[Leadership Ceremony] So far, so good

Tallshadow
________________________

Hij moest zeggen, dit was relatief onverwachts. Hoewel de reis hierheen misschien niet al teveel reden tot zorgen had gegeven en zelfs geen stenen op hen waren gevallen deze keer, was de kater er niet zeker van geweest dat hij hier zou mogen komen. Maar toch was het zo, en stond hij hier nu. In Starclan. Tenminste, hij dacht dat het Starclan was. Snel groef hij in zijn geheugen naar wat Ace hem had verteld over deze plek en of hij dan ook echt hier was. Was het überhaupt mogelijk om levens te krijgen van Dark Forest katten? Oh help. Beter hoefde hij dat niet uit te vinden vandaag.

Deze gedachten werden vermorzeld toen een plotse stijfheid hem leek te bevangen en het licht wat hij constant al zag, waardoor de omgeving onzichtbaar was, nog feller werd. Zijn ogen werden groot toen de kater zich plots naakt en alleen voelde, en lichte paniek beving hem. Zijn geest probeerde tegen de stijfheid te vechten - dit kon toch niet het idee zijn? - maar niets werkte. Tot het licht weer doofde bevond Tall zich in een soort lichte staat tussen paniek en nieuwsgierigheid, daarna was er alleen nog maar plek voor het laatste. De stijfheid werd minder, maar het voelde nog steeds niet als het idee dat hij zich zou bewegen. Niet dat hij dat meteen wilde. Voor hem begonnen zich contouren af te tekenen van honderden katten, sommigen van wie hij de naam kende, anderen van wie niet. Allen zagen er gezond, vrolijk en bovenal een soort van goddelijk uit. Tall moest zijn best doen zijn mond niet open te laten vallen, een beetje sophisticated doen in Starclan was misschien wel gewenst.

Het duurde niet lang voor de contouren scherp genoeg waren dat Tall ook echt katten kon herkennen. Bij elke bekende maakte zijn hart weer een sprongetje en wilde hij zijn mond openen om hoi te zeggen, voor hij zich bedacht dat dit waarschijnlijk niet hoorde en een beetje bedeesd stil bleef. Op het laatst hield de kater het echter niet meer en met een halve snik in zijn stem, meer van vreugde en opluchting dan iets anders, begroette hij de clan waar hij zoveel over gehoord had, maar nog zo weinig van gezien. "Hi," En neeg toen zijn hoofd in respect.

Nog niet erg lang geleden had Innstar het leven trots aan Oceanbreeze ogen geven, nu was het moment eindelijk aangebroken dat ze een leven aan Tallshadow mocht geven. Hij was een complexe kater, al kwam hij nog zo simpel over. Innerstar was ergens trots op hem, maar voelde ook een hoop zorgen en misschien een milde teleurstelling; maar tot nog toe was ze haar vertrouwen in hem nog niet verloren. Ze had hem zelf getraind en hij leek die trainingen niet vergeten te zijn, echter was de kater misschien iets te vriendelijk en iets te zacht. Misschien had de kater nog niet veel geleerd van hoe de vier clans tot stand waren gekomen en waarom die grenzen zo belangrijk waren. Hij wist van zijn hechte vriendschap met Oceanbreeze af en hij zag ook hoe verschillende apprentices niet mee leken te krijgen dat de grenzen oversteken, afspreken bij fourtree's niet de bedoeling was. Toch was het aan Tallshadow zelf om dit te ontdekken. En omdat ze nog altijd vertrouwen in hem had, wachtte ze hier op hem, zodat ze een leven aan hem kon schenken.

