Vrije tekst XD

Ik lig op bed, mijn adem is jachtig alsof ik heb gevochten. Ik staar naar boven, het plafond lijkt te verdwijnen in de uitgestrekte duisternis. Vlekken zilverachtig licht verschijnen op de vloer, flikkeren even en lossen daarna terug op, in het donkere, goedkope hout waarmee mijn kamer is bekleed. De koude tocht snijdt ongenadig door me heen, als een mes, scherp en pijnlijk. Ik lig op mijn uitgerafelde dekens, ik zie het nut niet in om er onder te kruipen. Om nog wanhopiger te wachten op de warmte? Dacht het niet. Ik laat me uit bed glijden en laat verveeld mijn blik door de kamer gaan. Een luide geeuw ontsnapt uit mijn mond. Ik tast in het donker naar mijn horloge die zoals altijd op mijn bureau ligt. Ik open mijn schimmelgroene gordijnen. Een zwakke streep bleek maanlicht valt op mijn horloge. Het glas is gebutst, de cijfers 4,1,12 en 9
missen, ze hebben voor zo ver ik weet er nooit gestaan. Als je moeite doet zie je zelfs de minuscule tandwieltjes bewegen onder de troebele wijzerplaat. ‘Half vier’ weet ik te ontcijferen. Ik leg mijn horloge terug op de tafel en trek traag mijn kleren aan. Ik laat mijn voeten langzaam in mijn zacht lederen laarzen glijden. Ik betast het koude raam, er verschijnen dampplekken waar mijn poriën zweet lozen. Ik staar door het gebarsten glas, vage schaduwen van bomen doemen op achter de ruit, schimmen maken onduidelijke bewegingen. Ik verlang naar de vrijheid van het woud, naar
de koele boslucht, de dauw die door mijn laarzen dringt. Mijn verkleumde vingers sluiten zich om de metalen klink van het raam. Geruisloos duw ik hem
naar beneden. Ik snuif de weeë geur van wilde bloemen en bedwelmende kruidenop. Een wassende maan verbergt zich achter de donkere wolken, de boomtoppen glanzen zilver. Ik grijp mijn dolk die steevast in mijn bureau steekt, met een korte ruk heb ik het mes uit het donkere hout getrokken. Het lemmet blikkert in het maanlicht, mijn ogen flitsen over het landschap. Voor ik mijn spieren span om uit het raam te springen schuif ik de dolk in mijn riem, ik voel de gedetailleerde tekens van het handvat in de palm van mijn hand. Ik spring. Het natte gras vangt de klap op die door mijn enkels slaat. Eindelijk ben ik terug op mijn terrein, hier leef ik, niet in een kleine vochtige kamer waar de koude op af komt als ratten op een lijk.
Mijn slaap bonkt, pijnscheuten flitsen door mijn hoofd. Na jaren ervaring is het me nog steeds niet gelukt om te landen in het gras zonder dat mijn er in
mijn slaap een kloppende pijn opwelt. Ik stap naar het woud toe, lonkend gefluister doemt op uit het struikgewas. Ik betast onbewust mijn jukbeenderen die naar naar voren steken. Mijn ondervoeding eist zijn tol. De huid boven mijn wenkbrauwen begint te jeuken als ik aan voedsel denk. Het is de plek waar ik altijd hoofdpijn krijg, waar ik aan voel of er iets mis is. Eigenlijk heb ik er veel te vaak jeuk. Ik zie dat het veld langzaam over vloeit in het woud. Eiken rijzen op, berken staan kriskras tussen kamperfoelie struiken. Hier voel ik mijn bloed stromen, hier zie ik het hijgen van mijn adem veranderen in doorzichtige wolkjes. Ik sta stil, hier is het. Mijn verkleumde vingers strijken over de ruwe stam van een treurwilg. Lange bladerslierten hangen naar beneden, als heldergroene haren. Dit is de enige boom die me vrijwel geen verschaft,waar geen enkele vogel op afkomt vanwege het onregelmatige stamhout. Het enige dat hij me kan geven is een zoet sap dat uit zijn stam loopt. Toch is deze boom
het enige in het woud dat ik vertrouw, meer nog,ik klamp er mijn leven aan vast. Ik trek mijn dolk uit m’n riem, Ik breng het naar de stam en snijd er een hoekige L in. Mijn mes zakt diep weg in het hout en zoete sappen stromen over het lemmet. Het plakkerige spul glijdt
over mijn vingers. Ik laat de dolk terug in de treurwilg steken en begin het zoete spul van mijn vingers te likken.[/size]