Story time.

Het was nu al de zoveelste dag dat ze hier zat-de tweede dus- en nog steeds mocht ze niet weg. Het feit dat Waspsting ook telkens op haar nek zat en ze haar frustraties niet eens meer op Skullpaw kon afreageren, maakte dit ook nog eens tien keer erger. Wolfpaw sloeg geërgerd met haar staart op de grond, een zacht, voortdurend geplof dat tussen het gepiep van kittens uit klonk. Even keek ze op, waarna zich een plannetje in haar grijze bol vormde. Als ze hier toch tussen deze rot koters zat, kon ze zichzelf even goed nuttig maken. Hehe. Wolfpaw, die weigerde zichzelf Wolfkit te noemen, stond op en liep naar een paar spelende kittens toe. "Oké listen up little shi-," kwaad werd er een oor naar haar gedraaid door ofwel Wasp ofwel een andere queen, dus Wolfpaw schraapte haar keel en begon opnieuw. "Ik ga een verhaaltje vertellen, dus jullie moeten komen luisteren," haar eigen kitten army. Geweldig.


[open voor kittens en evt een mama Wasp]

De jonge kitten geeuwde en rekte zich uitgebreid uit. Hij was net wakker geworden en hoorde een luide, onbekende stem. Southernkit fronste en opende zijn oogjes toen heel langzaam. Hij was nog niet gewend aan het feit dat hij kon zien; het was nog zo raar, zo onbekend. Héél langzaam liet hij zijn blik over de omgeving glijden en keek hij naar zijn moeder, zijn broer en zijn twee zusjes, tot zijn blik viel op de poes die had geroepen. Vragend draaide hij zijn kopje wat scheef, in ieder geval geen aanstalten makend om uit zijn nest te komen. Waarom zou hij? Hij verstond nog niet eens de helft van wat ze eigenlijk gezegd had. Woorden waren nog moeilijk voor de jonge kit.

Het was weer What in StarClan's name? seizoen geweest, kennelijk. Want opeens lagen er twee nestjes hier met een hele hoop kittens, allemaal slachtoffers, allemaal vermaak. Wolfpaw wachtte niet al te geduldig totdat een paar bolletjes haar kant op kwamen strompelen. Even trok ze met haar oor. Hm, ze leken wel erg jong. Zouden ze haar überhaupt wel verstaan? Naja, anders moest ze maar gewoon heel voorbeeldig gaan werken, ofzo. Kwam wel goed. De kittens kwamen hun nest niet uit, waarschijnlijk omdat ze og niet goed konden lopen. Diepe zucht, nu moest zij weer bewegen. Dichter bij de twee ging ze opnieuw zitten. Beide waren het streep koppies. "Oké top, hoe heten jullie?" vroeg ze aan haar nieuwe vrienden.

De poes kwam dichterbij, waardoor Southernkit opgetogen glimlachte. Oh, interessant! Hij wist niet echt wat er ging gebeuren, maar hij had eigenlijk niet zo veel contact met andere katten. Hij moest zeggen dat hij liever een grote, sterke kater had gehoord om verhaaltjes te vertellen - dat was vast veel interessanter dan wat deze poes hier kwam vertellen. Maar Southernkit was ook nog jong en zou überhaupt niet zo veel snappen van wat ze zou vertellen, dus wat deed het er ook toe. De apprentice vroeg om hun naam. Zijn zusje was immers ook geïnteresseerd rechter gaan zitten. "Ss.. Sou.. Sousen..", probeerde het katertje, al vond hij zijn naam nogal moeilijk om uit te spreken.

Hé, gelukkig, er kwam nog een kleine opdonder bij zitten. Deze was al wat ouder en zou waarschijnlijk spoedig apprentice worden, dus op z'n minst zou ze haar verhaaltje wel verstaan. Van de anderen was ze niet zo heel erg zeker over hun mentale capaciteiten. Het jochie deed een poging zijn eigen naam uit te spreken. "Ss.. Sou.. Sousen.." ze fronste, daar had ze dus helemaal niets aan. De ander deed trouwens niet eens een poging om haar naam te zeggen. "Right... Jullie namen zijn ook niet zo belangrijk, maar goed, ik ben dus Wolfpaw," like hell dat ze zichzelf Wolfkit zou noemen, liever viel ze nog acuut dood neer. Maar goed, het verhaaltje. "en ik ga jullie eens een heel mooi verhaaltje vertellen," een beetje verontrustende grijns sierde haar gelaat, waarna ze eenmaal haar keel schraapte. "Er was eens apprentice, ongeveer even oud als ik. Zijn naam was.. Uh, Bonepaw," naar wie zou ze toch verwijzen. "Bonepaw had een liefdevol gezien met een papa... En een andere papa en veel broertjes en zusjes, net als jullie! Maar toen hij ouder werd, ging er iets mis in zijn hoofd... Hij begon slechte dingen te doen, andere apprentice aan te vallen.. En uiteindelijk zelfs samen te spannen met de Bloodclan," ze sprak langzaam, zachtjes en meeslepend hopend zo veel spanning te creëren. "Weten jullie wat de Bloodclan is?" ze keek naar de drie kittens, anders zou ze dat met liefde in geuren en kleuren uit gaan leggen

