Queens of misschief

De kleine kattin zat neergedoken op de grond, vlak naast haar partner in crime. Ze greens even naar de andere poes, haar turquoise ogen ondeugend blinkend. Het was donker buiten; het was dan ook al laat, net na maanhoog ongeveer. De wachten aan de ingang van het camp keken de andere kant uit en alle anderen waren aan het slapen. Het was muisstil, wat betekende dat zij dat ook moesten zijn. Littlepaw sloop dichter bij de medicine cats den, zo stil als ze maar kon zijn. Dat was niet zo moeilijk met haar kleine gestalte. Ze glipte snel door de ingang naar binnen en drukte zich tegen de wand, zodat niemand van buiten haar zou zien staan. Haar blik scande de den al. Oh, ze konden hier zo'n mooie chaos van maken, het zou hilarisch zijn.

+Coyotepaw eerst

Coyotepaw sloop ook binnen. De kleine calico beantwoordde haar grijns en liep toen voorzichtig door de nette den. Voorzichtig, voor nu toch nog. "Laten we eens zien wat Chivy in stock heeft!", fluisterde ze zachtjes, of tsja, zachtjes.. Ze snuffelde aan de kruiden op de rekken en kwam toen iets dat heel goed rook tegen. Als in, héél goed. De kattin draaide zich om. "Coyo, kijk, dit ruikt lekker.", riep ze naar de andere kattin, met haar voorpootje het hoopje kruiden meer naar voren schuivend. Ze wist niet wat het was of wat het deed; maar man, de geur was starclanverdomme verslavend.

De kleine calico draaide haar kopje wat scheef in een vragend gebaar en keek van de goedruikende kruiden naar coyo en weer terug, nadenkend. "Waarom zou chivy giftige kruiden bewaren?", mauwde ze tenslotte. Dat was toch niet logisch? Een Medicine cat moest katten genezen, niet vermoorden. Althans, dat leek haar toch logisch. En anders zouden ze gezien worden als helden omdat ze chivy's plot om Riverclan uit te moorden ontrafeld hadden! "Je bent toch niet bang?", vervolgde Littlepaw, de andere poes uitdagend porrend met haar voorpoot. Haar turquoise ogen glommen ondeugend terwijl ze het hoopje kruiden opdeelde in twee kleinere hoopjes en één daarvan naar Coyotepaw schoof.

Littlepaw knikte héél overtuigd, uhu, totally. Haar blik was duidelijk sarcastisch. "Die zielige katten worden toch gewoon elders?", antwoordde ze. Ze had nog nooit gehoord van katten die giftige kruiden gegeven werden omdat ze zo ziek waren. Hoe gemeen zou dat wel niet zijn? Littlepaw weigerde dat te geloven. "Ik ben in ieder geval niét bang!", mauwde ze, waarna ze prompt twee takjes van het kruid in haar bek nam en doorslikte. Ze wachtte een minuutje, haar staart gespannen heen en weer zwaaiend, voordat ze triomfantelijk naar de ander glimlachte. "Zie? Ik ga helemaal niet dood!"

Littlepaw begon zich raar te voelen en ze kon zich moeilijk concentreren op de woorden van haar vriendin. als antwoord begon ze plots te giechelen, waarna ze prompt op de grond rolde en met haar poten in de lucht ronzwaaide, waarbij ze allerlei kruiden naar beneden haalde. Bedolven onder de kruiden en duizelig van de kakofonie van geuren was ze zeker niet meer om aan te spreken. "Het is een overstroming!!!!", gilde de kleine kattin luid, gevolgd door opnieuw een giechelbui. Starclan, dit was fun! Waarom hadden ze dit nooit eerder gedaan?!

Coyotepaw leek een poging te doen om haar stil te laten zijn maar ook de ander barstte luid in lachen uit. Alles was zo grappig! Starclan mocht weten waarom. Met veel moeite draaide Littlepaw zich weer op haar buik en keek ze toe hoe de crèmekleurige kattin iets probeerde te pakken. "Wat zoeeeek jeeeee?", vroeg ze klagerig, haar stem hoger dan normaal. Ze had niet langer meer de controle om haar stem zachtjes te houden. Ze voelde zich duizelig, maar een goed duizelig - alsof ze snel genoeg rond zou kunnen draaien dat ze zo recht omhoog de lucht in zou vliegen! Wiehhh!!!

