Silvery Sky

De kater was op het moment aan het jagen zoals old times, een eekhoorn was al in zijn klauwen gevallen en ook een muis was de dood niet ontsnapt. Op het moment wilde hij, om het rijtje vol te krijgen, ook graag een vogel en een kikker. Vandaar dat hij nu hier was, bij de burnt sycamore, waar vaak kraaien en andere vogels te krijgen waren. Voor de verandering was er vandaag echter ook een poes.
De twinkeling kwam weer in de ogen van de kater, en met de buik laag bij de grond begon hij zachtjes in de richting van de ander te sluipen. Voorzichtig geen geluid te maken, hij had geluk met de wind. Toch zou het misschien niet mogen baten, de grond lag vol met blaadjes hier, elke verkeerde beweging zou hem verraden.

@Silverwolf

In zijn defense, als iemand zich zomaar omdraaide was het lastig om ongezien te blijven op een open plek. Vandaar dat hij dan ook snel deed alsof hij blaadjes aan het onderzoeken was, en intelligent knikte voor hij 'verbaasd' opkeek en een glimlach tevoorschijn toverde. "Silverwolf?" Mauwde hij, zijn verbazing vasthoudende, "Ik had je helemaal niet gezien aangezien ik dit blaadje hier van dichterbij aan het bekijken was..." Naar het einde van zijn zin toe raakte de kater zelf ook wat minder overtuigd van zijn verhaal, en wuifde het uiteindelijk maar gewoon weg. Whatever, snel doorgaan, dan bleef zij er vast ook niet op hangen. "Wil het een beetje lukken?" Vervolgde de kater dus snel, gebarende naar de dode vogel die de poes net gevangen had, zij wel.

Hij wilde bijna tevreden met zichzelf zijn toen het leek alsof ze hem toch niet helemaal doorhad, aan de andere kant geloofde hij dit niet volledig dus voor de zekerheid liet hij zijn trots maar achterwege. In plaats daarvan ging hij snel door met haar een onschuldige vraag stellen, die blijkbaar niet al te onschuldig opgevat werd. De poes antwoordde dat het goed ging, maar was daarna als verstijfd en keek bovendien relatief onzeker naar hem. Tall trok verbaasd een wenkbrauw op en bewoog zijn hoofd een beetje heen en weer om te checken of ze überhaupt nog wel 'aanwezig' was en vervolgde toen, relatief sceptisch "You sure?" Want dit was wel een heftige reactie op een onschuldige vraag.

De ander was snel met antwoorden, wat de wenkbrauw van Tall enkel hoger deed gaan. Zeker toen de poes uiteindelijk naar de vogel wees als 'bewijs' van dat het goed ging was zijn blik een en al verwarring geworden. "Bedoel je te zeggen dat je je voelt als een dode vogel?" Vervolgde hij, twijfelend, en keek met schuin hoofd oprecht bezorgd naar de poes voor hem. Dit gesprek nam gekke wendingen en voor het eerst was het niet eens zijn eigen schuld. Of nam de poes nu een loopje met hem door deze dingen te zeggen?

In zichzelf grinnikend keek hij naar de poes, lol hebbend om hoe ze de situatie eerst probeerde te redden en toen besloot dat het een verloren zaak was. Hij gebaarde met zijn poot dat hij het allemaal prima vond toen ze hem vroeg of ze niet overnieuw konden beginnen, en nog voor hij goed en wel klaar was met de beweging stelde ze hem al een vraag. "Goed hoor, gewoon de drukke gang van zaken," Mauwde hij met een beleefde hoofdknik in antwoord om haar vervolgens met twinkelende ogen aan te kijken en zijn wedervraag te stellen, poging twee. "Hoe gaat het met jou?" Eens zien of ze het dit keer wel voorbij dit punt zouden halen.

