[Clan-event] Playing with Fire

De terugweg naar het kamp was stil. Geen van hen sprak met elkaar. Din was er zelf gewoon nog wat te duizelig voor, moest al zijn concentratie richten op het (recht) lopen en was allang blij dat dat een soort van lukte. Hoewel hij met behulp van Lizard zijn wonden schoon had gemaakt, deed dit niks tegen de pijn en het was dan ook niet uit te sluiten dat hij ontzettend mank liep. Immers had Oceanstar zijn achterpoot flink beschadigd; er was een heel stuk vel vanaf en het bloedde nog steeds. Ook moest hij steeds bloed uit zijn oog knipperen van de wond die recht over zijn oog heen liep. Zijn zicht bleef maar wazig hierdoor en het irriteerde hem. Echter sprak hij er maar niet over, want hij wilde niet voor een tweede keer besprongen worden door een boze clanleider. Zijn schouder prikte pijnlijk met iedere stap die hij zette, ook hierop zat een gapende wond. Bovendien kon hij ook steeds bloed proeven door de eerste klap die Ocean hem gegeven had; deze wond trok recht over zijn lip en neus. Het was maar goed dat hij dalijk Rout zou hebben om hem op te knappen, bedacht hij zich, en hij zou geglimlacht hebben als dit niet ontzettend veel pijn deed aan zijn lip. De kater liet de andere twee stil voorgaan om het kamp in te stappen. Hij wist dat de shock van Oceanstar aangetast zien erger zou zijn dan hij die gewond was. Daarom liet hij haar maar eerst gaan. Din klemde zijn kaken hard op elkaar toen ook hij het kamp instapte. De leidster wilde alles meteen uitleggen, en ergens vond hij dat wel fijn; echter wist hij ook dat hij dalijk zeker drie kwart van de clan tegen zich zou hebben. Waarschijnlijk meer. Hij had haar immers flink aangetast, vooral in haar nek, en dat was net de meest gevaarlijke plek. Het enige wat hij hoopte was dat Rout hem niet in de steek zou laten, want daar was hij bang voor.
- Eerste post voor Oceanstar, hierna is dit een clanevent waar iedereen op mag reageren!
- Als vervolg op dit [klik] topic!

Geschrokken keek de kattin op toen Oceanstar binnen kwam, bebloed en aangetast. Woedend snoof ze toen ze die herrieschopper van eerder herkende. Had hij haar dan nu echt aangevallen?! Dan zou hij permanent de clan uitgezet worden, dat was wel zeker. Kort snoof ze. Het zou ook niet anders, met een BloodClanner als vader.. Toen ze het verhaal hoorde, kalmeerde ze ergens, lichtelijk beschaamd om haar gedachtes. Maar was het nog steeds eens met Ocean en snapte ze niet waarom ze zich zo verontschuldigde. Haar ogen schoten naar Tinderlight en Crowfur toen deze de leidster allebei begonnen toe te schreeuwen. De elder zwiepte met haar staart. "Dat jong moest is leren en ze heeft hem aangepakt zoals ze dacht dat goed was. En er is niks mis met die aanpak, moet ik zeggen," miauwde ze venijnig tegen haar clangenoten. "En zien jullie niet dat Oceanstar een ontzettende wond heeft bij haar nek? Die kat heeft haar duidelijk geprobeerd te vermoorden!" Het was nogal een statement, maar Wrensnout vond dat ze haar leider moest bijvallen nu deze alleen nog maar tegenslag kreeg. Echter zakte Ocean toen opeens ineen en met haastige passen liep ze naar de medicine cat den, voor nu over het hoofd ziend dat Abysshowl wel wat disrespectvolle woorden gebruikte. "Routpaw, lieverd! Ocean heeft je hulp nodig! Ze is aangevallen door die rotkat," miauwde ze als snelle samenvatting.

Het was stil in de den, eerder was Lizardpath het clan territorium ingetrokken en hoewel ze normaal gezien graag mee zou zijn gegaan, waren er vandaag andere taken die ze op zich moest nemen. Daarom had ze zich over de kruidenstapel gebogen die gelukkig aardig op voorraad was na de verschillende zoektochten. Haar kundige sorteren werd echter ruw verstoord toen er allemaal opschudding klonk in het kamp. Alert was de poes al overeind gekomen en stapte naar de ingang van de den, enkel om daar een schouwspel aan te treffen. Meteen vielen haar oren diep in haar nek toen ze het verhaal van Oceanstar hoorde en moest toe zien hoe zowel haar vriendin als vriend er bij zaten. Het was alsof ze voor de leeuwen waren gegooid, terwijl de waarheid was dat ze elkaar dit aan hadden gedaan. Hoe konden ze? Hoe kon Oceanstar haar warrior aanvallen, hoe kon Dinspots zo gefocust zijn op het neerhalen van hun leader? Er waren zoveel echte zorgen waar Windclan zich mee bezig moest houden en in plaats daarvan zetten ze hun klauwen in elkaar. Om het nog eens erger te maken besloot Tinderlight openlijk Oceanstar te bestoken en voegde Crowfur zich bij haar, terwijl haar bloedeigen grootmoeder Dinspots de grond in besloot te werken. "Routpaw, lieverd! Ocean heeft je hulp nodig! Ze is aangevallen door die rotkat," aangedaan keek ze Wrensnout aan. "Oma, Dinspots is geen rotkat," waar ze normaal nooit de oudere poes tegen de haren in wilde strijken, was Routpaw ontdaan. Kwaad, haast, al had ze haar eigen manier om dat te uiten. De gevlekte poes stapte naar de twee gewonde katten toe en richtte zich toen tot de anderen aanwezigheden. "Windclan!" haar stem was wat onvast door emoties, maar toch dringend. De poes slikte een brok in haar keel weg, ze haatte confrontaties zoals deze en voelde zo pijnlijk goed de ogen op haar brandden, maar zo kon dit niet langer. "Zien jullie niet dat er twee clangenoten voor jullie neuzen aan het uit bloeden zijn?" het puntje van haar staart zwiepte heen en weer. "Schaam jullie! Dit is jullie eigen bloed en in plaats van dat te steunen, moet er openbaar getwist worden terwijl ze hier staan uit te bloeden? We zijn één clan, toch? Er is altijd nog tijd om hierover te praten, maar niet nu, ga alsjeblieft verder met je taken," ze beet op haar lip maar zou haar woorden niet meer terug trekken en hoewel ze nu niet bepaald gezag uit straalde, was ze nog altijd een van de medicine cats en ze hoopte dat de clan beter wist dan die tegen de haren in te strijken. Bezorgd wendde ze zich tot het tweetal dat nog altijd bloedend in het kamp stond. "Kom, we zullen jullie oplappen," dit keer stond er geen glimlach op haar gelaat, slechts zorgen in haar ogen. "Abysshowl..? Zou jij alsjeblieft willen zorgen dat iedereen weer verder gaat met zijn taken? Ik beloof dat ik voor Ocean zal zorgen," ze vertrouwde de elder, die toch een zeker gezag leek te hebben in de clan.