Het was zo een twee weken geleden dat Rockkit geboren was. In die tussentijd had hij zijn blauwe kitten oogjes al open gedaan en was hij beginnen te beseffen dat er nog andere katten bestonden. "Oké listen up little shi-," Zijn zwarte oortjes vlogen omhoog. Wa? Hij wilde net verder denken over alle vriendjes die hij had gemaakt toen een nieuw vriendje zijn aandacht trok. Het duurde echter een beetje langer voordat hij zijn verlegenheid te boven kwam en naar de poes waggelde. Ze was nog een beetje vaagjes in zijn ogen, maar dat ze groter was zag ze wel. Het intimideerde hem een beetje en hij hing meteen als een blok aan haar lippen. Bij de vraag van Bloodclan schudde hij gefrustreerd zijn kopje. Nee en hij wou meer weten! Het was alleen niet duidelijk of hij het goed en wel besefte, dat ze het over zijn broer had.

De apprentice leek zijn naam niet te begrijpen waardoor de jonge kitten lichtjes fronste. Die frons vergrootte alleen maar toen de poes begon aan haar verhaaltje en iets zei over een papa en dan nog een papa. Huh? Dat was niet wat hij geleerd had! Hij hoorde zelfs niet meer wat ze zei over Bloodclan. Zijn kleine hersentjes waren druk bezig met verwerken hoe iemand twee papa's kon hebben. Maar Southernkit stond niet bekend om zijn subtiliteit - maar wel om zijn vragen. Natuurlijk, alle kittens stelden veel vragen; maar de manier waarop, dat verschilde. Southernkit vroeg dingen alsof de ander verplicht was hem een antwoord te geven, alsof ze bij hem in het krijt stonden als ze dat niet deden. "Tw.. Twee.. Pa-.Pa's?", piepte de grijze kitten dan ook luid, net op het moment dat de poes vroeg of ze Bloodclan kenden. Bloodclan was niet belangrijk, hij had nog nooit van hen gehoord en als hij er nog niet van gehoord had kon het toch nooit belangrijk zijn? De kwestie van de papa's was in zijn kittenblauwe ogen veel belangrijker.

Afwachtend keek Wolfpaw haar audience rond, er waren gemixte reacties. De meeste kittens leken geen idee te hebben over wat de Bloodclan nou precies was, alleen de iets oudere Duskkit had duidelijk angst in haar ogen. Wolfpaw greens naar haar, totdat het gestreepte katertje er samen met zijn zusje doorheen begon te blèren. "Tw.. Twee.. Pa-.Pa's?" Wolfpaw trok geërgerd met haar oor bij zijn toon, haast alsof hij een antwoord eiste. De zoon van de deputy zeker, gedver. "Ja dat kan gewoon, snotjong," ze gunde hem even een ietwat kwade blik waarna ze weer van Fawnkit, naar Rockkit naar Duskkit keek. "De bloodclan... Ik zal jullie over hen vertellen," sprak ze onheilspellend. "Het zijn katten die in de stad leven, tussen de twolegs. Ze dragen de nagels van katten die ze gedood hebben om hun nek en vermoorden omdat ze het leuk vinden. En weet je wat hun favoriete ontbijt is?" ze neeg haar kop iets dichter naar de jonge katjes toe en likte overdreven hongerig haar lippen af. "Kittens," ze hapte naar Southernkit, waarbij haar kaken een paar centimeters voor zijn neusje op elkaar klapten. Met een grijns keek ze naar het gezelschap, benieuwd hoe ze zouden reageren.

Southernkit keek nét zo kwaad terug naar de oudere poes toen die hem een 'snotjong' noemde, wat dat ook moge betekenen; het klonk in ieder geval niet echt vriendelijk. Wist ze wel wie hij was? Zijn vader kon haar zo de clan uitgooien omdat ze onbeleefd was tegen hem! Voor hij verder kon reageren ging ze verder met haar verhaal. Ze vertelde over de Bloodclan en hoe die moorden voor hun plezier. Southernkit was net bezig met met zijn oogjes te rollen - ha, alsof zo'n clan kon bestaan - toen de apprentice haar tanden dicht bij hem klapte. Het katertje schrok en sprong achteruit, zijn jonge hartje kloppend in zijn keel. Hé! Waarom liet iedereen hem zo graag schrikken?! De jonge kitten maakte goed gebruik van het feit dat de poes nu zo dicht bij hem zat en met zijn kleine kittenklauwtjes sloeg hij naar haar snuitje, hopend dat hij haar kon raken. Hem laten schrikken was niet lief en daarvoor zou ze boeten!!