Drizzle

Het was koud. Maar nog niet zo heel erg koud dat de regen in witte vlokken veranderden. Toch lag Soft zachtjes te rillen in haar nest. Het was donker, de maan stond hoog en zachtjes tikten de druppels op het dichte bladerdek van de grote struik die diende als de den. De apprentice had er vaak last van dat ze niet kon slapen. Ze was een twijfelaar, en herhaalde al haar keuzes van de dag nog urenlang als ze eigenlijk slapen moest. Met een zuchtje staarde ze naar het plafond. Kleine druppeltjes lekten soms door en spatten naast haar oortjes uiteen. Haar pootjes waren opgetrokken op haar buik, terwijl ze nadacht over een moeilijke beslissing in haar leven die ze al lang geleden gemaakt had, maar waar ze nog steeds erg onzeker over was. Haar zusje, Littlepaw, was naar RiverClan vertrokken om bij hun oma en papa te wonen. Had zij niet mee moeten gaan? Hier had ze niemand.. Ze voelde zich alleen. Maar toch kon ze het zich ook niet voorstellen om in de RiverClan te leven. Ze was een ShadowClanner en dat wist ze zeker. Bovendien vond ze het leiderschap fijner met Tallstar aan het hoofd dan dat ze dat ooit zou vinden met Butterstar. Er waren misschien wat meer problemen hier, maar ze had het gevoel dat ze bij hem zou kunnen komen als ze over haar problemen wilde praten en dat zou ze nooit bij haar enge oma durven. Kort rilde ze toen een druppel op haar neusje viel, en met een zucht draaide ze zich om. Hierbij schopte ze per ongeluk een apprentice naast zich, Wolfpaw, en geschrokken, grote ogen inspecteerde ze of de ander ervan wakker geworden was. Alsjeblieft niet, alsjeblieft niet..
- Wolfpaw (wolf & soft for friends 2k18)

Na veel te lang te hebben rondgezworven door het territorium, had de poes zich toch uiteindelijk naar haar nest begeven, laat in de nacht. Ze had geen van de andere apprentices onder ogen willen komen, voornamelijk Chickenpaw. Kort spookte de gedachte in haar kop rond om hem z'n strot door te bijten terwijl hij sliep, maar ze besloot nuchtertjes dat dat te laf zou zijn. Liever zou ze hem zien tegen stribbelen terwijl ze zijn gezicht tegen de grond sloeg. Maar goed, dat was iets voor morgen. Wolfpaw had zich in haar nest neergelegd en viel na even onrustig rollen dan toch in een diepe slaap. Toen later die avond er dan ook tegen haar rug werd gepord, had ze dat niet echt door. Half slapen, half wakker draaide ze zich om naar de eigenaar van de poot. "Hnngg.. hou je poten bij je, Fever," mompelde ze slaperig, waarna ze zich half omdraaide en het nest van de ander in rolde. De poes was gewend om naast haar zusjes te slapen, dat was, toen ze nog zo close waren. Vaak rolde ze dan, net als nu, hun nesten in om daar de nacht door te brengen. Toen de normaal zo grove poes echter haar neus in de nek van de ander legde drong het half tot haar onderbewustzijn door dat die vacht niet echt naar haar zusje rook, maar ze was te moe om te beseffen dat dit een heel andere kat was. Ach, lekker parfumeitje Fever.

Met ingehouden adem staarde Soft naar Wolfpaw. Ze wist dat de ander een explosief karakter had, en ze was toch wel een beetje bang voor haar. Toen de andere apprentice zich naar haar omdraaide, lagen er al 100 verontschuldigingen op haar tong, klaar om in een stortvloed uitgesproken te worden. Maar blijkbaar dacht Wolfpaw dat ze iemand anders was, want ze mompelde zacht wat over Fever, en natuurlijk wist Softpaw wel dat dat haar zusje was. Geschrokken hapte Soft naar lucht toen de ander opeens in haar nest rolde. Oh,, oh nee, wat moest ze nu? Gespannen bleef ze stil liggen, en keek verdwaasd naar de altijd zo boze Wolfpaw die rustig in haar vacht snugglede. Een gevoel van spanning trok door haar buik heen, want eigenlijk vond Soft het helemaal niet vervelend om zo gekroeld te worden. Spannend, heel spannend, maar niet vervelend. "E-ehh.. Wolfpaw?" murmelde ze zachtjes, nog steeds zonder zich te bewegen.

