Bark dirty to me {open}

De situatie was nu natuurlijk geheel anders binnen de Elite. Cobra had zichzelf aan de macht weten te krijgen en Thora had haar positie als Commander weten te behouden. De Elite leek nu anders tegen over haar te staan, sommigen vertrouwde haar helemaal niet meer, anderen wisten niet meer wat voor mening ze over haar hadden. Wat Thora zelf wel wist, was dat ze niemand meer op haar neer zou laten kijken, behalve Cobra, want hij stond nou eenmaal boven haar. Ze was opgelucht dat hij haar had willen houden als Commander, blij zelfs, misschien zelfs vereerd. Natuurlijk had ze het vooral gedaan om haar eigen hachje te redden, want wat ze wel wist was dat ze liever dood ging dan weer als een rogue te moeten leven.

Thora liep door de Twoleg Place heen, hield de boel in de gaten, maar merkte vervolgens de geur van een hond op. De geur van de hond was niet ver van het Elite kamp verwijderd, dus Thora ging er direct op af. Of katten het nou wilden geloven of niet, ze mocht Shark dan verraden hebben, haar loyaliteit lag wel degelijk bij de Elite en ze zou als Commander zijnde ook zeker de Elite beschermen. Nu bevond ze zich achter was vierkante Twoleg spullen, terwijl ze de Jack Russel in de gaten hield. Hij volgde overduidelijk de geur van een kat. Thora aarzelde geen moment en maakte gebruik van het moment. De Jack Russel zou haar niet aan zien komen, dus schoot ze op het beest af en plaatste ze haar nagels in zijn schouders, waarbij ze meteen in het fel van zijn nek beet. De hond blafte verrast en begon wild te bewegen om haar van zich af te krijgen. Thora liet los en sprong naar achteren, ontblootte haar tanden en keek de teckel dreigend aan. De Jack Russel had bloed van haar greep op zijn schouders zitten. De Jack Russel ontblootte zijn tanden en blafte. Waarschijnlijk een poging om haar af te schrikken, zoals honden altijd deden. Grommen en blaffen, maar daar hield het mee op. Thora maakte geen aanstalten om weg te rennen, stapte zelfs naar voren en op dat moment rende de Jack Russel op haar en hapte naar haar. Thora sprong weg en voelde de tanden van de hond langs haar oor heen glijden, maar deze werd niet open gehaald. Soepel draaide ze zich om en sprong vervolgens naar de hals van de hond en plaatste haar tanden bij zijn keel, waar ze hard beet, bloed in haar bek voelde sijpelen en de hond hoorde janken. De Jack Russel liet zich op zijn zij vallen en trapte met zijn voorpoten tegen haar aan waardoor ze wel weer los moest laten. Nu wilde het beest weg rennen, maar Thora sloeg opnieuw toe. Ze sprong op de hond en klauwde naar zijn ogen, de Jack Russel wist nu haar voorpoot vast te grijpen, maar voor de hond echt hard kon bijten sloeg Thora met haar andere voorpoot tegen zijn kop, liet haar nagels door het huid heen snijden, waarop de hond los liet. Thora stond op en voelde haar voorpoot branden, het deed pijn, maar was niet ernstig gewond. Het was tijd om een einde aan het leven van dit beest te maken. Thora greep opnieuw naar de keel van de hond en beet hard, met haar nagels in zijn schouders. Ze hield zich verwoed vast, terwijl de hond hard zijn best deed haar van hem af te krijgen. Thore moest hard bijten, veel bijten, los en vast, los en vast, om haar tanden zo diep mogelijk in zijn keel en nek te krijgen in de hoop een fatale wond aan te richten. Dit lukte en op het moment dat ze bloed voelde vloeien liet ze los. De Jack Russel jankte, waggelde nog een stukje weg, maar viel vervolgens op de grond, waar het lichaam nog een aantal keer bewoog en vervolgens roerloos bleef liggen.

Thora hijgde, ging zitten en keek in de richting van het Elite kamp. Het was toch waar, wat als een young one in contact met deze Jack Russel was gekomen? Of een kat die het niet door had gehad was aangevallen door deze Jack Russel? Het beest had overduidelijk lef gehad, had overduidelijk een kat willen vangen. Het maakte ook niet uit. Thora hief haar rechter voorpoot op en keek naar waar de hond had gebeten. Het bloedde niet, deed wel pijn, maar was niet gebroken. Hoogstens licht gekneusd. Ze had dan ook voordeel gehad aan het feit dat zij hem had aangevallen, hem had verrast, waar het dier niet op voorbereid was geweest. Ze liep naar de Jack Russel toe en opende zijn bek om er een tand uit te trekken, als bewijs dat ze de Jack Russel had vermoord, zodat ze het kon aantonen bij Cobra.

TAG: Open.

