit het niets komt. Hoe lang loop je er al mee?" vroeg Rousebell, de lichtelijk voorzichtige toon aanhoudend. Ze ging niet precies vragen waar de Leader mee zat, alleen wat ze voor nu moest weten. De precieze begeleiding zou ze overlaten aan de Lizardpath en Routpaw. Medicine Cats moesten neutraal blijven en extra weten over de zwaktes van andere Leaders was in haar geval niet het beste. Ze wilde zo nu en dan wel eens haar mond voorbij praten en was zeker niet van plan om Oceanstar's diepste gevoelens per ongeluk over het kamp te verspreiden.

Het was duidelijk dat de Leader nog niet geheel hersteld was van de ervaring die ze daarnet had gehad. Hoewel ze zich beduidend al stukken beter voelde. Haar blauwe ogen stonden weer alert en helder; al was de kattin overduidelijk vermoeid. "Dit is niet iets dat vanuit het niets komt. Hoelang loop je er al mee?" Vroeg de Medicine Cat uiterst voorzichtig waardoor er een nadenkemde frons op het gezegd van de meestal vriendelijke Leader verscheen. "Dit is de eerste keer dat het zich zo uit," Mauwde de kattin uiteindelijk. Immers zou ze niet alles tonen aan een andere Clankat. Hoewel ze wist dat de Thunderclanner een neutrale positie bezat; was Oceanstar niet geheel naïef. De andere Clans moesten niet denken dat ze te zwak was om haar taak uit te kunnen voeren.

Er verscheen een frons op Oceanstar's kop, dat was een voor haar nieuw gezicht. "Dit is de eerste keer dat het zich zo uit," vertelde de kattin haar. Rousebell gaf hierop een begrijpend knikje. Dat moest ook haast wel. Anders hadden Lizardpath en Routpaw haar niet zo laten gaan, zo onoplettend waren de twee nou ook weer niet. De zilvertabby ging zitten zodat het praten wat makkelijker zou zijn. "Ik bedoelde vooral de oorzaak hiervan. Dat kunnen dingen zijn zoals zorgen, angst, verdriet et cetera. Ik vraag je niet te vertellen wat het is maar wel hoe lang je er al mee rondloopt." Ze vond het wel zo handig om dat laatste nog een keer goed te verduidelijken. De kans dat Oceanstar daardoor de waarheid met haar sprak werd wat groter. Het was iets belangrijks om te weten dus wilde ze wel precies weten wat het was. Anders zou ook zij er niet zo heel veel mee kunnen.

Oceanstar fronsde niet zo heel snel; waardoor de ander zich waarschijnlijk af vroeg wat haar zo diep deed nadenken. Rousebell gaf een begrijpend knikje op haar opmerking waardoor de Leader een iets ontspannende houding opzocht. Een waarin ze de nu toch wel stramme spieren verder kon verlossen van de pijn en waarmee ze kon voorkomen dat ze vast zouden komen te zitten. Daarbij was het ook wel logisch dat het de eerste keer was; Lizardpath en Routpaw zouden haar anders tenminste niet alleen het kamp laten verlaten. "Ik bedoelde vooral de oorzaak hiervan. Dat kunnen dingen zijn zoals zorgen, angst, verdriet et cetera. Ik vraag je niet te vertellen wat het is maar wel hoe lang je er al mee rond loopt." Mauwde de kattin; als verduidelijking. Wellicht liep ze er al zo lang mee als haar eerste nest leefde. "Ik denk tussen de acht en dertien Moons," Murmelde de kattin. De momenten waarop ze haar eerste kits was verloren, daarmee was het begonnen. Met de drukte van rampen, het verliezen van kits. De druk van het leidden van een Clan die veel problemen kende. Het verraad van enkele Clangenoten. Haar blauwe ogen keken de ander rustig aan. Ze had een heftig leven achter de rug; juist dat maakte haar sterk.

"Ik denk tussen de acht en dertien Moons," vertelde Oceanstar mompelend. Opnieuw gaf Rousebell een knikje. Dat was al een behoorlijk lange tijd en geen mentale kracht zou een kat er van behouden om het langer vol te houden dan dit. Voor een kort moment dacht ze na over wat nu dan het beste plan van aanpak was. Rustig kwam de zilvertabby overeind en richtte ze haar ogen op de Leader voor haar. "Ik ga je terug begeleiden naar het Windclan kamp en zou daar graag even met Lizardpath en/of Routpaw spreken. Zij zullen het vanaf dan van mij over nemen en je helpen om er weer helemaal bovenop te komen." De details en het verdere behandelingsproces waren niet voor haar oren bedoeld. Ze wilde enkel even doorgeven wat er gebeurd was en haar mening over de situatie. Nu was het alleen wel hopen dat Oceanstar niet zo koppig was als ze leek te zijn en hier gewoon mee zou instemmen. Ze was namelijk echt nog niet instaat om alleen terug naar het kamp te gaan. Dat kon simpelweg zo snel niet.