Ze zag hem staan en hoorde zijn begroeting. Hij leek emotioneel te zijn, wat helemaal niet gek was. Innerstar liet nog even op zich wachten, observeerde de kater en stapte vervolgens naar voren, uit die sterrendeken, wat eigenlijk allemaal voorouders waren van de clans. "Gegroet, Tallshadow," sprak ze, en ook al waren haar woorden formeel, klonk er warmte en liefde in haar stem voor de kater die ze had getraind en had opgevangen na de dood van Shrewstar. "Hier ben je dan eindelijk en je hebt er al aardig wat moons op zitten met dat je Shadowclan hebt geleidt," sprak Innerstar. Haar blik was strak en misshien ietwat streng, zoals de kater vast van haar gewenst werd, maat deze strakheid maakte al snel plaats voor zachtheid en misschien wat verdriet, "Het spijt me dat ik je zo plots heb achter moeten laten," sprak ze en voor een moment verduisterde haar blik. Het had niet zo hoeven zijn als Sinclaw haar had gered, in plaats van naar onderen geduwd en Innerstar was zich er van bewust dat Tallshadow dit nog te weten moest komen, maar dat zou ze bewaren voor het einde van deze ceremonie. "Ik had je nog zeker acht levens moeten begeleiden als mijn deputy zijnde, dit heeft echter niet zo mogen zijn en desondanks de hele situatie waar ik je in heb achter gelaten, ben ik trots op je en heb je het toch goed gedaan," sprak ze. "Maar je tijd is zeker nog niet voorbij, want je hebt nog een hele pad te gaan als leider van Shadowclan die hopelijk langs zal zijn dan de mijne," sprak ze. Ze stapte dichter naar de kater toe. Was hij altijd al zo groot geweest? Hij had zeker potentie om een waardige leider van Shadowclan te worden. "Ben je er klaar voor?"

Het duurde niet lang voor de kater zijn 'hi' tot een specifiek persoon kon richten, en zodra hij haar dan ook zag leek hij gevangen tussen ineenkrimpen van schaamte en oprijzen van trots. Innerstar. Zijn mentor, de deputy en leidster van zijn clan, maar bovenal ook een steun en toeverlaat in een periode die voor hem niet makkelijk was geweest. Alles had ze hem gegeven, zij was de reden dat hij hier stond vandaag. Zij was ook een deel van de tweede reden waarom Tallshadow niet naar Highstones had durven komen. Hoewel haar houding het niet meteen verried kon het niet anders dan dat de leidster van weleer teleurgesteld in hem was, in wat hij met haar clan deed. En really, als Tall in haar schoenen had gestaan was hij dat misschien ook wel geweest. Want hoewel deze poes hem alles had geleerd wat hij wist, en meer, waren zij en hij ook zeer verschillend. Dat was nooit veranderd en had altijd voor een aanwezige spanning gezorgd.

Bij haar begroeting viel die spanning kort even weg. De kater kon nu niet anders dan breed grijnzen en tranen in zijn ogen krijgen. Ze stond hier echt, wás echt. Iets naast een beetje dom knikken en schouders ophalen bij haar volgende opmerking was er niet bij. De kater mompelde nog zoiets al 'tsja stenen...' maar kreeg geen logische zinnen uit zijn mond. Deze magie had hem monddood gemaakt, misschien ook wel eens beter. Al was het bij haar volgende woorden niet vol te houden en maakten al zijn gevoelens ruimte voor ontzetting en woede, niet voor haar maar voor wat er gebeurd was. Hij wilde protesteren, zeggen dat zij zich niet moest verontschuldigen, maar voor hij de kans kreeg ging zijn mentor al door. Ze meldde hem dat hij het goed had gedaan. Goed. En dat ze trots was. Op hem. Hij stond even verbaasd, maar keek haar vervolgens vol dankbaarheid en opluchting aan. De laatste maanden waren een aanslag op hem geweest, en constant had hij zich dit afgevraagd. Of het waar was of niet wat ze zei, het horen van deze woorden was precies wat hij nodig had om van een sniffelend hoopje te veranderen in een trotse Shadowclanner. Hij rechtte zijn rug, veegde snel zijn betraande ogen af - had weinig zin, hij had een klein hart oke - en keek haar recht in de ogen met alle dankbaarheid en lichte trots die hij in zijn lichaam kon vinden, ook omdat hij zijn stem nog niet echt vertrouwde.

