It stings.

Als hij één situatie kon benoemen als de domste die hij ooit had meegemaakt, dan was het wel de situatie waarin hij zich nu bevond. Zijn ogen vulden zich met tranen, maar niet omdat hij emotioneel werd of omdat hij met bepaalde gedachten zat of iets in die trant. Nee, het kwam door het feit dat hij zijn ogen nauwelijks nog kon sluiten omdat zijn gezicht enorm dik was opgezet. Zijn eigen schuld zou je denken, maar hij stak het liever op het irritante, zoemende beest dat hem de hele tijd lastig kwam vallen. Hij wilde dus een kijkje gaan nemen bij de bloesems om te zien of ze al naar beneden vielen en net op dat moment had een nest van irritant zoemende beesten hem lastiggevallen. Hij had ze allemaal redelijk goed weg weten te jagen, op één na. En deze had opeens zijn kont naar hem toegedraaid en had dat scherpe ding gebruikt dat aan zijn kont hing. Hij wist nog altijd niet hoe een beest met zijn kont aan kon vallen, maar het was gebeurd en nu was zijn gezicht dik. Zou hij er een allergische reactie op hebben? Hij had geen idee, maar hij wilde zo niet teruggaan naar zijn Clan, ook al wist hij dat dat de enige mogelijkheid was. Rousebell of Mistgaze zou hem kunnen helpen en hem beter kunnen maken, maar hij had geen zin om uitgelachen te worden door hun. Hij vroeg zich af of het kwaad kon als hij dit erger liet worden. Hij stelde zich een leven voor met zijn gezicht zo pijnlijk en dik opgezet zoals het nu was en kreunde inwendig. Dan maar toch richting de medicine cats den gaan. Hij schrok op toen hij geluid hoorde van pootstappen en besefte dat hij een paar seconden verwijderd was van het ontmoeten van een Clanmate. Hij had geen idee wat hij moest doen en zijn beste ingeving was om zijn Clanmate gewoon de rug toe te draaien en te zorgen dat hij of zij zijn gezicht niet zou zien. En dan maar zo kortaf mogelijk reageren zodat zij of hij op zou rotten, wat voor hem normaal gezien geen probleem kon zijn.

Natuurlijk overkwam hem het geluk – en ja, hij was sarcastisch – dat een Clanmate zich in de buurt bevond toen hij die steek opliep. Hij had zich gelukkig nog omgedraaid, anders had ze zijn gezicht gezien en was ze echt in lachen uitgebarsten. Hij had het idee alsof het alsmaar meer begon op te zetten en vroeg zich af of het permanent zou blijven. Het idee dat hij een permanent dik, opgezet gezicht zou blijven behouden, zorgde toch wel voor enige paniek in zijn binnenste. Misschien moest hij zich dan toch maar zo snel mogelijk laten helpen. Of was dit iets wat zo snel mogelijk wegtrok? Hij besefte in de chaos van zijn gedachten dat hij Windblade, wiens stem en geur hij ondanks zijn paniek nog had kunnen herkennen, nog steeds op een antwoord wachtte. En als hij zich niet direct naar haar toe zou draaien, zou ze proberen om zijn gezicht te vinden. Het was nu of nooit. “Nee,” bromde hij. “Ik heb geen hulp nodig.” Hij vond zichzelf op dit moment een enorme leugenaar, maar hij dacht niet dat hij het ging overleven als hij de medicine cat zo onder ogen zou komen. Dan zou hij zijn norse imago nooit meer omhoog kunnen houden omdat iedereen zich dat dikke, opgezette gezicht van hem herinnerde. Hij onderdrukte de nood aan het uitslaken van een kreet en zuchtte. Het had geen zin. En de pijn werd ook nog eens steeds erger. Plus er waren ergere katten dan Windblade die je tegen kon komen met deze verwonding. En dus besloot hij het er maar op te wagen. “Oké, ik laat de verwonding aan je zien, maar als je begint te lachen, praat ik echt nooit meer tegen je. En helpen zal ik je al helemaal niet meer doen. Dan slaap ik elke nacht met mijn rug naar je toe en hoef je niet meer op me te rekenen.” Hij viel behoorlijk in herhaling, maar hij was dan ook de nodige tijd aan het rekken zodat hij zich maar niet om hoefde te draaien.