Probably not the best idea [open]

Het was niet duidelijk waarom ze hier zat. Haar oren wiebelde heen en weer. Niet persé nerveus. Haar houding was eerder neutraal. Voor de grote reis en de bergen kwam ze hier vaak zitten. Ze vond het rustgevend om de bezigheden waar te nemen van de twolegs achter het glas. Dat betekende ook niet dat ze verlangde naar zo'n leven, want de katten die er zaten waren meestal dik of heel erg ongelukkig. Meestal allebei. Reposelapse zat op een rood hek. De kleur was haar lievelingskleur geworden omdat het zo sterk afstak van alles wat ze kende. Haar gezicht wees naar het raam waar een kleine twoleg, waarschijnlijk een jong, naar haar keek. Ze vroeg zich af wat het dacht. Konden ze wel denken zoals haar? Waarschijnlijk niet, hun platte snuit zag er te dom uit.

+ Open

De reis terug naar zijn nest was een lange. De cyperse kater moest vaak tussenstops maken. De korte momenten van rust voor zijn uitgeputte poten nam hij voor lief. Deze keer hadden die hem naar een klein twoleg dorpje gebracht een eindje van de clan katten hun territorium vandaan. Hij was van plan geweest door te gaan tot hij de geur van een shadowclan kat oppikte. Dat had hem zo erg verbaasd dat hij al zijn andere taken vergat en bijna roekeloos achter de geur aan ging. Vulture hurkte neer tussen de takken van een struik en tuurde omhoog. Op een rood hek zat een grote poes. Ze had de karakteristieke shadowclan bouw en shadowclan spieren die Vulture scheen te missen. Ze keek naar een twoleg kit dat ook terug naar haar keek. Zo te zien zat de kit achter een raam dus voor die hoefde hij voorlopig niet uit te kijken. Tegen beter weten in stapte hij de struiken uit, zijn nieuwsgierigheid werd hem te veel. "Hallo" groette hij beleefd, maar op zijn goede. "Mag ik vragen wat een shadowclan kat zoals jijzelf zo ver van huis doet?"

Een stem deed haar opkijken van het twolegjong. Ze draaide haar kopje naar opzij en richtte haar ijsblauwe ogen op een kater. "Mag ik vragen wat een shadowclan kat zoals jijzelf zo ver van huis doet?" Een glimlach speelde over haar lippen. Reposelapse stond op en draaide op het hek, zette zich dan af en belandde met een plofje op de grond. Ze was geen leider material, dat was duidelijk. Ze hield er niet van om zich boven de ander te zetten. Letterlijk en figuurlijk. Ze knikte naar de kater. "Natuurlijk mag u dat. Voordat we op reis gingen kwam ik hier altijd kijken, het maakt me rustig al die vreemde bezigheden en nu we terug zijn wil ik daar weer een gewoonte van maken," beantwoorde ze op een rustige toon. Haar stem was aangenaam laag. "Ik wou net vragen wat jij hier kwam doen, maar... woon je hier in de buurt dan?"