Ótti

Onderwerp: Ótti do 23 aug 2018 - 23:20

Spark wist niet helemaal waarom maar hij voelde zich een beetje eenzaam. Zijn mama was aan het slapen maar hij wilde haar niet wakker maken. Ze was altijd het meest blij als ze deed slapen... dat wilde hij niet verpesten. Maar de kleine kitten had een nachtmerrie gehad en was nu een beetje van streek. Hij wilde gewoon een knuffel hebben van iemand, iemand die hem kon beschermen. Dus klauterde hij het nest uit en ging opzoek naar een goede optie. Het was al donker, iets wat hij een beetje spannend vond. Normaal mocht hij nooit het nest uit in het donker en hij wilde ook niet in de problemen komen... Echter was het idee om nu nog proberen te slapen net wat enger dan zijn angst voor de duisternis. Zijn amberen oogjes vielen even op de andere nesten, maar daar sliepen alle andere mama's ook. Misschien moest hij papa gaan zoeken. Ja die zou hem vast kunnen beschermen. Met snelle pasjes vluchtte hij de Nusery uit en vond de weg naar de plek waar de volwassen katten deden slapen. Hier was hij al een paar keer eerder geweest met iemand anders die op hem lette. Toen hadden ze papa's nest aangewezen. Maar zo in het donker was alles wel net een beetje anders... Hij duwde zijn oren naar achteren en liet een klein, instinctief piepje horen, waarna hij verder schuifelde de den in. Uiteindelijk werd het voor hem net wat te donker, zijn staart viel tussen zijn poten terwijl hij om zich heen keek opzoek naar een redding. Deze redding was uiteindelijk een andere kater die een beetje op een papa leek. Vandaar dat hij diens nest in klom en zich bij diens borst wurmde, tussen de voorpoten van de kater in. Zo, hier was het vast veilig toch? De vermoeidheid en angst voor al het enge zorgde ervoor dat hij nog eens piepte en zijn kopje verstopte tegen de vacht van de ander... hopelijk was hij veilig... want hij wist niet of hij wel terug naar de Nursery durfde te lopen.

+ Coyote first <3

Onderwerp: Re: Ótti vr 24 aug 2018 - 15:56

Hij was die avond pas laat terug gekomen van een van de jacht patrouilles die erop uit waren gestuurd, waardoor de nacht al half gevallen was en de meeste katten zich allang in hun nesten hadden neergelegd. Coyote volgde vermoeid hun voorbeeld, uitgeput door alle inspanningen. Het leven bleef doorgaan, met of zonder clan katten, met of zonder chief. Het was vreemd, eigenlijk, hoe alle tekenen dat de clans hier überhaupt waren geweest waren uitgevaagd. Allen, behalve één.
Zachte poot stapjes lieten de grote kater met een ruk opkijken, acuut alert op een mogelijk gevaar. Echter bleek dit gevaarte slechts een kitten te zijn, Coyote kon zijn bekende melk-achtige geur goed herkennen. Lichtelijk verward over waarom Banepaw's bastaard zoon hier was, bleef de kater waar hij was. Op zoek naar zijn vader, zeker. Of toch niet? Iets zachts klom over zijn poten, wurmde zich tegen zijn borst en verstopte zijn kopje met een piep tussen zijn vacht. Coyote trok geërgerd zijn oren naar achteren en zijn eerste reactie was om de kater een tik om de oren te geven, alleen toen drongen de woorden van Banepaw weer tot hem door. Zorg voor hem. De grote kater klemde kort zijn kaken op elkaar, gepijnigd over deze hele situatie. Zijn toekomst had altijd uit een liefdevolle partner en kittens bestaan, niet uit een verdwenen poes en diens bastaard zoon. Hij had het zichzelf graag wijs gemaakt dat Spark de zijne was, dat hij zijn bloed droeg. Enkel had hij de tekeningen van zijn verdomde echte vader over genomen. Alleen in deze duisternis kon de kater het zichzelf even, héél even, wijs maken dat hij zijn kleuren droeg. "Wat doe je hier, Spark that starts wildfires?" klonk zijn stem lichtelijk vermoeid en bars, maar met toch een haast vaderlijke ondertoon. "Waarom breng je de nacht niet bij je stiefmoeder door?"

Onderwerp: Re: Ótti zo 16 sep 2018 - 21:34

Spark had dekking gezocht bij de eerste de beste die hem bescherming kon bieden. Iemand die groot was en zacht, die leek op papa nu hij zijn eigen niet meer kon vinden in de duisternis. Hij was werkelijk bang van alles wat er nu om zich heen gebeurde en hoewel hij niet goed wist bij wie hij zich nu verstopte ging hij ervan uit dat deze vele malen veiliger was dan de spoken die door de grot zweefde, of misschien enkel in zijn kinderlijke fantasie. De kat begon nu eindelijk op te spreken, diep en misschien wat harder dan de kater was gewend van volwassenen, maar er zat iets vaderlijks in. En hoewel het klein was, was het groot genoeg voor het kleintje om zich compleet op vast te houden. “I-ik was bang… en wilde papa zoeken… Maar ik kan hem niet vinden want het is te donker” kwam er op een voorzichtige en lichtelijk nerveuze toon uit, terwijl hij zijn kopje onder de kin van de grote kat duwde. “Mama- mama was aan het slapen en ik wilde haar niet wakker maken… dan zou ze me weer Rise noemen… en dat wil ik niet… dan stel ik haar weer teleur door niet… Rise te zijn” Hij wist niet dat zijn pleegmoeder hem steeds vergeleek met haar dode zoon, maar hij voelde haar teleurstelling wanneer ze realiseerde dat hij niet ‘Rise’ was. Eigenlijk voelde hij zich nog steeds alleen nu hij zo begon te praten. “… wil jij mijn papa zijn? Mag ik dan hier blijven tot het weer licht is, meneer?” zelfs in zijn momenten van angst was hij nog beleefd naar zijn ouderen. Zelfs al vroeg hij nu of iemand die hij niet eens bij naam kende om zijn vader te zijn.

Onderwerp: Re: Ótti