Keep on running.

Crowfur onderdrukte een zachte kreun terwijl hij overeind kwam. De wond in zijn borst begon goed te genezen en hij was er vrij zeker van dat als hij nog even wachtte dat hij binnenkort weer een apprentice zou kunnen trainen. De straf die Oceanstar hem had opgelegd, was inmiddels alweer een paar moons opgeheven en hij had het idee dat zijn Clan niet meer zo bezig was met het feit dat Leopardpaw een half-Clanner was. En zo wilde hij het graag houden. Hij was nu weer op het rechte pad gekomen: hij was loyaal naar zijn Clan toe, had meegeholpen om BloodClan te verdrijven van hun heilige grondgebied en had bovendien de liefde gevonden in zijn eigen Clan. Hij werd er dagelijks meer en meer van overtuigd dat hij de juiste keuze had gemaakt; Crowcall was een veel betere partner dan zijn ex. Bovendien was het fijn dat hij nu een partner had waarbij hij niet geheimzinnig hoefde te doen. Het enige probleem was Leopardpaw. Ze leek het moeilijk te hebben met het feit dat ze nu een soort van stiefmoeder had, al had Crowfur het idee dat ze moeilijker deed dan dat ze zich voelde. Crowfur had nooit echt het idee gehad dat Leopardpaw hunkerde naar een betere band met haar echte moeder of iemand nodig had die voor haar zorgde in de plaats, maar toch zou hij het fijn vinden als ze het een kans zou geven en zij en Crowcall het goed met elkaar zouden vinden. Het zou afwachten worden wat de toekomst zou brengen, maar Leopardpaw had inmiddels de leeftijd van een warrior bereikt en het werd tijd dat ze binnenkort op eigen poten stond zodat Crowfur zijn eigen weg kon gaan. Zodra Leopardpaw een warrior was, zou het voor haar waarschijnlijk een stuk makkelijker worden om bepaalde zaken los te laten omdat ze dan pas echt zou merken was het was om volwassen te zijn. Dat wilde echter nog niet zeggen dat hij haar al samen wilde zien met een tom; dat mocht voor zijn part nog duren totdat ze senior warrior werd. Hij was nog lang niet klaar om nu al kleinkinderen te krijgen. Hij wilde niet dat ze dezelfde fout zou maken als hem. Hij zag Leopardpaw nu niet bepaald als een fout, maar hij wilde haar gewoon behoeden voor de ellende die zou volgen en de roddels die haar haar hele leven achterna zouden blijven lopen, hoewel dat voor hem nu nogal meeviel. Oceanstar leidde een goed regime wat dat betrof en daar was hij ook blij mee. Crowfur keek op van zijn gedachten toen hij merkte dat de wind strak tegen hem in blies en besefte zich dat hij helemaal naar the Moorland was gerend. Hij bleef even stilstaan, genietend van de wind die niet al te zacht tegen zijn flank sloeg. Voor velen een obstakel, maar voor hem een moment van rust en relaxatie.

Hoewel de wind hard tegen zijn pels blies, was het niet hard genoeg om de stem van één van zijn Clanmates niet te horen. Hij draaide zich een kwartslag om en keek recht in de ogen van Silverdew, een she-cat die net warrior was geworden. Als hij het zich goed kon herinneren, was zij een goede vriendin van Lightpaw, de kat waar Leopardpaw wel eens mee in de problemen kwam. Meestal had Leopardpaw de verlegen kat overtuigd en moest hij zijn dochter dan weer een preek geven. Ze hadden sinds de reis niet meer zo’n capriolen uitgehaald en hoewel Crowfur daar wel blij mee was, vroeg hij zich af hoe Lightpaw zich moest voelen. Hij wist dat haar ouders niet veel om haar gaven en dat met name haar vader haar het gevoel gaf als ze een stuk vossenstront was. Het maakte hem boos, maar het was aan de andere kant ook weer iets waar hij weinig aan kon veranderen. Iedere kat besliste voor zichzelf hoe hij of zij met ouderschap omging en de één was daar beter in dan de ander. Hij kon alleen maar hopen dat het Lightpaw’s aangename karakter niet zou gaan beïnvloeden. Maar goed, terug naar het topic dat zich voor hem bevond. “Silverdew,” begroette hij haar terug met een klein knikje. “Het kan beter, maar als ik naar het lot van andere katten kijk, denk ik niet dat ik iets te klagen heb.” Hij had het over de wond die zijn borst had opengehaald en hem tijdelijk inactief had gemaakt als warrior zijnde. En hij had het over de katten die tijdens de reis en in de bergen gestorven waren. “Ik denk dat het met iedereen op dit moment niet optimaal gaat en dat iedereen een heleboel heeft om te verwerken.” Zijn blik keek zorgelijk in de richting van Silverdew. Hij had nog niet vaak met haar gesproken, maar had haar wel altijd in de buurt van Lightpaw gezien en daar had hij altijd opgemerkt dat de twee het goed met elkaar konden vinden. Maar om eerlijk te zijn, had hij geen idee hoe Silverdew bij de rest in de groep viel. “En met jou, Silverdew? Hoe gaat het met jou?” vroeg hij op een zachte toon aan haar, zijn ijsblauwe ogen vriendelijk naar haar richtend.