Beautiful sight.

Er was één ding wat hij altijd jammer vond aan het feit dat de bladeren weer van hun bomen begon te vallen en dat het kouder werd, oftewel dat het nieuwe seizoen aangekondigd werd en dat was dat het weer zo snel donker werd. Dat wilde zeggen dat hij altijd moest opschieten als hij nog wat van de zonsondergang wilde genieten, iets waar hij makkelijk naar kon kijken toen ze nog in de bergen leefden. Hij verlangde terug naar die tijd. Niet naar de ziekte en de andere ernstige dingen die onderweg van en naar de bergen gebeurd waren, maar naar die rustige omgeving: de hoge rotsen en de zon die je altijd tot laag in de hemel kon zien zakken en de sterren die je bijna kon aanraken met je poot als je erbij fantaseerde. En dat fantaseren moest dan heel hard gebeuren, want anders kon je het niet voor je zien. Maar Thistlefang was wel iemand die goed was in fantaseren, dus hij kon zich perfect voorstellen hoe hij met zijn poot één van die prachtige, fonkelende sterren aanraakte. Hè, gadverdamme, dat klonk ook weer zo romantisch. Natuurlijk was hij wel romantisch, maar dit was zelfs voor hem te klef. Nog kleffer dan natte stront. Oké, genoeg referenties maar weer. Hij onderdrukte een grijns en overbrugde de laatste afstand die hem naar de Highlands zou brengen. Daar had hij genoeg uitkijkpunten waar hij kon genieten van de zonsondergang. Dan zou het alweer tijd worden om terug naar het kamp te gaan, iets waar hij eigenlijk nog helemaal geen zin in had. Hij was een sociale kat en je zou hem ook zeker niet afgezonderd ergens vinden bij een grote groep katten, maar het waren momenten zoals deze dat hij even kon genieten van de stilte. De nacht dat hij Serpentpaw had ontmoet, was het ook zo’n perfecte, rustige nacht geweest. Oké, op die keer na dan dat hij hard na haar aan het roepen was. Hij vroeg zich af hoe het met haar ging; hij was haar niet meer tegengekomen de laatste tijd en nam aan dat dat kwam omdat ze het waarschijnlijk druk had. Hij dacht niet dat ze hem niet meer wilde zien of iets in die trant; het had de vorige keer vrij duidelijk gebleken voor hem dat ze hem gemist had. Maar hij wilde er niet al te veel aan denken. Hij was nu een warrior en hoezeer hij het ook wilde ontzien, hij had bepaalde taken en verantwoordelijkheden waar hij nu naar moest streven. Maar als dat betekende dat hij Serpentpaw moest loslaten, dacht hij niet dat hij dat zou kunnen. Daar was ze hem een te dierbare vriendin voor.

Natuurlijk had Thistlefang had geluid gehoord van de jagende apprentice. Zijn kop was ook haar kant opgedraaid en geamuseerd zijnde zag hij toe hoe ze achter een muis aan het jagen was. Het diertje was helaas veel te snel voor haar en algauw zag ze haar kans om de muis te vangen voor haar Clan verkeken. Thistlefang besloot om net te doen alsof hij dat gefaalde jachtpoging niet had gezien; de she-cat leek het al vervelend genoeg te vinden dat ze de muis niet gevangen had en Thistlefang wilde het er niet nog eens in gaan wrijven. Bovendien had hij al genoeg mislukte jachtpogingen meegemaakt om te weten hoe het was als je je kans om je Clan te voeden als verkeken moest beschouwen en moest wachten op de volgende prooi. De apprentice, die hij herkende als Lunarpaw, keek in zijn richting en Thistlefang gaf haar een knipoogje waaruit niet op te maken was of hij haar gefaalde jachtpoging had gezien of niet. Hij besloot ook niet om een opmerking te maken over het feit dat ze tegen zonsondergang nog steeds buiten het kamp was. Hij zou haar wel veilig naar het kamp brengen als ze zouden besluiten om te gaan samen tongen. Hij had al genoeg preken in zijn leven gehad om te weten hoe het was erop aangesproken te worden om je buiten het kamp te bevinden en dus voelde hij er niet veel voor om Lunarpaw daarop te wijzen. “Een wonderschone avond, Lunarpaw,” zei hij met een grijns en hij gaf weer een klein knipoogje. “Jammer van die muis, maar het is niet het einde van de wereld. Je hebt je best gedaan en daar draait het om.” En toen… stilte. Oh. Verdomme. Hij ging zwijgen. Hij ging er niets over zeggen. En dan was er nog het feit dat hij opeens zo wijs klonk, zoals zijn mentor ook had geklonken als hij gefrustreerd was over iets wat hem niet lukte. Dadelijk begon Butterstar hoop in hem te zien en kreeg hij alsnog een apprentice toegewezen. Weg met zijn luie dagen. “Je moest eens weten hoe vaak ik mijn jachtpogingen verknalde. En mijn trainingen.” Hij lachte. “Maar wat doe je op deze redelijk kille avond nog buiten, Lunarpaw?” Hij grijnsde geamuseerd zijnde naar haar. “Ik dacht dat je het misschien leuker zou vinden om met je denmates lekker in het kamp te liggen, vergezeld door een lekkere prooi."