I'll make a man out of you[Venompaw]

Venompaw voelde zich vreemd de ochtend toen hij wakker werd en zich besefte dat hij eindelijk een training zou hebben met een vaste mentor. Op andere momenten zou hem dat laaiend enthousiast hebben gemaakt, maar het verlies van Warlord zat hem nog dwars en dus wist hij niet goed hoe hij zich moest voelen toen hij wakker werd. Aan de ene kant wilde hij zichzelf herpakken en trainen om de beste warrior van ShadowClan te worden, maar aan de andere kant voelde dat ook wel aan alsof hij geen respect had voor zijn Clan als hij zomaar vergat wat ze verloren waren. Maar de anderen gingen ook gewoon door met hun leven, leek het wel. Moeizaam misschien, maar ze deden het wel. Waarom zou hij dat dan niet mogen? Een zachte zucht verliet zijn lippen en Venompaw maakte zich klaar om naar buiten te gaan. Toen hij eenmaal buiten stond, zag hij zijn mentor algauw. Acorndust leek zich niet te bekommeren om het feit of zijn apprentice wel zou komen; hij riep niet zoals de andere mentors zijn apprentice, maar wachtte geduldig buiten tot Venompaw zou komen. Een kleine glimlach gleed rond Venompaw’s lippen. Zijn mentor was er natuurlijk van overtuigd dat hij graag aan zijn training zou willen beginnen. En dat was natuurlijk ook wel zo. Hij naderde zijn mentor en mauwde begroetend. “Ik ben er,” sprak hij. Daarna keek hij zijn mentor onderzoekend aan. “Waar wil je graag mee beginnen?” vroeg hij vervolgens, geen idee hebbend wat Acorndust voor hem in petto had. Als deputy zijnde had hij waarschijnlijk wel het één en ander meegekregen van wat hij al wist en kon, dus hij nam aan dat zijn mentor wel plannen had om direct aan iets nieuws te beginnen.

“Goedemorgen,” zei Venompaw snel nadat Acorndust hem begroet had, maar luisterde aandachtig naar wat zijn mentor van plan was. Zijn poten begonnen te tintelen en een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen toen Acorndust zijn plan had besproken. Hij had nu vooral nog jacht- en gebiedtraining gehad, dus vechttraining zou een goede voor hem zijn. Bovendien wilde hij zichzelf zo snel mogelijk klaarstomen om te kunnen vechten tegen de BloodClan. BloodClan begon weer terug wraak te nemen voor wat er gebeurd was en hij wilde koste wat het kost dat ze niet opnieuw hun kansen konden wagen om territoria over te nemen. Vooral die van hun dan; de andere Clans moesten zichzelf maar verdedigen. En tja, als zij werden overgenomen en ShadowClan niet, bewees dat des te meer wie de sterkte Clan van allen was. Met die gedachte in zijn hoofd volgde hij zijn mentor op hetzelfde tempo, ook al kostte hem dat waarschijnlijk meer moeite dan zijn mentor zelf. Acorndust was natuurlijk ook wel een stuk groter en fysiek gezien was hij ook beter dan Venompaw, maar daar zou de apprentice in trainen zodat hij een gelijke werd. “Ik heb nog niet veel aan vechttraining gedaan,” gaf hij toe. “Alleen wat meegedaan met spargroepjes en daar was het vooral improviseren. Als je al gecorrigeerd werd, dan waren het enkel tips die werden gegeven, het was niet echt alsof je bepaalde vechthoudingen aangeleerd kreeg.” Hij vermoedde dat ze dat expres hadden gedaan omdat ze wisten dat Venompaw binnenkort toch wel een vaste mentor zou krijgen. In elk geval ging hij niet helemaal als een noob eraan beginnen en dat was voor hem wel oké.

