You're Something Else

Een gevlekte she-cat liep met een aparte pas in haar lopen het kamp binnen. Ze had vanmiddag een flinke trap in haar zij gekregen van een mens en wist dat er zeker een grote blauwe plek moest zitten. Het had niet gebloed, maar pijn deed het zeker. En dat alleen omdat ze geblazen had naar diens hond die te hard naar haar blafte. Het was wel duidelijk dat de mens een hondenmens geweest was en het niet zo op katten had. Met een chagrijnige uitdrukking op haar gezicht ging ze zitten, naast de barn waarin ze sliep en sloeg ze haar ogen op naar de felgekleurde hemel. De zon was aan het ondergaan, wat zorgde voor een gouden gloed die over de wereld heen getrokken leek te zijn, en een lucht die was ondergedompeld in paars, roze en oranje. Kort liet ze haar kop tegen de rand van de schuur aan rusten. Ze had honger, maar zin om te gaan jagen na zo'n stoot in haar maag had ze niet.
- Joan

Joan was uiterst verward. Een boze snek had de plaats gepakt van een boze vis nadat een boze nagel dood was gegaan. Het was zo ontzettend verwarren. Niets snapte ze ervan. Daarom deed ze haar taken zo goed mogelijk. Wel... eigenlijk gewoon jagen. De boze nagel had haar voor een paar dagen getraind en had het toen opgegeven. Met haar zusje had ze geen contact meer. Die vond haar dom en ging liever met katers om. Daarom had Zahida zich ontfermd over haar. Ze had eindelijk een voorbeeld, iemand waar ze om kon geven. Met de best grote rat kwam ze in het camp gewandeld. Joan meed de boze snek en het muurtje. Ze wou ook de boze toorts niet tegen komen. De wereld was boos, zij was dat liever niet. Daarom trippelde ze ook naar haar moeder, die nogal vreemd tegen haar den stond te leunen. Ze liet de rat vallen en duwde haar witte borst vooruit. "Hey m-mam." Haar stemmetje was hoog en nog jong. De vage blauwe ogen straalden pure onschuld uit.

De she-cat hoorde pootstapjes achter zich, die ze meteen herkende. Ze hoefde er niet eens voor om te kijken. Een glimlachje kwam op haar snuit. Ze hield veel van haar pleegkit; beschouwde haar als haar eigen kind. Toch moest ze zeggen dat ze blij was dat zij nooit zwanger geweest was. Veel te veel werk - moeilijk lopen, rugpijn, lastig jagen.. Noem het maar op. Toen ze een plofje naast zich hoorde keek ze met een opgetrokken wenkbrauw naar Joan, waarna haar blik op de dode rat viel. Ze grijnsde kort naar haar dochter. "Zelf gevangen?" vroeg ze, een hint van trots in haar stem te vinden. Ja, haar dochter begon al goed te leren. Ze was nog jong, maar Zahida was er nu al zeker van dat ze haar final assessment goed zou kunnen uitvoeren. Joan was misschien wat lief voor de elite, maar het was te zien dat ze potentie had voor doden. Voor een buitenstaander zou het f*cked up lijken dat dit een karaktereigenschap was om trots op te zijn, maar als je niet kon doden en je leefde in de elite overleefde je niet lang. Het was dus natuurlijk voor de gevlekte she-cat om trots (en ergens geruststelling) te voelen als haar dochter kwam aanzetten met een versgevangen rat.