Tell me... please?

Hij wiebelde heen en weer met zijn oren, bewoog onrustig met zijn poten en was zo jumpy als een kat van zijn leeftijd kon zijn - erg jumpy. Elke beweging in de bomen deed hem geschrokken omhoog kijken en elke struik die ritselde deed de kater de ogen fronsen. Maar hij moest het trotseren. Niet alleen voor zichzelf. Sterker nog, misschien zou degene die hij op dit moment aan het volgen was nog wat hebben aan zijn verhaal - waarna hij hem zou vermoorden dan. Dat was een beetje het deel waar Tall nog niet over uit was, maar te laat want daar doemde de gestoord lichte vacht al op en het iele lichaam van de hazenvreter-turned-kikkervanger. Tall ademde diep in om moed te verzamelen en liep toen wat harder. Eens zien wat dit ging worden.

@Lionroar

Hij was rustig bezig geweest met een poging tot jagen, toen de wind draaide en de geur van een maar al te bekende kat zijn neus bereikte. Oh Starclan. Waarom? Geïrriteerd wiebelde hij wat met zijn oren, waarna hij zijn pas gewoon wat versnelde. Misschien dat hij ergens verderop weer rustig kon gaan jagen, zonder het bijzijn van deze kater. Tall mocht dan wel zijn leider zijn nu, maar hij wilde zo weinig mogelijk met de jongen te maken hebben. In Lionroar's ogen was hij nog steeds die idiote apprentice die stond te flirten met niet één, maar twéé van zijn dochters, namelijk. Helaas bleek de tabby moeilijker te ontwijken dan hij dacht, want hij hoorde achter zich hoe de grote tabby zijn passen versnelde. Hell no. Lionroar versnelde zijn pas ook, stug doorlopend.

Hij opende even verbaasd zijn mond toen de ander sneller ging lopen, maar keek toen verbeten en snelwandelde hard achter hem aan. Zijn staart vloog heen en weer om zijn balans te houden en zijn kop werd vooruit gehouden voor een betere aerodynamica maar de kater weigerde te rennen. Niet alleen was dat niet-leaderlike, het zou hem bovendien erg desperate doen lijken, en hoewel hij ergens desperate was, was hij nooit oprecht desperate om deze kater te spreken. Deze embodyment van al het evil en oprecht de engste kat die Tall ooit had ontmoet. Echt hoor, als Tinder eens wist wat hij voor haar over had zou deze relatie zoveel makkelijker lopen.

Lionroar hoefde niet achter zich te kijken, om te weten dat de tabby ook zijn pas had versneld en steeds meer dichterbij kwam. Wat moest de shadowclan leader vandaag nou weer van hem? Normaal ontweken de twee elkaar compleet en dat vond Lionroar eigenlijk prima; want over eén ding was hij zeker, Tallstar was niet zijn favoriete kat binnen Shadowclan. Hij was irritant, idioot en bovenal een gevaar voor zijn dochters. Een zucht rolde over de flame point's lippen, waarna hij abrupt stil stond. Goed, dit begon idioot uit te zien en hij had geen zin om voor de tabby weg te rennen.

Zijn passen waren sneller dan hij ooit gezet had en zijn ogen rolden op honderd toeren - oke lichtelijk overdreven maar ze rolden snel - want waarom liep de andere kat voor hem weg? Afgezien van het feit dat Tall hem niet mocht, hij Tall niet mocht, Tall met zijn dochters flirtte en hij bovendien volgens de ander erg onvolwassen was. Well, puh, Lion was gewoon té volwassen. Al begon de kater wel beter te begrijpen waarom de ander zijn pas versneld had. Al stond hij nu plots stil en kon Tall niet anders dan uitwijken en bijna tegen een boom aanlopen. Abrupt stond ook hij stil en keek even naar de boom voor hij zijn blik op Lion richtte. Time to talk. Please?

Not-amused draaide de grote flame point zich om naar zijn clanleader. Hij ging zitten en sloeg zijn staart voor zijn poten, duidelijk afwachtend wat de kater te zeggen had. Of wat zijn reden was voor dit stalkerige gedrag. Als dit weer een poging was om zijn toestemming te krijgen om met Tinder te praten, dan kreeg de kater echt een draai voor zijn oren. Clanleader of niet. Hij kon beter maar met zijn vuile poten van zijn kinderen afblijven.