Venompaw schrok er niet van terug dat Acorndust hem vroeg om hem aan te vallen. Net zoals hij bij het sparren altijd deed, zou hij ook hier zijn klauwen in hun hulzen houden. Maar hij wist dat als Acorndust echt zijn tegenstander was geweest, dat hij met zijn klauwen weinig zou kunnen beginnen wat zijn vacht betrof. Ze zouden er zo in vasthaken en dan zou Acorndust de overhand krijgen. Zijn mentor was groter dan hem, dus daar kon hij zeker gebruik van maken. Hij bestudeerde zijn mentor even en nam toen een besluit. Hij rende naar voren, maar in plaats van naar rechts of naar links te springen zoals een normale tegenstander zou doen, dook Venompaw onder de poten van zijn mentor door. Terwijl hij dit deed, probeerde hij zich om te draaien. De bedoeling was om op zijn rug te landen, maar het werd een behoorlijk slechte draai en dus landde hij op zijn zij. Alsnog draaide hij zich, nu wel ietsje te laat, op zijn rug en probeerde met zijn achterpoten naar boven te trappen zodat hij zijn mentor van onderen zou raken en hopelijk van zijn poten wist te krijgen op deze manier. En hoewel Venompaw nog niet echt oud was, had hij verbazingwekkend veel kracht in zijn spieren. Dat was ook de reden waarom hij deze methode koos. Een andere methode, waarbij hij zijn klauwen wel effectief kon gebruiken, was om uit te halen naar Acorndust’s gezicht, maar omdat dit een spartraining was en geen echte, ging hij dat niet uitproberen. En dus moest het maar zo.

Venompaw merkte dat hij zijn kopje iets hoger hield dan normaal toen Acorndust zijn complimenten gaf voor zijn ingeving. Hij had het ter plekke bedacht, het was niet iets wat hem echt specifiek geleerd was geweest. Tijdens het sparren had hij ook veel moeten improviseren en had de leider van het groepje gezegd dat hij vooral logisch na moest denken. Maar ook niet te lang, want dat zou zijn tegenstander de kans geven om hem eerder aan te vallen. Maar daar dienden deze oefeningen ook voor; hij kon technieken ontwikkelen die hij, als hij in een echt gevecht zou belanden, zonder aarzelen uit kon voeren. Het was nu alleen een kwestie van kijken wat het beste zou passen bij hem. En hij moest uitkijken dat hij niet te ver door zou schuiven zoals daarnet, want dan raakte hij Acorndust misschien op plaatsen waardoor zijn mentor de training voor vandaag niet meer voort zou kunnen zetten. En dat was nu juist wat hij niét wilde. Maar hij had voor beide gevallen wel een oplossing; zowel voor het te ver doorschuiven als zijn buik bloot leggen. En dus gaf hij een snel knikje toen zijn mentor vroeg of hij klaar was om nog een keer te gaan. Hij zou dit de hele dag kunnen oefenen als het aan hem lag. Hij keek zijn mentor geconcentreerd aan en schatte de afstand opnieuw in. Waarschijnlijk zou zijn mentor dezelfde aanval verwachten, maar de kleine aanpassingen die Venompaw in zijn kopje had, kon hij natuurlijk niet weten. En met meer zelfvertrouwen dan daarvoor voerde Venompaw nogmaals dezelfde beweging uit, alleen voorkwam hij deze keer dat hij te ver doorschoof door een zachtere sprong te maken en hield hij zichzelf op zijn buik door op het laatste moment zijn poten zodanig in te trekken dat hij enkel op het achterste gedeelte van zijn poten landde. Daarna spande hij al zijn spieren en kwam, zijn rug naar boven gericht, naar boven; zijn hele rug zou nu het effect van de aanval moeten veroorzaken. Hij had geen idee of dit beter was, maar dat kwam hij zo wel te weten, toch?