Nu kwam ze nog dichterbij, en sprak uit dat ze hoopte dat zijn tijd wel wat langer zou zijn dan die van haar. Tall besloot maar niet wijs te doen zoals vroeger door te zeggen dat het dat in theorie al was en glimlachte in plaats daarvan. Deze glimlach veranderde in een nieuwsgierige slash verwarde uitdrukking toen ze hem vroeg of hij klaar was, even glinsterde onzekerheid in zijn ogen. Was hij er klaar voor? "Ik hoop het," Verzuchtte hij uiteindelijk, volledig naar waarheid, maar herstelde zich toen snel, schudde zijn kop en knikte vastberaden. "Ja." Mauwde hij, zekerder dan hij was, maar deed een leider dat niet altijd? "Ja Inner," En deze keer kon zijn vertrouwde smirk er weer bij, "ja ik denk het wel."

Natuurlijk was ze ook trots op Tallshadow, want ondanks wat hij met Shadowclan deed, hoe hij er toch eerder een feest-clan van maakte, dan een trotse clan die gevreesd zou zijn, hield hij de clan wel staande en had hij de clan door de bergen heen weten te krijgen. Tallshadow kwam er wel. Innerstar had hem tot haar deputy gekozen, al deze moons geleden en dat had ze gedaan met een reden. De zwarte kattin kon echter niet wachten op de dag dat haar reden eindelijk zichtbaar zou worden en Tallshadow zijn innerlijke Shadowclan warrior kon vinden. Harder. Trotser. Strenger. Ambitieuzer. Misschien was dit een duw in die richting.

Innerstar kwam dichterbij en vroeg hem of hij er klaar voor was. Hij zei dat hij het hoopte, waarna hij zich herstelde en 'ja' zei. Al klonk het zekerder dan dat zijn ogen haar vertelde. Toen zei hij nogmaals 'ja,' dit keer met haar voorvoegsel er achteraan, waarbij ze haar wenkbrauw optilde. Pardon? Het was nog altijd Innerstar. En toen besloot Tallshadow te zeggen dat hij dacht van wel waarop ze kort grinnikte en zuchtte. "Dan zal ik daar genoegen mee nemen," sprak ze vervolgens en raakte toen zijn neus aan.

Meteen kwam het gevoel van verdrinken, angst en woedde, en de schim van een kat, nauwelijks te zien, maar het was daar. Het gevoel van een poot die je omlaag duwde en de wanhoop waarmee je jezelf nog naar boven probeerde te krijgen. Dit waren Innerstar's laatste momenten van toen ze nog leefde, vlak voor ze stierf. Innerstar sloot haar ogen. "Met dit leven geef ik je vertrouwen; vertrouw in jezelf en anderen, in je clan, in de warrior code en de reden waarom dingen zijn zoals ze zijn," sprak ze. Een zelfverzekerd gevoel raasde door haar lijf, vele momenten waar ze haar clan doorheen had gebracht, waaronder het moment toen ze Tallshadow tot haar deputy had benoemd. De vertrouwen die ze had gevoeld, deelde ze nu bewust met hem, om hem te laten weten hoe zeker ze er van was geweest dat ze de juiste keuze had gemaakt. "Weet waarin je vertrouwd en wie je vertrouwd; laat jezelf echter niet door vertrouwen verblinden," sprak ze. Het gevoel van verdriet, verraad en teleurstelling die ze had ervaren toen ze zich had beseft dat Sinclaw er voor had gekozen om haar te doden, in plaats van redden, raasde door haar lijf, en daarmee ook door die van Tallshadow.

En toen stapte ze naar achteren en keek ze de kater recht aan. "Vertrouw in dit leven," miauwde Innerstar, waarna ze haar kop boog en zich terug trok tussen de sterren om vervolgens Shrewstar naar voren te laten komen.

