Kitten sitting

Venomkit geeuwde; zijn kleine scherpe tandjes waren voor één moment zichtbaar voordat hij zijn bek sloot en wat loom met zijn ogen knipperde. Het begon tegen de avond te worden en eigenlijk was hij best moe. De queen die net tegen hem aan had gelegen, was opeens opgestaan en naar buiten gegaan en de vlaag van koude had ervoor gezorgd dat Venomkit niet meer in die roes verkeerde waardoor hij uiteindelijk in slaap zou vallen. Hij wilde protesterend piepen, maar wist dat dat weinig zin had. Zijn moeder was er niet en hij miste haar warmte. Maar ze had aangegeven dat ze moe was en hij begreep dat wel, dus had hij niet geprotesteerd toen ze vroeger dan normaal afscheid van hem had genomen en weer terug naar buiten was gegaan. Venomkit keek op toen iemand de nursery binnenkwam. Hij had verwacht dat het de queen weer ging zijn, maar in plaats daarvan was het een tom. Zijn blik gleed niet echt enthousiast de nursery door en Venomkit trok wat verward met zijn oortje. Was dit de vader van één van de kittens? Of was hij de partner van de queen die zojuist was vertrokken? Hij had geen idee. Er waren veel kittens in de nursery die ongeveer dezelfde pels als deze tom hadden, dus het zou goed kunnen dat het toch één van de vaders was. Maar zou je dan niet een stuk blijer moeten kijken als je één van je eigen kittens op kwam zoeken? Het deed hem een beetje denken aan zijn eigen vader en zijn hart schoot kort in zijn keel. Maar nee, de vacht van deze tom had geen strepen en zijn ogen waren groenig, niet blauw. Bovendien geloofde Venomkit niet dat hij een vader had die zo nors naar kittens keek. Toch maar even polsen dan. Venomkit kwam omhoog en hoewel hij nog lichtelijk waggelde, wist hij zijn stapjes zonder problemen te zetten. Hij stond binnen enkele seconden bij de tom en keek omhoog zodat hun blikken elkaar ontmoetten. “Waarom kijkt u alsof u net in vossenstront bent getrapt, meneer?” vroeg hij vervolgens beleefd, de onschuld opspelende in zijn blik.

Hm. Was dat een reden om zo te kijken? Venomkit was misschien de onschuld zelve en had niet altijd de slechte bedoelingen van zijn omgeving door, maar zelfs hij had wel door dat de tom loog en dat hij waarschijnlijk gewoon geen zin had om op hun te passen. Het was namelijk niet de eerste keer dat Venomkit iemand met zo’n blik had zien binnenkomen en toen hij naar de reden vroeg, werd er hem gewoon bot verteld waarom de kat zo keek. Daarom was het de eerstvolgende keer voor hem ook zo duidelijk af te lezen wat er scheelde met de volgende kat die binnenkwam. Maar hij besloot om er niets van te zeggen en een glimlach om zijn lippen te laten spelen. “Wel, mijn moeder is er niet, dus ik denk dat ik die kitten ben waar u op moet passen.” Snel nam Venomkit de kat in zich op. Hij kon onmogelijk de vader zijn omdat hij ten eerste een grijze pels had die totaal niet op die van Venomkit leek en ten tweede nog wat aan de jonge kant was. Venomkit had door zijn moeder het één en ander uitgelegd gekregen over het systeem binnen de Clan en concludeerde dat deze tom nog niet zo heel lang geleden zijn laatste rank had gekregen. Of nou ja, zijn vermoedelijke laatste rank. Tenzij hij nog ergens in de toekomst leader zou worden, maar Venomkit dacht niet dat een kat die zo nors keek als hij op kittens moest letten ooit de potentie had om leader te worden. “Wat is uw naam, meneer?” vroeg hij beleefd. “De mijne is Venomkit!’ Hij was behoorlijk trots op zijn naam. Als hij later leader zou worden, zou zijn naam Venomstar zijn. En wat was een mooiere naam dan dat?