Venompaw keek zijn mentor met een nieuwsgierige blik aan toen deze zijn commentaar ging geven. Hij had het deze keer anders geprobeerd en hij was er eigenlijk wel van overtuigd dat als hij niet op het commentaar van zijn mentor lette en hij opnieuw dezelfde fout zou maken, Acorndust hem daar wellicht voor ging laten boeten. Maar dezelfde move twee keer achter elkaar gebruiken? Dat was iets wat alleen apprentices deden die niet opletten op wat hun gezegd werd. Venompaw was misschien arrogant als de pest en hield zijn kopje iets hoger dan een apprentice van zijn leeftijd misschien moest doen, maar hij lette ook wel zeker goed op als hij verbeterpunten aangeleerd kreeg. En dat was voor zijn mentor ook duidelijk geworden, want hij kreeg deze keer geen commentaar. Enkel dat hij het goed gedaan had en dat deze optie misschien zelfs nog beter was dan de andere. En hij probeerde het zo goed mogelijk te verbloemen, maar hij kon het niet helpen dat zijn rug en zijn kopje net iets rechter naar omhoog gingen nadat Acorndust zijn complimenten had gegeven. Hij had heus wel gevoeld hoe de tom boven hem aan het wankelen was. Hij durfde zelfs in zijn hoofd te halen dat als Acorndust de aanval niet had zien aankomen, hij misschien zelfs wel omgevallen was. Maar dat was iets waar hij niet zeker over kon zijn en waar hij dus ook niet te hoopvol over ging redeneren. In elk geval was het goed wat hij gedaan had en dat was voor nu het belangrijkste. Venompaw knikte toen zijn mentor zijn vraag stelde. Hij was wel benieuwd hoe Acorndust, die duidelijk groter was dan Venompaw, zijn nadeel op ging wegen tegen Venompaw’s voordeel. “Zolang je maar niet probeert wat ik net deed,” zei hij grappend. “Dan vlieg ik echt wel een paar meter de lucht in. Misschien kom ik dan wel aan de andere kant in één van de bronnen van RiverClan terecht.” Hij knipoogde plagerig naar zijn mentor. Toen ging hij klaar staan. “Ik ben klaar,” zei hij dan ook tegen zijn mentor en spande al zijn spieren aan. Hij wist immers maar nooit waar zijn mentor mee zou komen.

Dat hij tegen zijn mentor zei dat hij klaar was voor wat er komen ging, wilde niet automatisch zeggen dat hij ook verwachtte wat zijn mentor ging doen. En de volgende actie was daar een goed voorbeeld van. Venompaw zag hoe zijn mentor met één grote sprong over hem heen sprong – wat niet zo moeilijk was voor de veel grotere kater aangezien Venompaw qua bouw nog niet was wat hij uiteindelijk zou worden – en kwam aan de andere kant weer uit. Venompaw verwachtte half en half dat zijn mentor zich om zou draaien en met ingehouden klauwen uit zou halen naar hem, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan trapte de deputy met zijn achterpoten in de richting van Venompaw. Omdat hij de sprong had gemaakt en Venompaw zich in de tussentijd had kunnen bewegen, had de aanval kunnen missen mits Venompaw slim genoeg was geweest om naar achteren te springen. In plaats daarvan waren het zijn snelle reflexen die een volle stamp wisten te verhinderen, maar een halve stamp niet wisten te voorkomen. Hij dook over de grond weg van de poten van zijn mentor, maar niet nadat hij nog een “oef”-geluidje had gemaakt omdat de poten van de senior warrior toch wel hard tegen hem waren gekomen. Omdat hij te laat naar beneden was gedoken, kwam de stamp ook nog eens half tegen zijn gezicht aan en niet tegen zijn borst of flank, als Acorndust daar al op richtte. De apprentice kwam overeind en schudde een paar keer met zijn kopje heen en weer, alsof hij een hond was. Hij kwam weer bij zinnen en de kloppende pijn in zijn wang trok langzaamaan weg. Acorndust had nu ook weer niet zó hard gestampt, maar Venompaw’s beweging naar beneden had geen voordeel opgebracht voor de jonge kater. Helemaal niet zelfs. “Notitie naar mezelf,” kreunde hij, “duik nooit instinctief naar beneden als een kat over je heen springt. Nooit.” Daarna keek hij zijn mentor schaapachtig aan. “Ik had eerlijk gezegd verwacht dat je je om zou draaien en dat ik nog een klein beetje meer tijd zou hebben om een reactie te geven. Had ik geweten of het vermoeden gehad dat je dit zou doen, dan zou ik eerst naar achteren gesprongen zijn en daarna een uitval naar je achterpoten gedaan. Ik denk met mijn tanden zodat het je goed pijn had gedaan. Of ik had je bij je staart proberen te grijpen omdat sommige katten natuurlijk snelle reacties hebben en hun achterpoten opnieuw omhoog kunnen laten komen. Een harde beet in hun staart zou misschien ervoor zorgen dat ze zich zouden inhouden.” Hij keek zijn mentor vragend aan. Had hij dat juist trouwens?

