Feelings hiding in a Secret Place

Geluid van monsters over de wegen leken verdwenen te zijn. Het was iets waar ze aan had moeten wennen, zoveel moons geleden. Nu was het normaal. Kon ze zichzelf nog wel als 'nieuw' beschouwen binnen de Elite? Misschien wel. Misschien ook niet. Ze was nu Commander, behield haar positie als de rechter klauw van de leider. Shark was niet meer, nu was Cobra de leider. Waar zou Shark zich bevinden nu? Leefde hij nu in een scheur in het rogue gebied? Had hij besloten een kittypet te worden? Leefde hij überhaupt nog? Ze vroeg het zich af, maar had besloten zich er niet druk om te maken. Het was het niet waard, want het zou toch niks veranderen. Langzaam, dag bij dag leek haar mentaliteit te veranderen. Waar ze zich ooit nog enorm druk had gemaakt, leek ze nu geen zorgen meer te hebben. Meningen van anderen deden er nauwelijks nog toe. Als ze maar gerespecteerd werd, als ze maar gezien werd voor de Commander wie ze was, of ging worden, want ze was er nog naar toe op weg. Vooral bij de katten die ouder, ervarener waren dan zij was, had ze nog een lange weg te gaan. Dit was begrijpelijk, maar ook dat leek haar minder te boeien. Ze kwam er wel, als ze maar van zich afbeet, voor zichzelf op kwam en het niet tolereerde dat anderen over haar heen zouden walsen. Dat was een tip die ze een halve moon geleden van Cobra had gekregen, die dag dat ze samen een hond hadden bevochten en verjaagd. Die dag dat Cobra er voor had gekozen haar te redden, in plaats van te laten sterven.

Het was een raar besef dat de kat die haar het minst leek te accepteren toch behield als Commander. Wat was er veranderd? Misschien zou nieuwsgierigheid nooit helemaal verdwijnen. Thora stapte door, luisterde naar de geluiden van het park waar ze zich bevond, maar kwam tot een halt toen ze een Thunderclan geur opmerkte. Niet zomaar een geur, de geur van een bekend iemand, een geur die ze liever niet oppikte.

TAG @Dovewing

_{I would like to leave this city
This old town don't smell too pretty
Af en toe kwam ze hier, een gebied waar ze totaal niet thuis hoorde. Een zuchtje rolde over haar lippen heen, waarbij haar witte oortjes gespannen wiebelden. Ze had geen idee of haar dochter haar wel zien wilde.. Waarschijnlijk niet. Maar ze had haar dan ook nog nooit echt gevonden. Op een dag zou het haar lukken, wist ze, dus kwam ze hier zeker één keer per week terug. Liep ze langs de grens heen, zoekend naar die bekende vacht.. Of was het dat ondertussen niet meer? Kort schudde Dovewing haar kop. Zo zou ze niet denken. Ze hield hoop. Ze sloot haar groene ogen toen ze de wind langs haar heen voelde strijken. Het voelde als een herinnering dat alles goed kwam. Misschien niet vandaag, maar ooit. Ooit zou ze weer zo vrij dansen als vroeger. Met een glimlachje liep ze verder. Een trillerige adem verliet haar bek, en toen ze nieuwe lucht inademde, rook ze haar. Ver verborgen onder alle aparte, scherpe geuren van de stad, rook ze haar dochter. Meteen keek ze om zich heen, zoekend naar haar kleine Whiffle. Ze zag haar, herkende haar wel degelijk. Maar ze was zo veranderd. Ze voelde echter geen haat, geen vijandschap. Alleen liefde.
My tears are always frozen
All I need is to remember}

Thora was klein gebleven, zou nooit groot worden. Ze was kleiner dan de gemiddelde poes, iedereen stak uiteindelijk boven haar uit. Thora bleef klein, al dan niet als een kitten of jonge apprentice. Meer als een net niet volgroeide poes. Dan waren poezen over het algemeen al kleiner dan andere katers. Ja, er zaten zo nu en dan joekels tussen, het hing ook van de bouw af. En ook al leek Thora bloed van een groot gebouwde kat te hebben door haar aderen, het bloed van haar vader, had ze zijn bouw helemaal niet geërfd. Ze bleef klein, maar hier haalde ze haar voordeel uit. Kleine katten moesten namelijk altijd hun kun hoog houden, wat ze toch een soort sterkere uitstraling gaven. Daarbij was ze wendbaar en snel en zat er toch een pittige kracht verborgen in haar kleine lijf. Nee, zwak en klein was ze niet. Ze was eerder sterk, fel en klein.

Zo voelde ze zich echter niet toen ze de geur van Dovewing oppikte. Haar moeder, gegeven door Claw. De poes die ze wel had geaccepteerd en de enige die haar had geaccepteerd toen Thora nog geaccepteerd had willen worden door Thunderclan. Ze stond als aan de grond genageld en haar nekharen rezen wat omhoog. Dit was een nieuwe methode; als ze schrok, beladen werd met emoties, uitte het zich in vijandigheid, woede. Dat was waar de Elite op rustte, de bloed aan hun poten. Echter wist ze de kalmte terug te vinden, al stonden haar ogen ijzig, fel en bleven haar nekharen toch een soort waarschuwend hoog staan. Even als haar staart, die omhoog was gekomen en langzaam heen en weer zwaaide. Stilte voor de storm.

Nu keerde ze zich naar haar toe. Dovewing. De witte poes die ergens ook makkelijk haar biologische moeder had kunnen zijn. Dit was dus de Thunderclan geur die andere katten hadden opgepikt in het Elite gebied. Ze kwam hier vaker. "Ben je je verstand verloren?" Kwam er toen ook ijzig uit haar bek. Het verstarde gevoel was verdwenen, of weggestopt, dat was niet zeker. Er was geen ruimte voor oude gevoelens, aangezien Thora ooit wel degelijk een warmte en liefde naar haar had gevoeld. Was het er nog? Thora was intussen zo goed geworden in het wegstoppen in dat soort gevoelens naar haar vorige leven, dat ze zich afvroeg of deze überhaupt nog bestonden.

Onderwerp: Re: Feelings hiding in a Secret Place