De kater was oprecht blij dat Inner hier voor hem stond en niet een of andere hele oude leider van Shadowclan. Die had zijn gemompel en neiging om duizend antwoorden op één vraag te geven vast niet zo goed begrepen als zijn voormalig mentor en waarschijnlijk ook minder begrip gehad voor het feit dat hij haar nog steeds, na al die jaren vol waarschuwingen, bij haar prefix noemde. Macht der gewoonte, gebeurde wanneer hij zenuwachtig was. Zoals nu zeg maar, het was niet alsof hij dit eerder had gedaan, en de aanraking van Inners neus tegen de zijne, nadat de poes verzucht had dat dat dan maar genoeg moest zijn, kwam dan ook geheel onverwachts.

Tijd voor een volledig verbaasde blik kreeg Tall echter niet, meteen werd hij meegezogen een soort diepte in, vol emoties. Een scherpe pijn leek over zijn hele lichaam te komen terwijl hij deelde in de onmacht en woede van Inners laatste momenten, van zichzelf kon hij enkel vaag de emotie verwarring onderscheiden. Wat betekende dit? Maar voordat hij daar een duidelijk antwoord op kreeg verzachtte de pijn wat en hoorde hij Inners stem, waar hij zich aan vastklampte en als het ware naartoe zwom. Een veilige haven in deze zee van emoties, die hem nog niet wilde laten gaan. Voor hij de kans kreeg naar zichzelf terug te keren kwam een tweede golf aan emoties over hem heen, warmer en fijner dan de vorige, vertrouwen sprak eruit, in zijn clan, maar ook duidelijk in hem. Hiermee vervaagde de duisternis ook wat, en kon hij uitmaken dat hij opgelucht grijnsde naar Inner. Het was dus wel echt. De poes vertrouwde hem met heel haar hart haar clan toe, hij zou haar niet teleurstellen. Wat moest Starclan ondertussen wel denken? Stond hier de toekomstig leider van Shadowclan constant als een dom schaap te grijnzen.
Mentaal haalde hij zijn schouders op, dan was dat maar zo. Al maakte de opluchting bij de laatste les van Inner plaats voor ontzetting en shock. Het gevoel van eerder, wat nu alweer een eeuw terug leek, kwam weer terug en duidelijker dan tevoren voelde hij het verraad en de teleurstelling van de zwarte poes, niet in hem, maar in iemand. Vragend keek hij haar aan en haar blik sprak boekdelen toen ze hem vertelde te vertrouwen in dit leven. "Het zal goed worden besteed," Antwoordde hij haar schor, maar met vastberadenheid. Meer in de zin leggende dan enkel de belofte voor goed leiderschap. De poes zou gewroken worden, hij zou ervoor zorgen.

Door de zwakte van zijn stem viel het de kater ook op dat hij over zijn hele lichaam trilde, nu al. Zijn poten stonden niet stevig meer, maar leken losgeweekt van de vloer en onzeker keek hij de menigte katten in. Dit moest hij nog acht keer zien te overleven? Hij schudde even zijn haren uit, die hoe vreemd ook toch wat damp aanvoelden, en vermande zich toen. Oke, bring it on.

