Boyzz

Venomkit lag tevreden op zijn rug, zijn pootjes naar de hemel geheven en een glimlach om zijn snoet. Hij had nog geen half uur geleden bij zijn moeder gedronken en het had hem echt goed gedaan; zijn honger was voor de komende uren gestild en als hij zo nog even bleef liggen, zou hij dadelijk een comfortabele, droomloze slaap kunnen vallen. Zijn oogjes begonnen zich al te sluiten en zijn ademhaling werd al rustiger, half wegzakkend in de aangename warmte die zich om hem heen verspreidde. Totdat er opeens een geluid weerklonk in de smalle ruimte en Venomkit verstoord zijn kopje ophief om tussen zijn vier opgeheven pootjes door te kunnen kijken naar wie dat geluid veroorzaakte. Geen enkele queen kwam zo luidruchtig de nursery binnen en de toms hadden zich tot nu toe ook redelijk gedeisd gehouden, dus wie was dit? Opeens begon zijn hart sneller te kloppen. Was dit zijn vader die na één moon eindelijk op bezoek kwam en zo enthousiast was dat hij Venomkit direct wilde zien? Gehaast kwam Venomkit overeind; zijn poten slipten nu ook over de ondergrond en hij had moeite met zichzelf recht te houden. Al half rennend, stuiterend op zijn poten, slippend en waggelend kwam hij aan bij de grote tabby, wiens vacht dezelfde strepen had als hijzelf. Zijn hart klopte sneller bij het idee dat dit zijn vader was en bijna springend van enthousiasme keek Venomkit omhoog. “Papa?” bracht hij uit. “Papa!” snorde hij vervolgens. “Ik ben zo blij dat je er eindelijk bent!” Een luid gesnor steeg op vanuit zijn keel terwijl hij naar de tom bleef kijken, zijn staart bijna enthousiast zwiepend zoals een hond zou doen die zijn baasje na een lange tijd weer zag. Kort streek Venomkit met zijn kop langs de poot van de tom, wachtend op antwoord.

Er werd tegenstand gegeven en met zijn hart in zijn keel zakkend keek hij op naar de tabby. Zijn oren zakten tegen zijn kopje toen de tom hem meldde dat hij het verkeerd had en ietwat verdrietig creëerde Venomkit opnieuw wat afstand tussen hun. “Oh…” mompelde hij. Misschien moest hij het gewoon eens aan zijn moeder vragen in plaats van op elke kat die op hem leek af te stuiteren, maar hij wilde gewoon zo graag ontdekken wie zijn vader was en ergens had hij wel gehoopt dat deze tom met zijn vriendelijke blik zijn vader was. En dat er gewoon een geldig excuus kwam waarom hij Venomkit nog altijd niet opgezocht had. Wist hij überhaupt wel van Venomkit’s bestaan af? Maar nee, zijn moeder zou zo’n informatie niet weerhouden, dat wist hij zeker. Als de kat hem al niet bezocht had, dan kwam dat omdat zijn moeder daar geen controle over had. Maar dat veranderde nog niet het feit dat hij zichzelf daarnet voor paal had gezet tegenover deze tom. En dus keek hij wat schaapachtig in de richting van de tom… om vervolgens zijn ogen zo groot als schoteltjes te maken. “Oh nee,” kreunde hij en alsof hij pijn had, zakte hij met zijn hoofd een beetje door zijn pootjes. “Vertel me nu niet dat ik mezelf net voor gek heb gezet tegenover de leader.” Nu de tom volledig in het licht van de nursery stond, herkende Venomkit hem maar al te goed. Hij had immers samen met zijn moeder buiten het kamp gestaan toen de vorige ceremonie, die niet zo gek lang geleden was, aangekondigd werd. Dit was Tallstar, zijn leader. Maar, troostte hij zichzelf dan maar, het was in elk geval wel een geldig excuus geweest als Tallstar echt zijn vader was geweest en hij simpelweg geen tijd had gehad om zijn zoon te bezoeken. Wat de schaamte overigens niet minder maakte, maar goed.