Drift gently into oblivion

Het waren die momenten dat hij volledig uitgerust was dat hij zich op zijn best voelde. Het feit dat zijn trainingen met Acorndust redelijk wat tijd en energie in beslag namen, zorgden ervoor dat Venompaw nauwelijks moeite had om ’s avonds het gekibbel van zijn denmates te negeren en gewoon direct in slaap te vallen. Nu was hij sowieso wel iemand die snel moe kon worden van inspanningen leveren en geen probleem had met slaap inhalen, maar het was fijn om zonder zorgen en zonder hoofdpijn wakker te worden. Hij had andere verhalen gehoord van apprentices die het minder gemakkelijk dan hem hadden wat dat betrof en dus prees hij zichzelf redelijk gelukkig op dat vlak. Dan kwam er ook nog eens bij dat Acorndust een heel geduldige mentor was en dat Venompaw zo leergierig was dat hij de oplossingen voor zijn eigen problemen meestal direct al wel vond; Acorndust hoefde dikwijls alleen een toelichting te doen en gaf voor de rest aan dat Venompaw’s antwoord in de goede richting zat. Daar was de jonge tabby wel blij mee. In elk geval had hij al gemerkt dat hij ver kon komen als hij maar zijn best deed, maar dat ging hij sowieso doen; hij wilde immers de beste warrior worden in zijn Clan en dat ging niet als hij laks omging met zijn training. Maar goed. In elk geval had hij nu even een vrij moment en spendeerde hij deze door prooi te zoeken. Hij had ondertussen al een muis en een mus weten te vangen, dus op dat vlak was hij wel goed bezig. Misschien kon hij vanavond laten zien aan Acorndust wat hij gevangen had; hij was ervan overtuigd dat hij meer training nodig had op vlak van vechten en zijn kennis verrijken over de Clans dan het prooijagen, maar er waren natuurlijk altijd nog gemakkelijker technieken die hij waarschijnlijk niet kende. Hij merkte dat hij the Little Creek naderde toen hij het zachte kabbelen van het rustige water hoorde en stond opeens oog in oog met Kindpaw. Ze had een vreemde blik in haar ogen en even keek Venompaw haar met een frons aan. “Kindpaw.” Hij merkte dat hij een voorzichtige ondertoon in zijn stem had; de plagende ondertoon die hij meestal in zijn stem hield als hij met haar praatte, was nu duidelijk niet aanwezig. “Is er iets? Heb je iets gezien of zo?” Even inspecteerde hij zijn omgeving door zelf om zich heen te kijken en zijn bek te openen, maar hij merkte niets verdachts op. Met een vragende blik keek hij terug in haar richting.

Kindpaw leek wat te ontspannen toen ze in de gaten had dat zij diegene was die daar stond. Venompaw vroeg zich af of de afgelopen gebeurtenissen toch een bepaald effect op de she-cat achter hadden gelaten, maar hij ging daar nu niet achter vragen. Het leek erop dat Kindpaw niet eens in de gaten had gehad dat ze op een verschrikte manier naar hem had gekeken. Misschien was het gewoon haar instinct geweest die haar zo had doen laten kijken en had ze er zelf niet echt controle over. Er waren natuurlijk katten die hun gezichtsexpressie niet goed konden beheersen; hij was daar niet één van. Als hij spottend of arrogant keek, was dat omdat hij dat zelf wilde en niet omdat dat per ongeluk gebeurde. Als hij boos of blij keek, controleerde hij dat ook zelf en als iemand hem irriteerde, viel dat enkel aan hem te merken als hij dat gewillig liet blijken. “Je keek alsof je iemand anders verwachtte,” antwoordde hij op een rustige toon, de bezorgdheid van daarnet uit zijn toon verdwenen nu hij wist dat hij geen aanval van een hond, BloodClanner of vos hoefde te verwachten. “Ik voelde me niet bepaald welkom.” En dat was een gevoel dat hij niet vaak had. Meestal kon het hem namelijk geen reet schelen wat anderen over hem dachten of wist hij al wel waarom ze zijn aanwezigheid niet apprecieerden, maar naar zijn idee had hij Kindpaw daar nog geen enkele reden voor gegeven. “Je keek alsof een vijand je benaderde,” legde hij uiteindelijk uit. “Je had een hele rare blik in je ogen. Heel kil. Het zag er eigenlijk nog wel cool uit.” Hij gaf haar een plagerig knipoogje, zich ontspannend nu zijn oude karakter weer volledig terug leek te komen. Dat bezorgde gedoe was immers toch niks voor hem.

Venompaw gaf een knikje toen ze uitleg gaf. Aan de andere kant vond hij het jammer dat hij geen gebruik had gemaakt van deze gelegenheid; de vorige keer dat hij haar had willen laten schrikken en tegelijkertijd had willen verrassen, had ze hem van mijlenver aan horen komen en hem perfect weten te ontwijken. Nu hij de wind mee had gehad, had hij waarschijnlijk veel meer kans gemaakt om haar aan te vallen en speels tegen de grond te drukken. Aan de andere kant was dan weer het gevolg geweest dat ze helemaal gedesoriënteerd was geraakt, aangezien ze duidelijk had verwacht dat het een vos was geweest die haar wilde benaderen en geen kat. “Oh, maar ik bescherm je wel als die vos toch nog zou opdagen,” zei hij op een luchtige toon waaruit moeilijk te halen was of hij echt bang zou zijn als een vos zich plotseling aan zou kondigen of niet. Hij had nu training gehad van Acorndust en hoewel hij nog niet echt perfect was in zijn tactieken toonden zijn instincten aan dat hij zich op een verstandige manier kon verdedigen als dit nodig was. Dat was in elk geval beter dan hersenloos aanvallen, als je het hem vroeg. “Eh,” begon hij, proberend om niet te lachen om de gekke bek die ze nu trok. “Normaal gezien kijk je zo,” sprak hij en hij deed zijn best om haar kille blik te imiteren. Of nee, het was niet kil. Het was léég. Alsof haar binnenste verwijderd was van gevoelens. Dat gaf hem best een vreemd gevoel als hij er zo over nadacht. “En nu keek je zo.” En hij trok een vreemde blik alsof hij verwachtte iets ernstigs te zien naderen, maar toen uiteindelijk toch kon concluderen dat het niets ernstigs was. Hm. Misschien zou hij beter stoppen met het proberen te imiteren van impressies van zijn Clanmates; hij had het idee alsof het nergens op trok.