Still learning [Mintkit + Routpaw]

De witte kitten was voor het eerst de nursery uitgegaan. Ze had al wat rondgelopen in de nursery en was nu nieuwsgierig geweest naar wat er buiten was. Nu ze voor het eerst buiten was, merkte ze pas hoe groot het kamp was. Haar ogen gingen wijd, terwijl ze ze rond liet gaan, echter vonden ze al snel iets dat haar interesseerde, namelijk een kat die naar een andere opening leek te lopen. Wat zou daar achter zijn? Op nog wat wankele pootjes liep ze in de richting waar ze de kater had zien verdwijnen en op haar korte pootjes leek het een eeuwigheid te duren voor ze bij de opening was die blijkbaar naar een andere ruimte liep. Ze liet haar ogen kort naar binnen vallen en twijfelde of ze zelf naar binnen zou moeten gaan. Misschien zou ze op haar kop krijgen als ze het deed, maar toch kon ze niet helpen, maar nieuwsgierig zijn wat de kater daar binnen deed. Voorzichtig zette ze dan ook de eerste passen de den binnen, echter toen ze bijna aan het einde van de tunnel was struikelde ze ergens over en kwam ze met een plof neer, niet al te ver van twee katten. Een was degene die ze gevolgd was en de andere kwam haar bekend voor.

De jonge poes had het zwaar de laatste paar dagen. Drie doden zo kort op elkaar, waarvan ze van een zichzelf nog steeds de schuld gaf. De poes draaide overuren om dit voor zichzelf goed te zetten, om maar bezig te zijn. Gevolg was echter dat ze doodop was vaak en constant gehaast leek te zijn. Nu was er echter niets meer te doen, de kruiden lagen keurig op rijtjes, de voorraad was redelijk groot en de katten die aandacht nodig hadden, hadden dat gekregen. Uitgeput ging de poes even zitten, later zou ze nog wel eventjes naar kruiden gaan zoeken, allicht. Misschien kon ze met Lizardpath gaan, vreemd genoeg had ze de poes niet veel gesproken de laatste paar dagen. Hoe dan ook werd haar korte momentje van rust welkom verstoord door een grote kater. Een glimlach verscheen op haar lippen toen ze Stallionheart herkende. "Eet toch iets voor je omvalt" ze lachte om zijn quasi strengde stem. ”Sorry meneer,” grapte ze vriendelijk en bergoette hem door haar neusje tegen de zijne aan te drukken. Bij hem kon ze zich altijd eventjes ontspannen, en dat was een fijn geweten. Haar ogen gleden af naar de spreeuw. “Ach, bedankt Stallion, waar was ik toch zonder jou,” want stiekem was ze inderdaad vergeten te eten, en dankbaar zette ze haar tanden in het vlees. "Hoe gaat het met je?" de poes slikte haar hap door en likte haar snorharen schoon. “Ach... Om eerlijk te zijn kan het beter,” miauwde ze naar de waarheid, liegen tegen hem had toch geen zin. Haar aandacht werd echter al snel getrokken door een zachte plof, waarna ze een wit bolletje vacht aan het begin van de nursery zag zitten.”Mintkit!” Meteen schoot ze overeind en stapte naar de kitten toe, lichtelijk bezorgd de witte kit met haar neusje controlerend. ”Heb je je bezeerd? W-wat kom je hier doen?” Ze was allicht wat overbezorgd, maar dit was het dochtertje van Icesong, en gezien ze de witte poes zelf niet had kunnen redden, zou ze er alles aan doen om haar kinderen dan wel de beste zorgen te geven.

De val had haar geen pijn gedaan, dus ze schudde dan ook kort haar kopje, waarna ze haar ogen over de twee katten voor haar liet gaan. Een kwam bezorgd naar haar toe, terwijl de andere haar juist overeind probeerde te krijgen met zijn staart. Dat was dan ook wat ze deed, voorzichtig rees ze overeind, goed uitkijkend dat ze niet weer zou vallen en schudde kort haar vacht uit toen ze eenmaal stond. "Geen pijn." Zei ze nog als bevestiging. Ze liet haar kop kort bedenkelijk schuin gaan, terwijl ze naar de twee katten keek. Van beide had ze in ieder geval niet de naam onthouden als ze die ooit gehad had, daarom besloot ze het maar te vragen. "Wie?" Vroeg ze terwijl ze omhoog keek naar de twee katten. Ze merkte dat ze zelf nog een stuk kleiner was, zou ze ooit ook zo groot worden?