Hm. Feverpaw was wel heel stil. Ach, gaf haar de kans om te slapen. "E-ehh.. Wolfpaw?" door die zachte stem werd ze echter toch wel gewekt. Het moment dat ze haar ogen opende en een witte vacht voor zich zag in plaats van een bruine, veerde de poes meteen overeind. Verward en lichtelijk kwaad zette ze haar haren wat overeind. "Wat moet je in mijn nest?" siste ze de ander kwaad toe, totdat het tot haar slaperige kop door drong dat, in fact, dit helemaal niet haar nest was. Met pure verwarring in haar ogen keek ze achter zich, waar haar nest wél was. "Wat... Doe ik... In jouw nest," klonk er argwanend van haar kant, haar houding nog steeds vrij vijandig. Toch maakte ze niet bijzonder veel indruk zo, haar wollige vacht was door het heen en weer rollen alle kanten op komen te staan.

De ander veerde overeind bij het horen van haar stem. Oh nee, oh nee, StarClan sta me bij.. Ennn daar kwam de snauw waar ze dan toch zo bang voor was geweest. Automatisch dook Soft wat ineen, intens starend naar haar poten. Wat waren die plots toch interessant. Woflpaw leek zich echter te realiseren dat dit niet haar eigen nest was, maar eigenlijk Softpaw's nest. Ze gunde de ander een heel vluchtige blik van onder haar wimpers vandaan waarna ze haar ogen weer snel naar de grond sloeg. "Ik had je per ongeluk aangestoot," fluisterde ze zachtjes, waarbij haar oortjes zich ongemakkelijk en onderdanig in haar nek bewogen. "En toen was je eigenlijk in mijn nest gerold.. Ik ben net van plek gewisseld met een andere apprentice dus ik lig hier pas een paar nachten, je dacht dat ik iemand anders was." Alsjeblieft wordt niet boos!! Het was een ongelukje.

Wolfpaw schudde eenmaal haar kop om de slaperigheid weg te werken, maar dat hielp niet al te best. Met een scherpe blik keek ze naar de ander, die zich zo klein maakte dat ze haast weer een kitten leek, ergens leek ze een beetje op haar tribe vriendinnetje, enkel de rode vlekjes ontbraken. "Ik had je per ongeluk aangestoot," werd haar zachtjes toegefluisterd, Wolfpaw legde haar oren in haar nek. Stomme apprentices ook, konden niet eens hun poten thuis houden. Eventjes besloot ze te vergeten dat ze letterlijk nog steeds in Softpaw haar nest zat. "En toen was je eigenlijk in mijn nest gerold.. Ik ben net van plek gewisseld met een andere apprentice dus ik lig hier pas een paar nachten, je dacht dat ik iemand anders was." Wolfpaw liet een zacht gegrom horen. "Niet waar! Ik zou nooit-, eh," hoewel ze uiterst vijandig begon, ebde haar stem een beetje weg. Tja, ze zat toch echt hier in andermans nest. In haar zusjes nest, tot kort geleden. Nu was het Wolfpaw die even naar haar poten keek, ze miste Feverpaw naast zich. "Hmpf," klonk er gesmoord en ze hoopte dat het donker genoeg was in de den om haar warme, blozende gelaat te verbergen. "Ik, uh, nee, ik dacht gewoon.." ze schudde het van zich af, zichzelf irriterend aan het feit dat haar stem zo onvast klonk. Ze was ook gewoon zo moe en ze miste haar zusje om mee te knuffelen. "Yeah... Ik ga tukken," de poes stond op om zich naar haar eigen, koude nest te bewegen. Brr.

