{Open} Sanguine Skies

De ondergaande zon had de hemel bloedrood gekleurd. Enkele schapenwolkjes dreven nog voorbij, maar voor de rest was het weer prettig. Het was de hele dag al zonnig geweest en verzengend warm. De meeste prooidieren waren in hun holen gebleven waar het koel was. Vandaar dat Wisp had besloten om nog een poging te wagen nu het afkoelde. Ze hief haar neus de lucht in en kon inderdaad diverse prooigeuren oppikken. Een zachte glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze zich even kort uitrekte. Maar toch keek ze even kort om zich heen. Misschien had ze iemand mee moeten vragen. Dan was het misschien wat minder eenzaam geweest.

Fog which Cloaks the Mountain

Er waren al een paar dagen voorbij gegaan sinds zijn voormalig mentor officieel bezweken was onder de ziekte die de clans met zich mee hadden gebracht. Hij zat inmiddels al twee moons zonder echte mentor. Natuurlijk kon hij hier en daar wel met andere To-Be's mee trainen maar dat was nooit net zo effectief als een volledig functionerende mentor. Hij kon daarom ook niet wachten tot de volgende ceremonie, dan zou hij een nieuwe mentor krijgen. Een goede hopelijk, of op zijn minst een die beter was dan de vorige. Die was naar zijn mening veel te zweverig geweest. Gedurende de dag had hij met een Cave Guard To-Be getraind, puur en alleen omdat hem nooit was geleerd hoe hij moest jagen met dit type weer en gedurende de hele ochtend niets had weten te vangen. Nu het af begon te koelen waren zijn kansen groter. Al was hij schijnbaar niet de enige die dat dacht. Zijn ogen kruisten met die van een volwassen Prey Hunter. "Hallo Wisp," sprak de jonge kater. Liever ging hij gewoon zijn eigen gang maar hij had inmiddels vaak genoeg op zijn kop gehad omdat hij een ander niet begroette.

❤

Alsof haar gedachten gehoord waren door de Tribe of Endless Hunting kon ze wat geritsel besporen. Was het een konijn of was het een kat? De witte kattin draaide haar kop toen het geritsel dichterbij kwam, op dat moment al besluitend dat het een kat was. Een konijn zou haar nooit benaderen. Ze herkende de kat al snel als Fog, een jonge To-Be die zijn mentor een paar dagen geleden verloren was. Met een zachte glimlach boog Wisp haar kop begroetend naar hem. "Hey Fog," miauwde ze warm, "hoe gaat het ermee?" besloot ze vervolgens rustig te vragen. Ze hoopte dat het verlies van zijn mentor hem niet te zwaar viel. Al die sterf gevallen ging niemand in de koude pels zitten immers.

Fog which Cloaks the Mountain

Vrijwel direct verscheen er een glimlach op haar gezicht terwijl ze haar hoofd boog ter begroeting. "Hey Fog," klonk haar warme stem. "Hoe gaat het ermee?" vroeg ze er direct achteraan. De manier was rustig maar liet ook merken dat ze een gesprekje met hem aan wilde knopen. Precies waar hij dus geen behoefte aan had. Veel keus had hij nu alleen niet. Hij was degene die haar als eerste begroette. De donker grijze kater haalde slechts zijn schouders op. "Op het mentorloze na wel prima," verzuchtte hij vervolgens. Tja, hij had de kater nooit gemogen maar hij kon ook niet zeggen dat hij het niet erg vond dat hij was overleden. Het was toch voor een moon of drie zijn mentor geweest, daarna nog twee moons met vrijwel geen trainingen. Nu was het klaar.

❤

Fog gaf aan dat het wel prima ging maar dat het mentorloze niet beviel. Wisp knikte zachtjes. Ze kon zich voorstellen dat het frustrerend was dat zijn training op dit moment gestagneerd was. "Kan ik me voorstellen," miauwde ze zachtjes, "ik weet zeker dat Skyteller je binnenkort een nieuwe mentor schenkt." Ze gaf de kater een bemoedigende glimlach, al wist ze niet zeker of hij dit optimisme zou delen. "En anders ga ik wel een paar stevige woorden met hem wisselen," beloofde de kattin vervolgens.

Fog which Cloaks the Mountain

Reageerde de kattin met een zachte stem en een klein knikje. "ik weet zeker dat Skyteller je binnenkort een nieuwe mentor schenkt." Fog reageerde deze keer zelf met een knikje. Dat was wel de bedoeling, anders zou hij wel heel lang To-Be blijven. Daar had natuurlijk niemand iets aan. "En anders ga ik wel een paar stevige woorden met hem wisselen," vulde de kattin aan. Er verscheen een kleine glimlach rond zijn lippen. Dat was al een hele zeldzaamheid bij hem. "Dan help ik je met alle liefde," sprak de donkergrijze kater rustig. Hij zou het nog echt doen hoor, Skyteller aanspreken als hij geen mentor kreeg tijdens de volgende ceremonie. "Al wat gevangen?" vroeg de jonge kater om het onderwerp maar even naar iets nuttigers te verplaatsen.

❤

Wisp keek naar de glimlach die bij Fog verscheen bij haar woorden en voelde zich dar toch wel enigszins opgelucht door. De lessen van de jonge katten mochten immers niet achter blijven. "Met onze gezamenlijke overtuigingskracht zal hij nooit nee kunnen zeggen," miauwde Wisp op een vrolijke toon, waarna ze even de lucht proefde of er niet toevallig prooien in de buurt waren gekomen. Dit was echter niet het geval, geen reden voor actie op het moment. Ze richtte haar warme gouden blik weer op Fog, wie haar vroeg of ze nog wat gevangen had. Wisp trok lichtjes met haar oor. "Alleen nog maar een haas, nog niet genoeg in ieder geval." Ze had plannen om nog wat meer te vangen, er waren een aantal kittens die geboren zouden worden, genoeg monden om te voelen. "Zin om daar ook een steentje aan bij te dragen? Kan ik je gelijk wat tips geven." Zelfs al was de kater mentorloos, dat hield de rest van de tribe niet tegen om hem te ondersteunen in zijn ontwikkeling toch?