Pang pang! [Open]

Alles was groot. Alles was kleurrijk, geweldig, en overal. Allemaal tegelijk. Firekit stuiterde de nursery rond. Dit was toch allemaal te fantastisch? Werd er niemand anders compleet gek van hoe geweldig dit was? Blijkbaar niet, want geen enkele kat leek aandacht aan hem te schenken. Hmpf. De rode tabby zuchtte luid, en overdreven. Hallo! Hij was hier! Dat wereld er niks om leek te geven was onbegrijpelijk voor hem. Nog stèèds niemand. Nou goed dan, dan zou het lot in eigen handen nemen! Hij draaide zich om, en zette zijn kleine kitten nagels in de eerste beste staart die hij zag.

Een betere reactie had hij zich niet kunnen wensen; de ander krijste het uit. Het was een oudere kitten, een grijze. Met een rare kop. De poes keek hem aan met een snuit waar de wanhoop van af spatte. "Waarom?" Vroeg ze aan hem, "Waar was dat voor nodig?" Kijk, hij kon moeilijk zijn complexe en interessante gedachtengang uitleggen, dus hield hij het simpel; "Aandawcht!" Kraaide hij vrolijk.

Puh, aandacht. Duskkit snapte het wel. Aandacht was leuk, zelfs zij vond dat. Maar door iemand anders pijn te doen. Net zoals de Bloodclan. Dat onderwerp zat haar de laatste tijd erg dwars. Haar gedachten dwaalde even af, maar kwamen al snel weer terug naar de rood-witte kater voor haar. Ze bedacht zich wat zij leuk zou vinden als ze hem was. Spelen, was het eerste wat in haar opkwam. Ze kneedde de grond los en pulkte met haar nagels een beetje mos van de grond onder haar. Ze kneedde het tot een balletje en begon er mee te spelen om de kit te laten zien hoe het werkte. Nu maar hopen dat mijn balletje interessant genoeg is voor de kleine kater. De rolde het balletje speels naar hem toe. Ze maakte iets wat leek op een koprol en keek de kit speels aan. Hoe zou die reageren?

"Oh help" dacht Duskkit hardop. Firekit had het spelletje door, Duskkit strompelde opweg naar het balletje van mos. Ze stond even steel, daar was hij toch naartoe gegooid? Ze kon hem even niet meer vinden. Verbaasd zag ze dat het balletje niet meer op de grond lag, maar in de mond van een pasgeboren tomcat. Jippie dacht ze sarcastisch. Nu zou ze zeker ook nog het balletje terug moeten krijgen van die bengel. En de andere stond vast en zeker alweer klaar om zijn nagels in haar staart te begraven. Op een drafje liep ze naar de tomcat toe, Marshkit heette die toch? "Hei Marshkit, wil je meedoen?" Ze hoopte dat dat de reden was waarom hij hun balletje in zijn mond had, want ze had nu niet echt zin om achter een half a moon oude kat aan te rennen. Toch betrapte zichzelf op een klein lachje. Ze vond het leuk, spelen met andere kits. Maar wou deze kit leuk voor hun allemaal, of leuk voor hem?

Alles ging helemaal volgens pan tot een ANDERE kitten HUN mosballetje afpakte. Sorry? Duskkit was het balletje gaan zoeken, tot een ander katertje daar stond. Firekit keek hem boos aan, terwijl de ander maar zweeg. Zijn oudere speelkamaraad was wat optimistischer. "Hei Marshkit, wil je meedoen?" Het rode katertje fronste. Hij wou helemaal niet dat deze 'Marshkit' -of hoe 'ie dan mocht heten, hij zag er uit als een verrotte pompoen- meedeed! Dit was toch zijn spelletje? Dusk was zijn vriendin nu! "Nee." Piepte het katertje, "Niet meedoen." sprak hij nors tot de grijze kit. Vervolgens richtte hij zich tot Marsh, vlammen in zijn blik. "Laat los! Ons balletje!"

Leuk! Dacht Duskkit bij haarzelf, meer zielen meer vreugd. Ze keek naar achteren om te zien of Firekit er ook zin in had maar kreeg niet de reactie waar ze op hoopte. "Laat los, ons balletje" hoorde ze hem met z'n kleine kittenstem zeggen. Ze liep naar hem toe. Het was zo lastig om in te schatten wat andere katten dachten, wou hij alleen met haar spelen, wou hij gewoon niet spelen. Meestal was het veel simpeler om het gewoon te vragen, maar op een of andere manier wist ze niet zeker of dat bij Firekit ook de juiste manier was. Hij had natuurlijk al duidelijk gemaakt wat hij wou. Misschien moest ze gewoon naast hem gaan zitten. Ze vond hem een leuke vriend. Ze kon met hem spelen en hij vond haar niet perse stom omdat ze een meisje was. Dat haatte ze! Ze ging zitten en liet haar staart snel even langs zijn poot gaan. "Vind jij dat ook goed? vroeg ze zacht, Marchkit zou vast niet voor problemen zorgen als hij dat hoorde, maar je kan maar beter zeker zijn. Ze moest even laten merken dat ze niet Marchkit zou voorstrekken omdat die nieuw was. Ze speelde toch al langer met Firekit? Nu moesten ze dat balletje nog terug krijgen zonder ruzie te maken. En dat zou lastig worden...