Als het mogelijk was, kromp Soft nog wat verder ineen toen Wolfpaw begon te grommen. Ze durfde echt niet meer op te kijken. Als ze het wel had gedaan had ze misschien de blosjes op Wolf's snuit kunnen zien, maar ja, dat ging niet als je blik vastgeplakt aan de vloer zat. Een druppel viel op Soft's kop, recht tussen haar oren. Geschrokken schoten haar haren overeind waardoor ze de ander haar woorden niet hoorde. Kort sloeg ze haar ogen op naar het plafond en zag dat waar net nog enkele druppeltjes waren zich nu veel meer druppels hadden verzameld. Het zou hier toch niet lekken..? Had de apprentice daarom met haar geruild? Eerst had Soft bij de uitgang geslapen maar daar kreeg ze het altijd zo koud, dus dacht ze dat deze plek beter was. Maar één regenbui bewees het tegendeel. Met een pruillipje keek ze naar de druppels die nu om de seconde naar beneden vielen, recht haar nest in. Kort schoten haar ogen naar Wolfpaw, en ergens wilde ze iets vragen, maar ze durfde het niet. Dus ging ze maar gewoon liggen, waarbij ze meteen op zes verschillende plekken op haar lichaam druppels voelde. Het moest harder zijn gaan regenen. Oh, dit was koud! Ze begon automatisch te rillen en zachtjes klappertande ze. Als Wolfpaw het maar niet zou horen.. Die zou er dan vast niet van kunnen slapen en ze wilde niet nog meer boosheid op zich af krijgen.

Met die woorden kroop de poes haar nest weer in, waar ze zich neer legde met haar rug naar de ander toe, te gegeneerd om haar nog aan te kijken. Ze had nu eenmaal de trotse reputatie van een grove bullebak, niet een kat die zich 's nachts even naast je neer zou leggen. Deze reputatie behield ze graag, dus dit paste niet echt in the picture, zeg maar helemaal niet. De slaap kon de poes echter niet meer vatten na al dat gedoe, bovendien was haar nest zo koud en leeg opeens. Was het erg dat ze haar moeder miste op dat soort momenten? Natuurlijk sliep de zwart-witte poes slechts een den verder weg, maar Sinclaw zou haar nooit meer toestaan om zich tegen haar warme, zachte buik op te rollen.
Een zacht gekletter klonk, niet alleen van de regen buiten, maar ook van iets dat de poes niet helemaal kon plaatsen. Ze draaide haar kop richting de oorsprong van het geluid; het was een klappertandende en bibberende Softpaw. Net boven haar nest had zich een gat gevormd, waar de regendruppels genadeloos doorheen kwamen. Wolfpaw klemde haar kaken op elkaar. Wat moest ze hier nou weer mee? I mean, ze kon haar ook niet zo laten liggen right? Hmpf "Kom hier," bromde ze voordat ze er erg in had. "Hier is het droog," en haar nest was groot genoeg, de poes trapte wat mos verder weg en krulde zich op zodat de ander genoeg ruimte zou hebben. "Ik kan niet slapen als je klappertandend lawaai maakt," hoewel ze het oprecht vriendelijk bedoelde, was dat niet altijd even goed te merken bij Wolfpaw door haar barse stem en norse houding. Naja, op z'n minst zou Softpaw het niet koud hebben zo.

Kleine traantjes sprongen op in Soft's ogen. Hoe moest ze zo ooit slapen? Ze wou dat ze zo sterk als Wolfpaw was. Die zou zich vast niks aantrekken van een paar regendruppels. Maar ze kon er niks aan doen, haar lichaam was gewoon niet gemaakt voor kou ondanks haar lange vacht. Onder al dat pluis was ze namelijk maar een klein fragiel katje. Voordat de traantjes echt zouden vallen werd haar echter verteld om naar Wolfpaw toe te komen. Huh? Met grote (glinsterend van de traantjes) ogen keek ze op naar haar redder in nood, die haar nonchalant vertelde dat het bij haar droog was. En dat ze niet kon slapen door haar gebibber - oei, daar was ze nou juist bang voor geweest, maar gelukkig leek de ander niet echt boos. "Weet je het zeker?" murmelde ze maar kwam al snel overeind. De ander was al opgeschoven voor haar en dankbaar nestelde ze zich in het kommetje dat Wolfpaw vormde. Ze drukte haar snuitje onder de kin van de ander en voelde haar hart bonsen in haar keel. Ze was nooit echt close met andere katten dus vond ze het wel spannend. Maar het voelde ook fijn. En het was zoveel warmer, en ze werd niet constant door druppels geraakt. "Dankjewel Wolfpaw," miauwde ze oprecht en warm. Wat een held!

