Hide and seek {Wisp}

Als Screech zo lang deze gigantische bomen liep, voelde hij zich ontzettend klein. Slechts een mier op het aardoppervlak. En hij was al niet zo groot, tot zijn ongenoegen. Een norse schaduw gleed over zijn snuit, was hij maar een cave guard, groot en sterk. Hij keek van links naar rechts, hij was alleen, mooi zo. Hij haalde diep adem, en blies zich een beetje op; ging op zijn tenen staan, maakte zich breed, en probeerde zo goed als hij kon een pokerface op te doen. En? Leek hij nu op een cave guard? Hij was vast heel overtuigend, misschien als hij dit bleef doen, dan- Een luide kraak van een takje schudde hem los van z'n gedachten. Nee! Er was iemand! Dit was te genânt, hier zou hij nooit vanaf komen. Uit pure paniek gooide hij zichzelf tegen een boom aan, en sloot zijn ogen. Misschien zou hij niet ontdekt worden. Zijn bruine vacht camoufleerde eigenlijk best oke met de boom, maar e kater leek vergeten te zijn dat hij gevlekt was: De witte plekken constateerde heftig met de bast.

Een vermoeide blik stond in Wisp's ogen terwijl ze door de Redwood liep. De val van Pebble stond nog erg in haar geheugen gegrift en het beeld bezocht haar bijna elke nacht. De witte kattin sliep er slecht door. Ze had gehoopt dat het sneller zou slijten, maar voor nu gebeurde dat niet. Het had een flink effect op haar focus, maar opgeven zou ze niet. En afleiding was dan altijd welkom. Ze hoorde wat geritsel op de grond van haastige klauwtjes en keek wat verbaasd op naar haar zoontje, Screech, die tegen een boom aan gedrukt stond. Langzaam knipperde Wisp met haar ogen waarna ze haar kop wat scheef hield. "Screech, gaat alles goed?" besloot ze te vragen.

In plaats van spottend gelach hoorde hij een stem die hij maar al te goed herkende. "Screech, gaat alles goed?" Hij opende zijn ogen, en zijn oortjes sprongen op. "Mam!" Riep hij vrolijk, en pelde zich los van de boom. "Ja, ja, alles gaat helemaal goed!" Hij gaf haar snel een kopje, om zijn woorden nog wat kracht bij te zetten. Hij kon haar niet vertellen dat hij had geprobeerd om in een cave guard te veranderen. Hij schraapte zijn keel. "Mam?" Vroeg hij, afwachting in zijn stem, "Is het leuk om prey hunter te zijn?"

Langzaam knipperde Wisp met haar ogen, afwachtend wat Screech zou zeggen. Met haar zoontje kon het alle kanten op gaan had ze het idee, jantje lacht, jantje huilt, maar alles in ieder geval met passie. Een glimlach brak door op haar gezich toen haar zoontje vrolijk op haar afgestuiterd kwam. Ze wreef haar hoofdje over zijn rug toen hij haar een kopje gaf. "Ik ben blij om dat te horen," snorde de poes haar zoontje toe. "Hoe bevalt het leven als een To-be lieverd?" Ze schonk hem een warme blik en hield haar kop scheef. Ze had wel door dat zijn volgende vraag een bepaalde lading had. "Voor mij wel," miauwde ze, haar woorden zorgvuldig kiezend, "ik hou van het jagen over de velden, maar zo heeft iedereen zijn dingen die hij of zij leuk vindt."

Screech spinde luid terug. Mama was altijd zo warm en fijn. "Hoe bevalt het leven als een To-be lieverd?" Vroeg Wisp. Hij dacht even na, stilstaan bij zijn situatie deed hij niet vaak. "Ik ga allemaal nieuwe dingen leren, en daar heb ik veel zin in!" Concludeerde hij uiteindelijk. Bij zijn volgende vraag leek zijn moeder zorgvuldig antwoord te geven. "Voor mij wel," Begon ze, "ik hou van het jagen over de velden, maar zo heeft iedereen zijn dingen die hij of zij leuk vindt." Screech was even stil. Ja hoor, dat kwam ook voor. Maar niet vaak. "Ik vind dat ook leuk," begon hij, "Maar ik vind cave guards heel cool." Sprak hij wat zachter. Hij dacht terug aan Coyote die hem beloofd had dingen te leren. Misschien kon je net zo cool zijn als Prey hunter? Plots verwijdde hij zijn ogen. "M-maar jij bent ook heel cool, mam!" Riep hij vlug, en hij meende het ook.

Wisp keek met een warme blik naar Screech, die duidelijk met iets in de knoop zat. Ze spon zachtjes toen de kater heel erg enthousiast reageerde dat hij zin had in zijn training. "Ik ben blij dat te horen," miauwde ze warm, het katertje een lik over zijn kop gevend. "Je moet vooral doen wat je zelf leuk vindt," moedigde de kattin haar zoontje aan. "Allebei de rangen zijn cool, we houden samen de tribe in leven en veilig," snorde Wisp, oogcontact zoeken met haar zoontje. Het katertje had dezelfde kleur ogen als zij, misschien iets donkerder. Het was gek om jezelf terug te zien in je kinderen. "Dus beloof je me dat je doet wat je het leukste vindt?" Ze wilde niks liever voor haar kinderen dan dat ze gelukkig waren.