Open your eyes.

Een kleine huivering trok door het kleine lijfje toen een zachte wind door de ingang van de nursery naar binnen waaide. Het was niet echt koud, maar Venomkit had nog niet veel vacht op zijn lijfje zitten en dus beschermde het hem niet al te goed tegen de kou. Reden genoeg om warmte te gaan zoeken bij één van de andere kittens, maar die leken net dit moment uit te kiezen om wakker te worden en op te staan. Ontevreden opende de tabby zijn bek om luidruchtig te gaan miauwen, maar zag af van dat idee toen hij een queen waarschuwend in zijn richting zag kijken. Ze had een zachte blik gericht op de kittens, maar Venomkit durfde het toch niet aan om een keel op te zetten. In plaats daarvan keek hij naar zijn pootjes. Vlak nadat hij zijn oogjes had geopend, had hij het heel interessant gevonden om die donkergrijs gestreepte pootjes eens goed te onderzoeken, maar na een tijdje was hij dat saai beginnen te vinden. Zijn moeder, Painkiller, had hem geleerd hoe hij moest praten, dus hij kende al wel enkele woorden om zich verstaanbaar te maken, maar naar zijn idee kwam dat er soms nog als een hoop onverstaanbaar gebrabbel uit. Hij keek altijd vol bewondering naar de oudere kittens die het spreken prima onder de knie hadden en vaak wild met elkaar aan het stoeien waren. Hij mocht daar nog niet aan meedoen; hij zou vast en zeker gewond raken als hij het zou proberen. Venomkit keek op toen hij een vage hint van pootstappen opving die in zijn richting leken te komen. Hij opende zijn bek en wendde zijn blik expres af van de kat zodat hij zich kon concentreren op de geur. De al te bekende geur van zijn moeder drong zijn neusgaten binnen en tevreden zijnde stond Venomkit op zodat hij naar zijn moeder kon wandelen. Zijn pootjes droegen zijn gewicht gelukkig prima en nog maar lichtelijk waggelend liep Venomkit in haar richting. “Mama!” riep hij vrolijk en snorde, een blije glimlach op zijn snoet terwijl hij naar boven keek zodat hij de blik van zijn moeder kon ontmoeten.

Venomkit sloot zijn ogen genietend toen hij een lik kreeg van zijn moeder, maar fronste toen hij klein werd genoemd. Oké, hij was niet erg groot, maar was hij echt zo klein? “Mama, ik groei,” zei hij protesterend. “Zo klein ben ik niet meer, hoor.” Even voor het gemak vergetend dat hij nog maar drie weken geleden geboren was, maar goed. Hij wilde groot en sterk worden en dat ging niet als zijn moeder hem ‘kleintje’ bleef noemen. De naïeve kitten geloofde dan ook bijna dat zo’n opmerkingen echt invloed hadden op zijn groei. Hij was zijn boosheid echter algauw weer vergeten toen ze langs hem kwam liggen. Hij gebruikte de gelegenheid om snel tegen haar aan te kruipen en zijn kopje tegen haar flank te rusten. Hij had van de middag al gedronken, dus hij had geen honger meer. En voor de één of andere reden dronk hij nooit bij zijn moeder. Ze liet dat altijd over aan een andere queen. Hij stelde er echter geen vragen over; hij was allang blij dat hij haar aandacht kreeg en bovendien maakte hem het niet echt uit waar hij kon drinken, als hij maar iets kreeg. Maar hij was wel met andere dingen bezig en hoewel hij zijn nieuwsgierigheid probeerde te onderdrukken, lukte dat niet altijd. En zo ook niet nu. “Mama, wanneer komt papa mij opzoeken?” Hij had geleerd van andere kittens dat zij een papa hadden doordat ze hem dat verteld hadden. En hij had ook zo nu en dan toms in en uit de nursery zien gaan. Toms waarvan hun pelzen heel hard op die van de kittens leken die ze bezochten. Soms vroeg hij zich wel eens af of één van die toms ook zijn vader kon zijn. Er waren er meerderen met zijn pelskleur en strepen, maar geen van hun was ooit naar hem toegekomen. Hij had geen papa, leek het wel. Zijn oortjes vouwden zich een beetje somber in zijn nek bij die gedachte.