De ander leek nog niet helemaal overtuigd. "Weet je het zeker?" Wolfpaw liet een 'hmmm' geluidje horen dat letterlijk alles had kunnen betekenen. Goed, veel maakte het ook niet echt want er klonken al snel zachte pootstapjes die haar kant op kwamen. Alleen, hoewel Wolfpaw had verwacht dat de ander tegen haar rug aan zou komen liggen, zag de andere apprentice dit als een uitnodiging om zich neer te leggen in het kommetje dat haar buik en poten vormde, waarna ze ook nog eens haar kleine, koude kopje onder haar kin drukte. Iedere spier in Wolfpaw haar lichaam was gespannen, Uhh, dit was niet wat ze voor ogen had gehad. "Dankjewel Wolfpaw," Even sloot ze haar ogen en wilde ze zo graag genieten van het feit dat ze niet alleen hoefde te slapen. Toch klemde ze haar kaken op elkaar, terwijl de pijn van de klap die Sinclaw haar had gegeven als een brandende herinnering door haar kop schoot. Nee, ze wilde niet kroelen met een of andere poes, ze had niemand nodig om in slaap te komen, niemand kon hen zo zien. Haar moeder zou zoiets nooit mogen horen. Wolfpaw draaide zich half om, zodat ze niet langer meer verstrengeld lagen in elkaars poten. "Niet doen, anders mag je meteen ophoepelen," klonk er wat bars van haar kant, al voelde het niet goed. Toch liet ze haar rug tegen de ander aan liggen en lag haar zachte staart half over diens koude lichaam heen. Voor anderen zou het eruit zien als een perrongelijke aanraking- hoopte ze- maar stiekem wilde ze de ander ook niet zo koud achterlaten. "...Welterusten," kwam er heel zachtjes en haast vriendelijk uit.

Oh nee, oh nee oh nee oh nee. Ze had iets fout gedaan en nu had ze het verpest. Wolfpaw wilde helemaal niet dat ze zo dichtbij kwam liggen! Instinctief dook Soft wat in elkaar toen de andere apprentice zich met een ruk verplaatste en haar botte woorden uitsprak. "Sorry, Wolfpaw, ik wilde niet.." Soft wist niet goed wat ze moest zeggen. Maar deze verontschuldiging voelde ook niet genoeg. "Sorry ik dacht dat je wilde dat ik zo ging liggen, en ik had dat natuurlijk niet moeten denken want je offert al je slaapplek op voor mij.." piepte ze zachtjes, maar viel stil toen Wolf toch haar staart over haar heen legde. Met een zucht keek ze naar de bruine vacht enkele centimeters voor haar snuitje. Toen spitste ze haar oortjes om de zachte slaapwens van de andere apprentice op te pikken. Een glimlachje kroop over haar gezicht heen. "Jij ook, Wolfpaw," murmelde ze waarna ze zich wat meer opkrulde - wel zo dat ze de ander niet meer aanraakte dan ze al gedaan had, maar ook zo dat haar staart niet van haar lichaam af viel - en haar ogen sloot.

de andere poes trok bij haar beweging acuut in elkaar. Uhh, dat was nou ook niet haar bedoeling. Wat ongemakkelijk trok de poes met haar oor, oh ga alsjeblieft niet huilen. "Sorry, Wolfpaw, ik wilde niet.." de wildharige poes bromde iets onverstaanbaars. "Sorry ik dacht dat je wilde dat ik zo ging liggen, en ik had dat natuurlijk niet moeten denken want je offert al je slaapplek op voor mij.." wees gewoon stil, anders zouden anderen nog gaan kijken. Wolfpaw legde haar staart zachtjes over de ander haar achterpootjes heen en wist haar zo stil te krijgen. Als het Vixen was geweest en ze in de bergen hadden gezeten, had ze vol overgave haar kop in diens vacht gedrukt. Maar nu zaten ze hier in de Den, omringt door katten die ze niet mocht. Haar moeder zou haar de nek omdraaien als ze ooit weer zoiets zou gebeuren en niemand mocht hen ooit zien. Toch genoot ze heel stiekem van de warmte naast haar. "Jij ook, Wolfpaw," murmelde de ander terug, waarna Wolfpaw wat beweging naast haar voelde. Na kort stil te hebben gelegen durfde ze haar kopje wat te draaien, zodat ze naar de ander kon kijken. Ze lag opgekruld tegen haar rug aan en een brok bleef in Wolf haar keel hangen. De poes wendde haar blik weer af en sloot haar ogen, maar de slaap wilde niet komen. Na een tijdje zuchtte ze wat gefrustreerd. "Softpaw..?" klonk er wat brommerig van haar kant. "Wat doe jij als je niet kan slapen?" sprak ze zachtjes, alsof ze bang was dat de rest van de den ze zou horen. Haar hoofd wad een bende en kon de slaap niet vatten, misschien had zij wel tips.