Toen de gevolgde zich omdraaide en meteen ging zitten moest de kater toch even slikken. Dit werd plots wel heel serieus, dus deed hij wat hij altijd deed in de serieuze situaties, en zette een brede glimlach op. Always works. Al waren het wel meestal poezen aarbij het goed werkte.. Ah well, Lion leek toch al altijd een beetje op een poes met zijn andrélon-reclame haar, dus misschien hier ook. "Wat een toeval," Mauwde Tall vrolijk, maar zijn staart trilde een beetje. "Hoe is het?" Subtiele opening. Niet te moeilijk beginnen, uit ervaring kon hij vertellen dat moeilijk doen daarna altijd wel kwam.

Huff. Wat een toeval. "Sure, het is een toeval." Mompelde hij, niet helemaal onder de indruk. Hij liet zijn blik kort over de kater heen glijden, totdat hij hem weer recht in zijn ogen aankeek; totally not impressed. Hij wiebelde wat geïrriteerd met zijn oren toen de kater vroeg hoe het met hem ging. "Prima." Antwoordde hij kort. "Als dat alles is, dan ga ik door met mijn jacht." Hij bleef echter zitten, Tallstar aanstarend. Kom op, vertel waarom je hier bent.

Oke mr. grumpy pants, geen reden om zo kortaf te doen, Tall was toevallig wel schoonzoon van het jaar bij zijn imaginary schoonmoeder hoor. Hij keek dan ook een beetje bedremmeld, zeker toen Lion meteen besloot dat het gesprek ook geëindigd was. Met een nieuwe mentaliteit die voornamelijk voortkwam uit het feit dat Tall al zoveel leuke katten was verloren en hij geen zin had dat opnieuw te hebben alleen omdat hij de vader eng vond, besloot de kater er maar gewoon vol in te duiken. "Waarom vindt Tinder mij niks," Mauwde hij. Haast meer statement dan vraag en met een ongewoon serieuze blik in zijn ogen. Ja. Hij wilde antwoord. "Afgezien het hele Shadowclangebeuren," Want duh, dat snapte hij ook wel. Dus, answer mister.

De blik had hem wel kunnen bevriezen, maar Tall hield hem vast. Hij deed dan wel joviaal, vrolijk en onserieus, maar de kater was wel degelijk opgegroeid. Verplicht. Deze kater ging niet langer tussen hem en een van de laatste katten die hij geweldig vond, staan. "Die zijn Tinder niet," Mauwde hij dan ook doodsimpel op het antwoord van de kater, alsof dat het meest voor de hand liggende was. "Hoe kan ik dan voor een van hen gaan?" Dat ging gewoon niet samen, hij moest gewoon een antwoord op zijn eerste vraag hebben voor hij überhaupt in zijn hoofd verder kon. De kater moest toch weten of hij zichzelf genoeg kon veranderen voor de poes, of dat het gewoon onmogelijk was? Dan was er alleen nog de kleine voetnoot van dat niets onmogelijk was in Tall's ogen, maar dat was bijzaak.

Hoe dacht de kater dat zijn brein werkte? Als een 'laat ik dit maar gewoon doen zonder erover na te denken'-brein? Waar had hij dat idee vandaan? Anders dan zijn vakantie, yogalessen, het feit dat hij in de medicine den sliep en misschien ook zijn geweldige gedragingen op verscheidene gatherings.. Oke hij had een idee waar creep dit vandaan haalde maar het was in dit geval niet gegrond. "Bedankt voor al het obvious staten, maar dat beantwoord mijn vraag niet," Antwoordde hij rustig, zijn blik recht op de ander gericht. Zijn moeder was al zo teleurgesteld in hem als het maar kon waarschijnlijk, maar het was niet alsof hij het zeer makkelijk had gehad, al was hij niet een die het daarop wilde blamen. Dus zocht hij het maar bij zichzelf en besloot de kater dat hij daar wel mee zou dealen wanneer hij haar weer zag.

De ander leek niet echt blij met zijn rustige houding, wat verwarrend was want vroeger werd het altijd vervelend gevonden dat Tall altijd druk was. Dit was gewoon een schoolvoorbeeld van dat hij het nooit goed kon doen dus maar gewoon zichzelf moest zijn, mensen zeurden altijd wel. Tenminste, zo dacht hij, tot Lion met een reeks semi-complimentjes begon - Tall was dus in ieder geval opvallend genoeg om drie bijvoeglijk naamwoorden waard te zijn - maar hij vernauwde zijn ogen toen de ander begon over dat hij Tinder's hart zou breken. Wow. "Huh?" Bracht hij dan ook verward uit, bijna het dreigement wegwuifend, maar voor de vorm toch nog even knikkend, "hoezo zou ik haar hart breken?" Dat was toch even een verwarrend punt, leg uit.