Venompaw gaf een knikje toen Acorndust zijn uitleg deed. Hij leek het in elk geval goed te hebben. Maar het theoretisch gezien goed hebben en het in de praktijk juist doen, waren natuurlijk twee totaal verschillende zaken. Hij kon nu perfect tegen Acorndust zeggen hoe hij de volgende keer moest handelen en Acorndust kon hem nu perfecte tips geven om het de volgende keer beter te doen, maar dat wilde niet zeggen dat het dan automatisch ook beter ging. Het was alleen maar te hopen dat als hij in een echt gevecht zou zitten en hij zou in een echt gevecht falen, dat dat niet het einde van zijn leven betekende. Hij had gehoord van verhalen dat gevechten om een border nogal uit de hand konden lopen en dat ShadowClan daar niet bepaald een voordeel in had; door hun voorouders werden ze als een gevaarlijke Clan beschouwd en werden ze als harteloze katten gezien. Venompaw was arrogant als de pest en wist van zichzelf dat hij anderen kon kleineren als ze niet van zijn Clan waren door sommige opmerkingen te maken, maar hij zou zichzelf zeker niet bij de categorie van ‘harteloze katten’ plaatsen. Dat was gewoon ronduit belachelijk en zeer overdreven, zeker als je keek naar wat voor soort leader ze hadden. “Dan heb je ook nog het feit dat elke kat anders vecht en er in elke Clan andere technieken aangeleerd worden.” Hij dacht even na over hoe hij dat ging formuleren. “Neem nu bijvoorbeeld RiverClan en WindClan. WindClanners zijn over het algemeen klein, dus ik neem aan dat de mentoren aan hun apprentices leren hoe ze gemakkelijke, handige technieken kunnen gebruiken om een grotere, bredere tegenstander te omzeilen. RiverClanners zijn op dat vlak misschien ambitieuzer en zullen misschien meer rekening houden met een ShadowClanner of een ThunderClanner dan een WindClanner, dus zullen ze hun apprentices aanleren hoe ze iemand met ongeveer dezelfde bouw aankunnen. Op dat vlak zouden we dan prima kunnen oefenen, maar zijn we vervolgens met die technieken niks tegenover WindClan.” Hij huiverde als hij eraan dacht hoe één zo’n scherpe klauw van een snelle WindClanner hem de strot door kon snijden, maar probeerde daar vervolgens geen aandacht aan te besteden. Acorndust zou hem wel leren hoe hij tegen elk soort tegenstander moest vechten, niet dan? Jawel, hij had er alle vertrouwen in dat hij als de sterkste ShadowClanner eruit zou komen. Dat moest ook wel met de deputy als mentor!

Venompaw gaf een knikje. “De vraag is dan alleen hoe je dat gaat doen,” miauwde hij bedenkelijk. “Hoewel ik denk dat je met wegroltechnieken wel ver kunt komen wat WindClan betreft. Of proberen om ze onder je te krijgen zodat je je kracht op hun kunt uitoefenen.” Het was interessant om na te denken over welke tactieken ze tegen welke Clan konden gebruiken. Ook als hij ooit nog tegenover BloodClan zou komen te staan, was het belangrijk dat hij tegen verschillende katten van verschillende bouw kon vechten. In de Clans stond het redelijk centraal welke Clan en welke kwaliteit je kon verwachten, maar BloodClan was een mengeling van alles. Omdat ze ook rogues in hun groep hadden en die rogues gewend waren om te vechten zodat ze konden overleven, was het van belang dat ze zich specifieerden op elk vlak. En dus was het dus ook van belang dat hij zo veel mogelijk tactieken kende zodat hij voorbereid was op alles wat meer kon komen. Zijn blik richtte zich op Acorndust toen deze een opmerking maakte over zijn eigen minpuntje van snelheid betrof en Venompaw grijnsde. “Oh, maar ik ook niet, hoor,” lachte hij. “Ik moet het meer van de kracht in mijn poten hebben.” Hij dacht dat het zo wel het geval was voor de meeste ShadowClanners; in ShadowClan stond het nu eenmaal centraal dat je veel gevechten kon winnen door enkel veel kracht te gebruiken. Venompaw wilde zich vooral richten op tactiek en op elk vlak een beetje bijleren zodat hij zeker zou weten dat hij niet voor verrassingen zou komen te staan als zijn tegenstander eenmaal tegenover hem stond. Hij gaf een enthousiast knikje toen zijn mentor voorstelde om verschillende technieken te gaan oefenen. “Ik kan alleen nog niet goed plaatsen welke techniek bij welke Clan hoort, dus ik denk dat ik dat vooral aan jou moet overlaten,” zei hij schaapachtig. “Ik weet wel dat ThunderClanners een beetje op ons lijken en RiverClanners qua bouw ook redelijk sterk zijn, dus ik kan me enkel voorstellen dat hun vechtstijl ook wel op het onze zal lijken. Ik denk dat WindClan nog het meeste van ons verschilt, maar ik zou niet weten welke technieken ze precies zouden gebruiken.” Hij keek verwachtingsvol naar zijn mentor. Zou Acorndust dat namelijk wél weten?