Het was moeilijk niet constant geamuseerd te kijken in een gesprek met deze poes. Het was gewoon zo dat ze zo energiek en, naja, enthousiast was dat veel emoties van haar gezicht af te lezen leken. De uitdrukking veranderde in ieder geval toen de kater de vraag die ze hem had gesteld terug stelde. Ditmaal kwam het antwoord vloeiender en klonk het ook oprecht, misschien zelfs alsof ze het van haar hart had gemoeten. "Zeker waar," Mauwde Tall, met een glimlach. Deze poes had het tegenovergestelde van wat hij had gehad, ze was vervroegd warrior, hij verlaat. "Je hebt nooit het idee gehad dat je teveel verantwoordelijkheden kreeg?" Vroeg hij vervolgens, niet controlerend maar nieuwsgierig. Hij zou het zich prima kunnen voorstellen.

De poes leek even na te denken over zijn vraag maar herhaalde toen bijna exact haar eerdere antwoord. Dit deed Tall juist weer even met zijn oren wiebelen, het leek alsof de poes meer zichzelf dan hem probeerde te overtuigen. Het was ook niet nodig hem te overtuigen, hij was geen leider die zomaar iedereen warrior maakte, deze poes had het net zoals elke andere keihard verdiend. Vandaar dat hij door haar onzekerheid wat moest fronsen, maar haar verdere uitleg maakte dat hij mentaal zijn schouders ophaalde. Hij zou Acorn zeggen er even op te letten maar een drama zou het niet zijn. "Fijn," mauwde hij dus maar, nog steeds een beetje in gedachten verzonken. Er was veel wat hij met Acorn moest bespreken.

Het was duidelijk dat zijn korte antwoord de ander van haar stuk bracht, wat Tall dan weer een beetje naar zijn poten deed kijken want dat was ook weer niet zijn bedoeling geweest. Bij haar 'eehh' glimlachte hij kort even, wat het allemaal alleen maar erger maakte. Gelukkig werd het snel beter door een opmerking van de poes waar hij wat mee kon. Bijna opgelucht lachte Tall en knikte grinnikend instemmend. "Dat is zo waar," Mauwde hij lachend. "Maar het is ook grootte ofzo," Voegde hij toe aan het rijtje van snurk-redenen, "Ace kan echt verschrikkelijk zijn, net een soort op hol geslagen duistere uil," Tien punten voor die beschrijving to be honest.

Hij moest lachen om haar opmerking over de apprentice, er waren wel meer redenen dan alleen Ace zijn snurken om medelijden te hebben met de toekomstige apprentice van de medicine cat. Maar voor nu knikte hij maar met een glimlach, omdat zijn vriend het hem vast niet in dank af zou nemen als hij alle geheimen zou spillen. Het leek ook niet alsof de poes daar problemen mee had, die was alweer verder gegaan in haar gedachten en zocht nu de reden achter het verbod van Starclan.
Even hield Tall zijn kop schuin, maar haalde toen zijn schouders op. "Ik weet het eigenlijk niet zeker," Mauwde hij naar waarheid, en dacht diep na. Ace hield zich er nooit aan dus ze hadden het er ook niet vaak over. "Iets met andere katten net zo kunnen behandelen als je geliefde? Zo van, de clan is je lief?" Ofzo, hij deed zijn best hier.

Hij moest lachen om haar opmerking, als je het zo bekeek was het inderdaad een gekke regel en kon hij zich niet goed voorstellen waarom Starclan het zo gedaan had. Misschien ook wel om het leven hier wat moeilijker te maken, daar hadden ze eens in de zoveel tijd wel een beetje de neiging tot.
Bij haar volgende opmerking haalde hij een beetje gegeneerd zijn schouders op, het was niet alsof hij een van de beste vrienden was, plus.. "Ace houdt zich niet heel nauw aan die regel," Mauwde hij een beetje schuldbewust, maar met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Hij vond het nooit zo erg, maar er waren katten die hier helemaal leip van werden, het niet opvolgen van de regels. Tsja, hij was nooit zo van de regels geweest om eerlijk te zijn. Plus, Ace gotta love, who he's gotta love toch?