My blood, my family ... left behind.

Normaal werd hij vanzelf wakker bij het verdelen van de patrouilles, waarvoor hij altijd op tijd was. Deze keer werd hij echter niet vanzelf wakker, dat dacht hij toch. Was het altijd tijd? Bronzemask had hem wakker gemaakt en seinde hem mee om hem in een hoek van het kamp iets te vertellen. Ze vertelde hem dat ze het al eerder had moeten vertellen, maar dat de juiste moment nooit naar voren was gekomen. Barksound wreef de slaap uit zij oren en liet haar verder uitspreken totdat daar de uitspraak kwam die hij niet had zien aankomen. Als hij al aan het drinken was geweest, had hij alles recht in haar gezicht uitgespuwd. Hij had haar alleen achtergelaten, had het kamp verlaten in het vroegst van de ochtend. Hij was de patrouilles voor geweest, dwaalde alleen rond. Het duizelfde hem. Brindleleaf was in verwachting geweest... van zijn kittens! En hij had haar achtergelaten bij de Tribe? Zijn hart klopte in zijn keel. Wat moest hij hier nu mee, met dit nieuws? Hij zou zonder pardon in zijn ééntje naar de Mountains terugkeren, maar dat deed hij de belofte aan Brindle teniet. Dit was niet eerlijk, het was in Starclansnaam frustrerend!!

Eerste post voor Amber

Amberstorm liep even buiten. Het voelde raar, om hier weer te lopen. Haar lichaam voelde stijf van vele dagen in de nursery gelegen te hebben. De kittens waren alweer een maan oud.. De tijd ging snel - en soms ook niet snel genoeg. Ze kon niet wachten tot ze apprentice waren, tot ze haar eigen leven weer op kon pakken. En op hetzelfde moment liep ze hier nu wel, bijna alsof ze terug warrior was; maar haar hoofd draaide door en ze kon alleen maar aan hen denken. Het was raar en frustrerend en ze wenste dat ze afleiding had, iets of iemand waardoor ze in starclansnaam eens aan iets anders kon denken. Bijna alsof Starclan haar smeekbede gehoord had kwam ze plots Barksound tegen, die er ook nogal gefrustreerd uitzag. Ze had nooit goed geweten wat er nu was tussen hem en haar moeder - maar ze wist ook niet goed wat ze ervan moest denken. Waren ze verliefd? Dat voelde raar, om te bedenken dat haar moeder ook een kat was die verliefd kon worden, die zo'n verlangens had.. Omdat haar moeder altijd had aangevoeld als een heel egoïstische kattin, die alleen aan zichzelf kon denken. Misschien juist omdat Amberstorm altijd zo bitter aan haar had gedacht. "Hallo, Barksound. Hoe gaat het?", mauwde ze begroetend tegen de kater, vooral puur uit beleefdheid. Haar stem was vrij emotieloos. Het antwoord deed er niet zo toe; het maakte haar niet echt uit. Ondertussen kon ze misschien even niét aan haar kittens denken.