Venompaw dacht kort na nadat Acorndust zijn uitleg over WindClan had gedaan. “Maar dan zouden ze een grotere kat dan hun misschien eerder met twee of met drie aanvallen om zo veel mogelijk kans te maken?” Hij keek zijn mentor vragend aan, want hij wist niet precies of deze theorie klopte. En hij wist natuurlijk niet hoe een grote angsthazen WindClanners waren. Als hij een grotere tegenstander tegenover hem had staan dan hijzelf, dan zou hij het gevecht gewoon aangaan en hopen op het beste. Hij was geen angsthaast en hij hoefde het ook niet van zijn Clanmates te hebben; hij zou zijn eigen gevechten wel uitvechten. Vervolgens legde zijn mentor hem een uitdaging voor en Venompaw’s ogen fonkelden terwijl hij een knikje gaf. Hij had wel zin in een uitdaging. Ging Acorndust het echter alleen demonstreren of moest Venompaw zich ook verweren? Hij had geen idee, maar de demonstratie zou wellicht wel vlot verlopen; Acorndust was een stuk groter dan hem en met zijn ervaring lag hij natuurlijk ver voor Venompaw. “Natuurlijk ben ik er klaar voor,” sprak hij op een toon alsof zijn mentor hem nu beledigd had, maar hij gaf een klein knipoogje om aan te tonen dat hij het allemaal niet zo erg vond. Als hij zijn training maar kreeg, vond hij het eigenlijk wel goed. En tot dusver gaf Acorndust op een interessante manier les, dus hij was zeker nog wel benieuwd wat er allemaal tijdens zijn training ter sprake zou komen. Acorndust leek hem ook wel iemand die ver kon afdwalen in serieuze topics en echt wel een hoop van zijn kennis met meerdere wilde delen als daar interesse naar was, dus op dat vlak zat Venompaw zeker wel goed. Hij keek zijn mentor afwachtend aan, wachtend op wat nu ging komen.

“Dan is die tactiek niet alleen gebruikelijk voor WindClan,” vulde hij aan. Als apprentices deze tactiek gebruikten om een oudere, ervaren warrior aan te vallen en daar succesvol in te zijn, dan konden alle Clans die tactiek wel gebruiken, ook zij. Of om een andere apprentice uit de nood te helpen. Leeftijd wilde niet altijd iets zeggen en de kans dat je alsnog het onderspit delfde tegenover iemand die maar een paar moons met je verschilde, was aanwezig. Het zou natuurlijk wel vernederend zijn als hij bijna aan het einde van zijn training was en een redelijk onervaren WindClanapprentice zou hem tegen de grond krijgen. Daar wilde hij dan ook liever niet al te veel over nadenken. Falen was nu niet bepaald iets wat in zijn woordenboek verscheen en dus dacht hij over zoiets onzinnigs ook niet al te veel na. Zijn blik gleed naar Acorndust die hem een uitleg gaf over wat hij kon doen als een grotere, sterkere tegenstander hem tegen de grond probeerde te werken. En hoewel hij net exact de uitleg had gekregen hoe hij zo’n aanval kon ontwijken, werden zijn gedachten blank toen Acorndust zich naar zijn volle lengte verhief door op zijn achterpoten te staan en zijn voorpoten naar Venompaw’s schouders bewoog, waarschijnlijk om de apprentice tegen de grond te krijgen. Zijn blik viel op Acorndust’s onbeschermde buik en hoewel zijn verstand schreeuwde om daarvoor te gaan, was het zijn instinct die als eerste reageerde. In plaats van een stap vooruit te doen en Acorndust uit balans proberen te brengen door voor de buik te gaan, deed hij één stap achteruit om Acorndust’s neermaaiende voorpoten te ontwijken én een uitval te doen naar zijn kin. Hij sprong namelijk zelf op zijn achterpoten en haalde hard met zijn poot – zijn klauwen ingetrokken natuurlijk – naar de kin van de tom, bedoelend om hem van zijn stuk te brengen en zijn richting van het mikken volledig te laten mislukken.