Littlepaw brak weer uit in een hilarische giechelpartij en moest even op adem komen voor ze antwoord kon geven aan de andere kattin. "JIJ bént een coyoooootetaaaaaak!", antwoordde ze, luid lachend, waarna ze de andere kattin een duw tegen haar schouder gaf. Oeps, nee, fout gemikt - tegen haar voorpoot, die in de lucht zwaaide. Mikken was niet haar sterkste punt wanneer de hele wereld draaide. De pluizige kattin liet zich met een plofje vallen, bijna recht op Coyotepaw, en ging naast haar liggen met haar poten ook in de lucht. "Ik wist niet dat er sterren IN chivy's den waren!!"

Littlepaw giechelde toen Coyo luid uitriep dat dat de clan van dooie katten was. Dat ze nog niemand wakker hadden gemaakt was echt een wonder met hun geschreeuw en gegiechel - maar daar lagen ze nu niet bepaald wakker van, bedwelmd door het sterke kruid. "Doooooieeeee katteeeeen!", herhaalde de pluizige calico, gevolgd door opnieuw een lachbui. Starclan, dit was leuk. Ze wou dit elke dag doen, ze wou haar leven niet meer anders leiden, ze wou hier gewoon voor eeuwig blijven liggen - zolang ze maar altijd deze sensatie kon blijven behouden.

Het gebeurde niet vaak dat hij gewekt werd door geschreeuw. Hij ging er dan ook vrijwel meteen vanuit dat er iets ergs aan de hand was, waardoor hij meteen overeind veerde en de den uit stapte. Met een bonkend hart keek hij om zich heen, maar toen hij zich realiseerde dat de kamp de rust zelve was afgezien van twee hard lachende katten in de medicine cat den, sloeg de irritatie in op windkracht 10. Met grote passen maakte hij zijn weg naar de den, en wat hij daar aantrof verdubbelde zijn ergernis, jammer genoeg voor de cats in question. "LITTLEPAW! COYOTEPAW!" zijn stem bulderde door de medicine cat heen en ergens was hij nu misschien degene die zachter moest doen, maar hij was de deputy en dan mocht het. "Wát heeft dit te betekenen?!"

Littlepaw wou net antwoorden op de uitroep van de andere, dat iedereen sliep, toen haar haart even stilstond en toen drie keer zo snel verder bonkte in haar keel. Ze had immers net de héle boze stem van de deputy haar naam en Coyotepaw's naam horen roepen - en dat was geen goed teken.. Ze krabbelde recht, prompt nuchter - en het giechelen was haar nu wel vergaan. "P-p-pantherg-growl!", piepte ze, haar stem twee octaven hoger dan normaal, haar turquoise ogen groot. ze bood geen uitleg - ze wist niet echt hoe ze dat uit kon leggen. Ze waren p heterdaad betrapt, met de kruiden nog uitgestrooid op de grond en de bedwelmende geur van wat ze genomen hadden nog in hun adem. Nope, hier kwamen ze niet zomaar van onderuit.

Beiden apprentices stamelden geschrokken zijn naam uit, alsof ze niet wisten dat de kans ontzettend groot was geweest dat hij één van de eerste katten zou zijn die hen zou aantroffen. Hard siste hij om hen te stoppen met dat domme gehakkel. Teleurgesteld, maar vooral woedend, keek hij naar zijn apprentice. Dit was niet iets wat hij van haar verwacht had. Hij had haar toch beter opgevoed dan dit? En als hij dat niet had gedaan, dan Butter wel. Hard duwde hij zijn klauwen in de zachte grond. "Wat DENKEN jullie wel niet aan het doen te zijn?" bulderde hij woedend, waarbij hij zich moest inhouden om niet uit te halen naar één van de katten. "Weten jullie niet hoe GEVAARLIJK dit is? Hoewel WERK voor Chivy dit is?!" Die grote rotzooi zou alleen de medicine cat kunnen sorteren namelijk, alleen zij wist welke planten waarbij hoorden. En bovendien hadden het doodsbessen kunnen zijn dat ze nu naar achteren geslagen hadden. "Wat hebben jullie op?!" vervolgde hij dan ook meteen, een harde grom na zijn woorden. In StarClans naam wat een IDIOTEN!