Na het wassen van de wonden had ze de grootste hoeveelheid vuil en bloed weten weg te wassen. Dat was nu eenmaal gemakkelijker bij Small Lake. Ter plekke had LIzardpath niets meer tegen het duo gezegd. Ze had zich, zoals een Medicine Cat hoort te doen, eerst ontfermt over de verzorging van de twee. Dinspots had ze terug naar de wereld gebracht nadat hij was weggedraait en Oceanstar had ze hier en daar geholpen op plekken waar ze zelf niet aan kon. Bij de verplaatsing van het kamp had ze vooral Dinspots ondersteund. Zijn poten waren niet echt stabiel, al moest ze zeggen dat dit naarmate de afstand naar het kamp kleiner werd, beter werd. De laatste vossenlengtes had ze hem ook zelf laten lopen. De geïrriteerde frons op haar snoetje was nog steeds te zien. Het was zeer duidelijk geweest dat Lizardpath niet blij was met het voorval tussen Oceanstar en Dinspots. Ze kon dit niet goedkeuren, zeker niet van Oceanstar. Eenmaal in het kamp, werd de clan eerst toegesproken. Haar emmer met geduld was al overgelopen, maar toch bleven de druppels verder druppen. Ze had geen tijd voor toespraken en de discussies die daarop zouden volgen, wat vanzelfsprekend, gebeurde. Ze was dan ook blij met Routpaw die haar stem verhief en de clan, de héle clan op zijn poten tikte en het terecht wees. "Ik kon het zelf niet beter zeggen!" mauwde ze luid, haar apprentice bijstaande. Haar staart was dik van ergernis van alle discussiërende katten om haar heen. Al die negativiteit ook, daar moest dringend verandering in komen. "Naar onze den," beval Lizardpath de twee gewonden, die beide zelf konden stappen. Na een kort knikje naar Routpaw, liep Lizardpath als eerste naar haar den, weg van die wolk van negativiteit.

@Routpaw @Oceanstar @Dinspots @IEDEREEN

Het werd hem allemaal wat veel. Katten schreeuwen en hij had intense koppijn. Met ieder woord dat uitgesproken werd, bonkte zijn kop harder. Zijn ogen volgden Oceanstar die ergens opeens ineenzakte. Hij moest zijn best doen om niet een schamper lachje te laten horen. Tuurlijk, nu zakte ze in elkaar, recht voor de ogen van iedereen. Dat hij net terug bij bewustzijn gebracht moest worden door Lizardpath omdat hij zo tegen de grond aan gedonderd was zag dan weer niemand. Het was dan ook logisch dat vrijwel gelijk katten op Oceanstar afstormde en hem niet echt aandacht gaven. Whatever. Echter hoorde hij ook bijval, en dat gaf hem toch nog ergens hoop. Misschien dat hij dan toch niet zonder pardon de clan uitgeflikkerd werd. Maar wie weet. Vaagjes richtte hij zijn ogen op Routpaw toen deze begon te spreken. Hij probeerde haar woorden zo goed mogelijk te volgen, in hoeverre hij dat kon. Het werd hem al wel snel duidelijk dat ze geen kant koos. Ergens voelde hij zich teleurgesteld. Maar ja, hij kon het haar niet kwalijk nemen. Hij was ook niks waard. Plots herinnerde hij zich wat Oceanstar tegen hem gezegd had. In het midst van de strijd had hij het niet door gehad, maar nu sloeg het hem in zijn gezicht. Wellicht had je beter een BloodClanner kunnen zijn. Laat zien van wat voor waardeloos materiaal je gemaakt bent. De kater klemde zijn kaken op elkaar, maar kon tranen die opwelden niet stoppen. Hij knipperde een paar keer; woest, haast. Hij zou geen tranen om haar woorden laten vallen. Zo was hij niet meer. Hij was langs dat punt in zijn leven waar het hem boeide wat anderen van hem dachten.. Of toch niet? Hij had geen tijd meer om erover na te denken want Lizardpath dirigeerde hen naar haar den. Ergens wilde hij zich verzetten; hij wilde niet met de leidster in één den doorbrengen. Maar de strijd in hem was tijdelijk op.