Rousebell knikte weer op haar antwoord. Oceanstar wist bijna zeker dat de Thunderclanner haar niet alleen naar het kamp zou laten gaan. Immers waren Medicine Cats wijs op hun eigen manier en vaak ook een beetje eigenwijs. Als een Medicine Cat vastbesloten was om te helpen of iemand in het oog te houden; dan lukte dat veelal ook. Nu was ze zelf ook af en toe koppig aangelegd maar wist de Leader ook wanneer ze het niet kon winnen. Ze zou niet snel tegen een Medicine Cat wedden. Rustig kwam de zilvertabby overeind waarna ze de jonge Leader aansprak. "Ik ga je terug begeleiden naar het Windclan kamp en zou daar graag even met Lizardpath en/of Routpaw spreken. Zij zullen het vanaf dan van mij over nemen en je helpen om er weer helemaal bovenop te komen." Mauwde ze waardoor Oceanstar haar een vragende blik gunde. De Thunderclanner hoefde haar niet te helpen; ook al accepteerde ze de hulp. Haar blauwe ogen stonden bedenkelijk terwijl ze langzaam overeind kwam en haar spieren strekte. Immers voelden ze wat stram aan door het trillen. "Ik weet beter dan tegen een Medicine Cat in te gaan," Mauwde ze geruststellend tegen de Medicine Cat die duidelijk klaar zat haar op haar kop te geven als ze tegen diens woorden in ging. Haar oor wiebelde ze even waarna ze de andere tabby een vragende blik gaf. "Wat wou je Lizardpath en Routoaw vertellen," Mauwde ze vragend. Ze hoopte niet dat de twee anderen een heel gesprek met haar wouden en alles uit wouden pluizen. Het was toch logisch dat ze naar al haar ervaringen af en toe er even doorheen zat. Ze was twee kittens verloren.

Er verscheen een vragende blik in Oceanstar's ogen maar de zilvertabby bleef doodleuk, vastberaden door staren. De Leader kwam rustig overeind en strekte haar spieren. Die moesten haast wel vreemd voelen door al dat getril. "Ik weet beter dan tegen een Medicine Cat in te gaan," sprak de kattin geruststellend. Okay, gelukkig, dat scheelde al een hele discussie. Toch bleef er een vragende blik in de blauwe ogen achter. "Wat wou je Lizardpath en Routpaw vertellen," vroeg Oceanstar haar. Rousebell zwaaide een keer met haar staart voor ze antwoord gaf. "Ik wil ze graag vertellen wat ik heb gezien, hoe jouw reacties waren en eventueel wat behandel advies geven." vertelde Rousebell rustig. Je kon nooit helemaal weten hoe je reageert en wat er allemaal precies gebeurde als je in zo'n situatie zat. Daarom was het verstandig om haar daarover te laten vertellen aangezien zij alles had zien gebeuren. Of nouja, wat er van hier op de Fourtrees gebeurd was.

De Thunderclan Medicine Cat wist haar blik wel erg serieus te houden. Oceanstar wist dat als ze een discussie zou hebben gestart ze deze niet gewonnen zou hebben. Daarvoor was ze nog niet genoeg voor hersteld en zelfs dan wist ze beter dan een Medicine Cat tegenspreken. De laatste en eerste keer dat zo iets gebeurde was een aparte ervaring. Dinpaw was toen net zoals haar gewond geraakt. Haar staart sloeg ze kort hen en weer terwijl ze haar redelijk ontspannen lichaam los werkte. Toch vroeg de Leader zich wel af wat Rousebell zou vertellen waardoor ze haar erna vroeg. Na een korte stilte kreeg ze antwoord. "Ik wil ze graag vertellen wat ik heb gezien, wat jouw reacties waren en eventueel wat behandel advies geven." Verklaarde de iets jongere kattin waardoor ze kort knikte. Het klonk niet verkeerd of ongemakklijk. Ze was ermee eens dat dit kennis was dat haar Medicine Cat en diens Apprentice konden gebruiken. Oceanstar wenkt nu de andere tabby zonder verder nog een woord te spreken in de richting van het kamp. Haar passen waren rustig maar krachtig. Ze stond niet zo wankel meer op haar poten ook al was ze duidelijk vermoeid. De bekende geur van Windclan zorgde ervoor dat ze ontspannen verder stapte waarna ze bij de kampingang stilhield. Ze hoopte dat Rousebell het gesprek niet midden in het kamp met alle Clanleden erbij zou hebben.

Haar geluk was dat Oceanstar met haar ideeën leek mee te gaan. Het kon nogal een probleem worden als ze moest wachten tot de volgende keer dat ze een van de Windclan Medicine Cats zag met dit alles vertellen. En om nou alleen naar hun kamp toe te gaan, dat was waarschijnlijk ook niet het beste idee. Dan zou ze waarschijnlijk weggestuurd worden voor ze ook maar in de buurt kwam. Dat dan als ze het al zo gemakkelijk zou kunnen vinden. Ze had een goed geheugen als het om routes en plaatsen aan ging maar haar vorige bezoekje aan het Windclan kamp was toch al een behoorlijke tijd geleden. De Leader wenkte haar mee richting het Windclan gebied. Rousebell volgde rustig, schuin achter de kattin. Op die manier kon ze haar het beste in de gaten houden voor het geval dat er onderweg nog wat zou gebeuren. Dat konden ze nu zeker niet hebben. Al zou het dan natuurlijk wel makkelijker zijn om iemand tegen te komen die hun eigen Medicine Cats kon halen. Al was meer katten in zulke gevallen niet altijd beter.

Onderwerp: Re: Timing is everything...[Rousebell]