Shelter of the Kings

Shark slikte. Een territorium vinden was toch wel moeilijker dan gedacht. Het zou vechten worden als hij er één wilde claimen, maar dat was hij wel gewoon. En moorden was voor hem ook niet onbekend. Hij had zijn halsband dan ook aangehouden totdat hij een kat tegengekomen was die een beetje partij voor hem kon zijn en waar hij zich niet al te slecht over zou voelen als hij diegene zou vermoorden. Het gevecht had naar zijn idee te lang geduurd, maar dat kon ook komen omdat hij nog maar pas met Cobra had gevochten en Chawl’s leven had gered. De gedachten aan de Elite deden hem pijn, maar hij onderdrukte die emotie net zo erg als hij zijn kreten onderdrukte telkens als zijn tegenstander hem hard raakte op zijn oude en nieuwe wonden. Uiteindelijk won hij. Hij doodde zijn tegenstander niet, maar het school niet veel. Zijn territorium zag er prima uit; hij had een schuur die hem deed denken aan de leaders barn in het kamp van de Elite en er stroomde een meertje in de buurt waar hij uit kon drinken. Zijn territorium was in de buurt gelegen van Twolegplace; zo was hij nooit ver weg van de Elite, maar ook weer niet zo dichtbij dat ze hem konden verjagen. Dit was immers nu zijn territorium en hij mocht enkel niet binnen de grenzen van de Elite komen. Dat wilde niet zeggen dat hij zomaar alles zonder slag of stoot achter zich ging laten. Hij had nog steeds een belofte gedaan naar zijn beste vriend en ook al had hij daarin gefaald, hij wilde het niet volledig opgeven. En er was daar ook nog zijn zwangere dochter. Vooral die gedachte lieten zijn poten jeuken om terug naar het kamp te rennen en Cobra opnieuw te confronteren. Maar hij wist dat hij het achter zich moest laten. Hij wist dat het beter was zo. Een klik die harder klonk in zijn oren dan in de werkelijkheid weerklonk door de schuur toen hij zijn halsband losdeed. Hij begroet de halsband met zijn elf hondentanden ergens op een plekje waar niemand het zou kunnen vinden en verwelkomde het vreemde, vrije gevoel aan zijn nek met een snuivend geluid. Zijn aandacht werd getrokken door een aanwezigheid in de buurt en zijn spieren bolden onder het vacht op zijn schouders op toen hij zich omdraaide om te gaan kijken. Een flitsende beweging trok zijn aandacht en hij zag hoe iets de boom in schoot. Zijn instincten zeiden hem dat het niet om een eekhoorn of een andere prooi ging en zijn oren vouwden zich laag in zijn nek terwijl hij naar de boom keek. “Ik zag je heus wel,” bromde hij. “Kom tevoorschijn en maak je bekend.” Zijn leadersrank was misschien van hem afgenomen, maar het ontzag zou hij altijd behouden in de toon van zijn stem. Voor sommigen was dat alleen duidelijker merkbaar dan voor anderen.