Hoewel ze haar oogjes dicht had, bleef haar hart op een onregelmatig ritme bonzen. Soft probeerde haar adem zo normaal mogelijk te houden zodat het niet opviel, en ze hoopte dat het werkte, aangezien de ander ook stil bleef. Ze vond het spannend om zo dichtbij Wolfpaw te liggen omdat ze niet zo goed wist wat ze van de ander moest vinden. Maar dat ze hier lag betekende al dat Wolf een stuk aardiger was dan ze gedacht had eerst, en kort fronste ze toen ze opmerkte dat ze eigenlijk wel beoordelend was geweest over haar omdat ze haar enkel kende van wat ze gehoord had van de clan en verder niet echt. Stom, dat moest ze niet doen. Plots werd ze uit haar gedachtes getrokken doordat Wolfpaw haar naam bromde en met een schokje opende ze haar ogen, geschrokken van de plotselinge aandacht op haar. Met grote ogen en vooruitstaande oortjes luisterde ze naar de vraag van de ander. "Oh, ehh," daar moest ze even over nadenken; hoewel ze vaak niet kon slapen, deed ze er eigenlijk nooit actief wat aan maar dat was natuurlijk niet heel hulpvol in deze situatie. Dus dacht ze aan de momenten dat ze er wél iets aan deed. "Sterren kijken," miauwde ze toen. "Want iedereen ziet dezelfde sterren en dat vind ik een fijne gedachte. Innerstar zag dezelfde sterren, Shrewstar zag dezelfde sterren.. En ehh, iedereen die er niet meer is, is er toch wel, daar. En zo gaat het oneindig door," vertelde ze, enthousiast om iets te delen wat ze fascinerend vond. Hopelijk vond Wolfpaw het niet dom, of kinderachtig. Afwachtend keek ze naar de andere apprentice. Wat zou ze erop zeggen?

Ugh, waarom vroeg ze het ook nog, ze had gewoon bij Slatefur moeten gaan liggen. Dat zou ze vast niet erg vinden, toch? Hoewel.. Hier naast Softpaw liggen, was lang zo erg niet, maar het feit dat iedereen haar kon zien maakte de poes lichtelijk nerveus. Ze wilde niet dat het verkeerde idee bij de oren van haar lieve ma zou eindigen. "Oh, ehh," dacht de poes klaarblijkelijk diep na over haar vraag. "Sterren kijken,"haar adem stokte even nauwelijks hoorbaar en haar hoofd vulde zich met herinneringen aan die ene avond. "Want iedereen ziet dezelfde sterren en dat vind ik een fijne gedachte. Innerstar zag dezelfde sterren, Shrewstar zag dezelfde sterren.. En ehh, iedereen die er niet meer is, is er toch wel, daar. En zo gaat het oneindig door," Dat... Dat was zo mooi. De poes was even stil, wist niet wat ze met deze woorden moest. Het waren dezelfde sterren waar haar zusjes naar hadden gekeken, dezelfde sterren die ze met Vixen had bekeken in de bergen. Ze hingen daar altijd, onbewogen, en toch veranderde er hier zoveel. "...Wil je met mij sterren kijken?" brak ze de stilte na een hele tijd. Ze verlangde zo terug naar dat gevoel van blijdschap toen ze naast de Tribe poes had gezeten om de sterrenhemel te bekijken, en de vermoeidheid bracht haar guard neer.