Ara had een hond geroken - maar niet alleen hond, ook veel bloed. Hondenbloed. Daarop was ze ook erop afgelopen, had ze de geur gevolgd. De hond was gewond en dichtbij het camp. Ze kwam toe net op het moment dat ze een poes de bek van de hond open zag wrikken, waarschijnlijk om er een hondentand uit te halen. De grijze kattin trok haar nagels weer in en liep dichter op het dode beest af. De kat was Thora, zag ze nu. De commander. Hoewel Ara haar misschien niet de beste keuze vond voor de rol, had ze respect voor de kattin. Ze werkte hard en ze was duidelijk trouw. En ze had vertrouwen in Shark, ook al was die nu verbannen, en het feit dat Cobra haar behouden had zei voor haar al genoeg. "Goeie vangst, commander.", mauwde ze zachtjes, haar stem vriendelijk en respectvol. Een klein glimlachje was om haar lippen geplooid terwijl haar mosgroene ogen over het lijk van de hond gleden. Geen afschuw, geen angst; bloed en dood was iets waaraan ze lang geleden al gewend was geraakt, geboren en getogen in de toepasselijk genoemde 'bloodclan'. Hoewel ze zelf de term elite verkoos.

Dit zou haar zevende hondentand zijn. Langzaam groeide het aantal om haar halsband, langzaam zou de Elite gaan zien dat zij het waard was. Want zeg nou zelf, zolang was ze geen member geweest, zo lang was ze geen Commander, maar ze had wel de gemiddelde member die al seizoenen in de Elite zaten ingehaald. Thora keek neer op het dode dier nadat ze haar poot had gelukt en het bloed van haar vacht had gewassen. De Jack Russel was mager, je kon zijn ribbel tellen. Deze hond had dus geen twoleg gehad. Thora stak haar neus op van afkeer, maar wist dat ze dit beest nu natuurlijk wel moest opruimen, of in ieder geval weg bij het kamp, want niemand had zin in een rottende hond dicht bij het kamp. Haar eigen ademhaling was weer gezakt naar een rustig tempo en de adrenaline was weer verdwenen uit haar aderen.

Thora richtte haar blik op Ara toen de stem van de grijze poes haar oren vulde en ze haar geur had opgemerkt. De Young One kwam als geroepen, want Thora was al van plan geweest om de hond door een Young One opgeruimd te laten worden. Een prima taak, vond zijzelf en een mooie gelegenheid voor een Young One om aan dode lichamen te wennen. "Nou, dankjewel, Ara," sprak Thora, terwijl ze de Young One observeerde. Haar stem was zacht, haar uitstraling vriendelijk, iets wat de flame-point goed deed. "We moeten niet hebben dat iemand was aangevallen door dit beest, waar deze overduidelijk op uit was geweest," sprak Thora. Ondertussen zette ze haar licht gewonde poot op de grond en zette er wat gewicht op om het te testen. Ja, haar poot deed pijn, maar na twee dagen zou ze het niet meer voelen.

De jonge poes knikte instemmend en maakte geen opmerking toen de commander haar gewonde poot leek te testen door haar gewicht erop te zetten. Ze wou geen aandacht vestigen op de zwakte van een wonde; en daarom zei ze ook gewoon niets. Dat was het beleefdst. "Euhm, zou ik u iets mogen vragen, commander?", vroeg ze, al was de vraag om iets te vragen al een vraag op zich, natuurlijk. Maar ze vroeg liever iets te veel dan dat ze onrespectvol overkwam. Even aarzelde de grijze kattin, bedenkend hoe ze haar vraag het best zou kunnen stellen. Nu Shark verbannen was, was haar training tot stilstand gekomen - zonder mentor kon ze immers niet veel nieuws leren. Ara keek de jonge poes recht aan, zonder blikken of blozen - ze was niet verlegen. In haar blik lag echter geen uitdaging, geen disrespect. "Ik vroeg me af hoe het nu verder moest met mijn training.", vervolgde ze, haar stem zacht en vriendelijk; alles behalve aanvallend. Het was Thora's fout ook niet.

Nee, haar poot zou geen belemmering vormen voor haar. Dit was het soort pijn waar je je makkelijk doorheen beet. Het enige waar ze voor moest zorgen was dat ze deze poot niet nog meer zou verwonden op wat voor manier dan ook. Nadat Thora had gesproken reageerde Ara niet, ze had enkel geluisterd. Prima, dat was de veilige weg; niks zeggen. Na een korte moment van stilte begon Ara echter te spreken. Thora draaide haar oren naar de grijze poes toe. "Ga je gang," reageerde ze eenvoudig op de vraag van Ara of ze een vraag mocht stellen. Ara vroeg aan haar hoe het vanaf nu verder zou gaan met haar trainingen. Natuurlijk, Shark was de mentor van Ara geweest. Thora vernauwde even haar ogen, zweeg, voelde opnieuw die emoties borrelen in het diepe van haar kalmte. Stilte voor de storm. "Tot Cobra een ceremonie houdt en je officieel een nieuwe mentor toegewezen zult krijgen, zal ik jouw trainingen op mij nemen," besloot Thora simpelweg. Een prima oplossing. Zeker omdat Thora enkel Satsui had om te trainen. Satsui, een bijzondere kat. "Verder nog iets?" Vervolgde Thora, want dan kon die Jack Russel opgeruimd worden.