Stallionheart vertelde haar dat hij op haar zou letten, iets dat Routpaw zeker waardeerde. Ze nam dan ook een goede hap toen een nieuwe bezoeker de den in kwam rollen, letterlijk. Haar bezorgdheid werd niet door Stalllionheart gedeeld. "Routpaw relax. Ze is gewoon gevallen, niks aan de poot" hij snapte het niet, hij snapte niet dat de dood van Mintkits moeder haar schuld was. Deels, op z’n minst. Routpaw haalde diep adem en sloot haar ogen kort om zichzelf te kalmeren, waarna ze zag hoe Stallionheart de kit overeind hielp. "Komop Mintkit. Opstaan" sprak hij aanmoedigend en hielp de kit zo overeind. ”Geen pijn,” piepte het kleine, witte balletje. Die hen vervolgens schuin aankeek. Routpaw kon het niet helpen om ietwat vertederd te glimlachen. Hoewel ze vroeger altijd wat onhandig was geweest met kittens, nu soms ook nog zeker wel, begon ze toch wel in te zien waarom veel poezen graag queen wilden worden. ”Wie?” miauwde ze vragend. Routpaw liet zich door haar poten zakken, zodat ze niet meer boven het witte poesje uittorende. “Ik ben Routpaw,” ze wees met haar staart naar de grote kater. ”Dat is Stallionheart,” verkondigde ze vriendelijk. ”Waarom ben je hier op bezoek gekomen Mintkit? Weet Amberstorm dat?”

Routpaw en Stallionheart, dat moest ze proberen te onthouden. De een was een warrior, iets waar ze al veel over had gehoord en er dan ook zeker een wilde worden. Bij de vraag of Amberstorm ervan af wist dat ze hier was, werden haar ogen groot voor een moment en keek ze kort weg. Ze had de poes niet verteld dat ze de nursery uit was gegaan, maar so erg was dat toch niet? De kater leek het in ieder geval niet erg te vinden en ze knikte dan ook toen de kater vroeg of ze een sterke warrior zou worden. Dat was tenminste iets dat ze wilde worden. Toen de pluizige staart kort op haar kwam haalde ze lichtjes uit met haar pootje om te zeggen dat het niet nodig was, ook al was de pluizige staart wel interessant en haar aandacht ging er dan ook naartoe en ze volgde het met haar ogen.

"Mintkit is op ontdekking door het Camp. Alsof geen van ons dat gedaan heeft" snorde Stallionheart vriendelijk. Routpaw trok kort met haar oor. Ze wist dat goed. Hoewel ze zelf een er braaf kindje was geweest na het verlies van haar moeder, wist ze hoe kittens waren. Toch, ze wilde dat de kleine Mintkit absoluut niets overkwam. Bovendien wilde ze Amberstorm geen overbodige zorgen opleggen, doordat ze niet wist waar haar adoptie dochter was. Haar blik gleed naar Stallionheart, die absoluut geen zorgen leek te hebben hierover. Routpaw zuchtte zachtjes, ze wilde ook niet de pret bederver uithangen."En Mintkit, ga jij een sterke Warrior worden?" hierop knikte het jonge poesje vrolijk. Routpaw gunde haar een waterige glimlach en een aanmoedigend gesnor. "Als je het fris hebt, voel je vrij in mijn staart te verdwijnen" Mintkit hoefde geen fluffy staart op haar kop, maar leek wel een andere soort interesse te hebben in Stallionheart zijn staart. Routpaw gniffelde zachtjes. "Een echt, klein jagertje ben je,"

Ze hield de pluizige staart in de gaten terwijl de andere twee katten aan het praten waren. Ze hield haar oren wel scherp, zodat ze zou doorhebben wanneer ze het weer tegen haar zouden hebben, maar voor nu zou ze proberen de staart te pakken. Ze zakte door haar pootjes heen en liet haar staartje heen en weer gaan, terwijl ze met haar ogen de staart in de gaten hield. Ze wist dat ze waarschijnlijk niet heel stil zou zijn, maar ze maakte een kleine sprong om te proberen op de staart te landen. Ze wist dat ze haar nagels niet moest gebruiken en deed dat dan ook niet. Ze hoopte wel dat het zou lukken om de staart te pakken te krijgen, maar hij bewoog wel, waardoor het lastig kon zijn.

Mintkit leek veel te geïnteresseerd in de pluizige staart om zich echt over hun woorden te bekommeren. Groot gelijk, volwassen praat bestond toch grotendeels uit zorgen. Nadat Stallionheart Mintkit warm en aanmoedigend had toegesproken liet hij de kitten haar gang gaan met zijn staart. "Vanwaar de terughoudendheid?" klonk zijn stem zachtjes, Routpaw hield haar ogen op de kitten gericht en keek hem niet aan. "Hier in het Camp laat ik niks met de Kittens gebeuren. Over mijn dode lijk dat andere Clan's eraan komen" een kleine, vermoeide zucht rolde over haar lippen. Was het maar iets waar ze controle over konden hebben, Icecloud had ook in het veilige kamp gelegen toen ze zonder toezicht van de medicine cats overleed. Soms waren dingen slechts puur ongeluk, of een gruwelijk spel van Starclan. De jonge poes zou het gewoon niet over haar hart verkrijgen als hetzelfde Mintkit overkwam. "Ik... Ik wil gewoon dat ze gezond en veilig is," klonk er zachtjes.