This is me

Amberstorm schrok op toen ze beweging voelde aan haar zij en toen plots één van de warme lijfjes niet meer. Ze draaide zich fronsend om en keek Falconkit aan terwijl hij wegkruipte. Hij was een koppig katertje, dat zag ze nu al - ze had hem al zo vaak tegengehouden en toch bleef hij steeds opnieuw proberen. Er was een lichte flikkering van trots in haar hart terwijl ze zo naar hem keek. De twee pleegkittens waren nog nooit zo ver geraakt, en zij waren jonger. Haar bloed was sterker dan dat van hen. De slanke poes legde haar hoofd op haar kopje en besloot toe te kijken, om te zien hoe ver het katertje kon raken. Het deed nog steeds enorm vreemd om aan hem te denken als haar zoon en aan zijn zusje als haar dochter - dus meestal dacht ze ook niet zo aan hen. Het was eerder alsof ze op siblings pastte, of gewoon op willekeurige kittens, dan dat ze hun moeder was. Ze waren schattig, tuurlijk, maar ze zou nog niet zeggen dat ze van hen hield. Ze wist niet hoe ze zou reageren als één van hen zou sterven. schuldig, misschien - of eerder alsof ze het niet goed genoeg had gedaan, alsof ze gefaald had. Maar ze kon zich haar leven goed inbeelden zonder hen, deed dat ook regelmatig; de knipperlichtrelatie met Cootsnarl, als hij nog leefde; want zonder de kittens had ze hem nooit vermoord. En hoe ze zou jagen, lopen door het territorium dat ze manenlang gemist hadden, vrij zou zijn. Misschien had ze dan kans gehad om gelukkiger te worden. En nu zat ze hier vastgeketend in de nursery; enerzijds door de kits, anderzijds door de straf die Cootsnarl's dood haar had opgeleverd.

Falconkit bereikte al snel de rand van het nest. De bruine poes ging ervan uit dat het katertje dan wel zou opgeven en terug zou komen - maar nee, hij was sterker dan dat, en met een klein plofje kwam hij op de harde grond terecht. Amberstorm leunde naar voren en keek over de rand naar beneden. Het rood met witte katertje keek op naar haar met zijn kittenblauwe oogjes en piepte. Even wou de queen hem gewoon optillen en terug in het nest zetten - maar aan de andere kant kon het een uitdaging zijn. Ze was misschien niet bezorgd genoeg om hem; maar andere queens behandelden hun kittens ook soms echt verstikkend, als objecten die niets konden. Ze mocht dan diezelfde moederlijke liefde en bezorgdheid missen, het minste dat ze kon doen was proberen om de kittens sterk en goed op te voeden. Ook al wist ze dan de helft van de tijd absoluut niet wat ze deed; ze moesten sterker zijn dan ze zelf was, betere katten, niet zo bitter en socialer. Alles wat zij niet was. Dat was dan ook waarom ze Falconkit niet oppakte, zoals hij misschien verwachtte. "Kom op, je kunt het Falconkit." Mauwde ze daarom ook, zachtjes en lichtjes aarzelend. Ze vond het altijd zo raar om haar kittens aan te spreken, zeker als ze hen aansprak met de naam die zij hen nu twee weken geleden gegeven had. Ze kon zich steeds nog de pijn herinneren van de bevalling; hun naam riep dat beeld weer op, de manier waarop ze het zachtjes gefluisterd had, innerlijk vloekend en smekend dat iemand haar kwam helpen; al wist ze toen ook dat dit haar last was om te dragen, en niet die van een ander.

Het lukte Falconkit niet. Amberstorm wist niet goed wat ze verwacht had - misschien had ze gehoopt dat hij zich sterk zou tonen, dat hij zich op zou hijsen zoals ze andere kittens ook al had zien doen. Daarnaar had ze hem immers genoemd, naar kracht, hopend dat hij sterk zou kunnen zijn voor zichzelf en voor zijn jongere zusje, omdat ze dat zelf niet kon. Ze wou dat hij de beschermer zou zijn en dat ze onvoorwaardelijk van elkaar zouden houden, omdat ze dan in ieder geval iémand hadden die zo van hen kon houden. Want zelf wist ze niet of ze tot zoiets in staat was, of ze ooit haar leven zou kunnen geven voor hun leven, of ze ooit op zo'n manier van hen (of van iemand) zou kunnen houden. Zuchtend boog ze dan maar over de rand van het nest, de blik in haar groene ogen licht teleurgesteld. Misschien was hij nog te jong, verwachtte ze teveel. Maar ze had meer verwacht van hem. Meer toch dan dit zielige gespartel. Amberstorm wist niet zo veel van kittens. Ze vond überhaupt dat ze er nog zo klein uitzagen, al was dat misschien wel normaal - ze waren net twee weken oud, in starclansnaam. Maar ergens had ze gedacht dat kittens uit de buik kwamen zoals ze eruit zagen op een leeftijd van 3-4 manen, al goed ontwikkeld en zeker sterk genoeg om zichzelf over de rand van een nest te kunnen tillen. Maar nu deed ze dat maar voor hem. Ze pakte hem op, misschien iets ruwer dan een liefdevolle moederkat zou doen maar wel in zijn nekvel zoals het hoorde, en daarna zette ze hem terug neer in het nest. "Zozo..", mauwde ze zachtjes toen ze Falconkit losgelaten had, waarna ze haar hoofd wegdraaide en hem even niet meer aankeek. Ze wou dat hij sterk kon zijn, starclanverdomme.

Amberstorm keek verbaasd weer om naar de rosse kitten toen die plots iets zei - voor de allereerste keer ooit. Ze reageerde eventjes niet, nog steeds in shock. dat was de eerste keer dat ze echt zijn stemmetje hoorde. Hij klonk nu nog piepend, zo jong en kittenachtig, maar dat zou waarschijnlijk - hopelijk - niet altijd zo blijven. Maar dat was de allereerste keer. het was niet perfect, nee. Maar het voelde zo.. Raar. Ze kon het moeilijk beschrijven. Bijna alsof ze een krop in haar keel had zonder de drang om te gaan huilen. Of, eigenlijk, zou ze wel wat tranen kunnen laten. Maar ze voelde zich niet verdrietig, in tegendeel zelfs. Ze snapte het niet helemaal. Was dit trots? Kon ze trots zijn om zoiets kleins? Gewoon omdat het haar kitten was die het deed? De slanke kattin glimlachte lichtjes, aarzelend en gaf het jonge katertje een heel zacht likje over zijn kopje. Ze wist niet goed wat zeggen of hoe te reageren; daarom zweeg ze maar.