Ara glimlachte en knikte, tevreden met dat antwoord. "Dankjewel, commander.", antwoordde ze vriendelijk, toch wel opgewonden met het vooruitzicht om met Thora te mogen trainen. Anders dan Shark was ze ook klein van bouw en kende ze vast veel trucjes om dat eerder een voordeel dan een nadeel te maken. Daarnaast keek ze ook wel op naar de jonge poes. Het was niet voor niets dat ze commander gemaakt was op zo'n jonge leeftijd; dan moest ze wel iets juist doen waardoor ze zo veel sneller vooruitging dan de gemiddelde member. Toen de poes vroeg of er nog iets was schudde ze haar kopje. "Dat was het enige.", antwoordde ze simpelweg. Ze richtte zich op het lijk van de hond die nog steeds op een pootstap van hen verwijderd lag en keek weer om naar de lichtgekleurde kattin. "Ik neem aan dat we hem hier niet gewoon kunnen laten liggen?", mauwde ze, aangezien ze ergens wel verwachtte dat Thora's volgende zin zou zijn om haar dit beest te laten opruimen. Logisch, en iets dat ze zelf ook over zou laten aan een young-one als ze net als commander het beest eigenhandig vermoord had.

Thora wuifde het bedankje weg met haar pluizige staart. Het was belangrijk dat de Young-One's van de Elite goed getraind werden en geen vertraging op zouden lopen. Ara was van haar grote, ook een kleine kattin dus. In tegenstelling tot Thora, was Ara echter nog in de groei. Er bestond een kans dat Ara haar nog zou inhalen, maar voor nu was Thora nog wat groter dat Ara was. Er waren geen verdere vragen, dus er kon actie ondernomen worden. "Dat heb je goed," miauwde Thora op de aanname van Ara. "Aan jou om dit beest dan ook op te ruimen," miauwde ze vervolgens en wuifde met haar staart. Zelf ging ze verder met har bloed van haar vacht wassen. Zodra Ara terug was en de hond opgeruimd was, konden ze wel beginnen met een kleine training, dan wist Thora meteen waar ze grijze Young-One stond. Ondertussen spande ze ook de spieren aan van haar rechter voorpoot. Deze deed nog steeds pijn, uiteraard, maar haar poot zou probleemloos genezen en kon ze gewoon blijven gebruiken.

Ara knikte begrijpend en liep naar de andere kant van de hond waar ze aan zijn nekvel begon te trekken. Gelukkig dat het geen hele grote hond was - hoewel Ara natuurlijk wel vrij klein van bouw was, waardoor het haar alsnog vrij veel moeite kostte. Af en toe stopte ze om achter zich te kijken, zodat ze nergens tegen zou lopen of nergens in zou vallen. Dat zou gênant zijn en alles behalve goed overkomen aan de commander. Uitiendelijk kwam de jonge kattin uit op één van de monsterpaden van de twolegs. Even checkte ze of de kust veilig was, waarna ze het lijk van de hond erop sleepte. Het was een vrij groot eind van het bloodclan camp vandaan en hier zou het oftewel gevonden worden door een twoleg, oftewel gegrepen door een monster. Beiden opties waren haar om het even. Daarna liep Ara terug naar Thora, die tijd gebruikend om ervoor te zorgen dat ze niet te veel buiten adem leek wanneer de ander terug in beeld kwam.

Thora keek toe hoe Ara het beest bij zijn nekvel greep en deze weg begon te slepen. In de tijd dat Ara weg was had Thora haar hele vacht alweer gepoetst. Oh, ze was ook niet een beetje ijdel. Dit had zo zijn redenen, want Thora gebruikte graag haar uiterlijk om anderen te verassen met wie ze was en wat ze kon. Het was een methode dat werkte; haar geheime wapen. Ara kwam weer in het zicht en Thora rechtte haar rug terwijl ze naar de naderende Young-One keek. Het was enigszins zichtbaar dat het zwaar was geweest om die hond weg te slepen en ze had ook een beste afstand afgelegd. Thora stond op, de pijn in haar poot negerend en knikte naar de Young-One, "goed," miauwde ze naar haar toe. "Vertel eens," begon ze, "wat heb je zoal al geleerd tijdens je voorgaande trainingen?" Vroeg ze, er bewust voor kiezend om Shark's naam niet meer uit te spreken. Die kater mocht vergeten worden en die wilde ze ook maar wat graag vergeten.