{Open} Dark world

De hartslag van haar moeder was rustgevend, dat was wat Stormkitwist. De kitten kende de warme melk en pels van haar moeder, de bewegende, warme lichaampjes van haar siblings als ze samen op zoek waren naar melk en de geur van katten die af en toe langs kwamen en dan weer gingen. Die katten kende ze minder goed, behalve die ene kater die er heel vaak was. Soms zelfs in plaats van mama. Maar, die kater gaf geen melk dus hij had een duidelijke gedeelde tweede plek samen met haar siblings. De kitten had haar ogen nog niet open gedaan, maar avontuur kriebelde wel aan haar pootjes. Nadat ze uitgedronken was, begon ze dan ook uit het nest te klauteren, zoekend naar avontuur.

Had had iets minder dan een halve moon geduurd voor Marshkit zijn ogen had geopend. Hij was daar vrij snel in geweest. Maar dit had voorspeld kunnen worden, want eigenlijk was Marshkit overal vrij snel in. Hij groeide snel, 'liep/kroop' snel, sprak snel, reageerde snel en zijn ogen waren dus ook vrij snel open gegaan. Maar nu waren zijn ogen weer dicht, want dat voelde toch wel het fijnst. Alles wat er te zien was, was toch wel veel, eigenlijk kon al het input wel eens te veel zijn. Geluid, geuren, wat hij voelde en dan kwam zicht er ook nog eens bij. Nu genoot hij van de warme vloeistof die zijn bekje in sijpelde. Dit deed hij, tot hij beweging naast zich voelde en het lichaampje naast hem verdween. Zijn oogjes openden zich, waarbij eerst alles wazig was, hij even wachtte voor hij weer gewend was en vervolgens om keek om te zien hoe Stormkit, zijn zusje, het nest uit klauterde. "Weg zonder mij?" Vroeg hij dan ook verontwaardigd, maar hij grijnsde wel. Niemand ging zonder hem op avontuur Zijn zusje was een grijs, cypers poesje, met ook al een pluizige vacht. Al zijn siblings hadden een pluizige vacht.

Ineens verdween het zachte mos onder haar pootjes en maakte plaats voor voor een wat koudere ondergrond. Voorzichtig drukte Stormkit haar pootkussentjes ertegenaan, de sensatie van het zachte zand voelend. Het was ook zacht, anders zacht. Voorzichtig zette ze al haar pootjes erop, al zakte ze wat handig op haar buik. Ze was nog te klein om haar pootjes haar gewicht te laten dragen, maar al wel sterk genoeg om graag te willen ontdekken. Een zachte stem drong echter door in haar bewustzijn en een zachte piep ontglipte uit haar bek. Was dat één van de bolletjes die altijd bij haar lag? Het klonk als zijn gespin. Ze draaide haar hoofdje iets bij in de richting van het geluid en probeerde een woordje te vormen met haar piepjes. "Miaaa?" bracht ze uit. Dat ging nog niet zo best.