Woorden konden niet beschrijven hoe trots ze was, vanaf het moment dat hij deputy was gemaakt tot het moment dat zijn snuit de Moonstone aanraakte. Al snorrend had de zwart-witte poes zich gevoegd bij de menigte van katten, die het katertje allen een leven zouden aanreiken. De stand van zaken in de clans was haar al tijden ontglipt, haar gedachten stonden al een tijd lang niet meer gericht op de velen gevechten, oorlogen en gebeurtenissen. Alleen haar familie hield ze soms nog nauwlettend in de gaten. Haar kittens waren haar leven geweest en nu had ze de eer om er eentje weer te zien. Er was niets anders wat ze liever had gezien.
Innerstar was naar voren gestapt om Tallshadow te verwelkomen en al die tijd hield Shrewstar een warme blik op haar zoon gericht. Alsof haar groene ogen zeiden dat alles wel goed zou komen, dat hij dit verdiende en dat hij er sterker dan ooit uit zou komen. Rustig bleef ze op haar plek staan, de sterren die haar vacht sierden fonkelden fel. Ze volgde het gesprek nauw. Innerstar bleef niet hangen aan haar strenge houding die ze in het begin had aangenomen. Dat was de kracht van Tallshadow. Sympathie bij anderen opwekken. Hij had het zeker niet van zijn moeder, zij had het meer van hem geleerd toen ze zich eindelijk bij haar voorouders had gevoegd.
Nog altijd zag ze hem als de avontuurlijke kitten die hij ooit was geweest, zelfs toen hij zijn eerste leven in ontvangst nam. Shrewstar herinnerde zich nog goed hoe zij zich op dit moment had gevoeld en het was alsof ze een spiegel werd voor gehouden toen ze haar zoon zag. Zijn houding was Clanleader waardig, echter, hij bleef heel sterk. Toen ze haar blik kruiste met Innerstar, kwam Shrewstar naar voren. Met langzame, maar sierlijke passen wandelde ze richting haar zoontje. Haar groene ogen stonden vol met emotie, waarvan geluk het duidelijkst te zien was.
“Welkom, zoon.” zei ze, zich niet aan het formele praatje houdende. Voor heel even kon ze de drang niet in houden en gaf ze hem een liefdevol kopje. “Je kan het, ik geloof in je. Je hebt me al zo trots gemaakt.” fluisterde ze in zijn oor. Toen ze zich weer terugtrok rook ze zijn geur en het voelde alsof ze weer in de nursery lag met haar kittens. Alleen daarvoor zou ze nog terug willen. “Ik, Shrewstar, geef je het leven van intelligentie.” sprak ze en raakte zijn neusje aan. Met dit leven liet ze al haar wijsheid doorstromen, de keuzes die ze had gemaakt, goede en foute, en al haar ervaringen die ze had opgedaan als warrior. “Gebruik het om je clan te helpen in moeilijke situaties en slim om te gaan met je vijanden.”
Ze stapte achteruit, altijd moeilijk om haar kinderen weer achter te laten, maar het moest. Tranen prikkelden in haar groene kijkers terwijl ze zich weer voegde bij haar mede Starclanners. De volgende was aan de beurt.
Ze zou altijd een oogje houden op haar zoon, waar hij ook heen ging.

Even wilde hij de volgende bijna niet herkennen, uit angst gewoon hier en nu in huilen uit te barsten, maar met trillende onderlip kreeg de kater het toch voor elkaar in haar ogen te kijken en zonder geluid 'mama' te woorden naar haar. Zijn stem zat vast, en zodra ze hem begroette, niet stijf, streng of boos maar met een stem vol liefde en trots stroomden de tranen over zijn wangen. Verwoed wilde hij ze wegvegen maar leek als aan de grond genageld te zijn, het kopje nam hij dan ook vol enthousiasme aan - meteen even zijn tranen aan zijn moeder afvegen - en door haar woorden brak de glimlach door op zijn gezicht. Door de natheid van zijn ogen leken ze bijna net zo te twinkelen als Shrew's vacht en vol liefde keek hij haar terug aan. Zijn mama, trots op hem. Wat maakte er verder nog uit? Was dit niet waar hij voor gewerkt had? Mousedung de rest, dit was alles wat hij nodig had.

Oke en misschien een waarschuwing want ook het tweede leven kwam zonder waarschuwing en maakte dat hij kort in brand leek te staan, maar ditmaal deed het minder zeer en was er een warm gevoel wat zich door hem verspreidde, alle liefde van zijn moeder voor hem, haar wijsheid in de keuzes die ze voor hem, maar ook voor haar clan gemaakt had. De laatste momenten, de mentoren die ze aangewezen had, de oorlogen die ze gevoerd had. Tall voelde het door zich stromen met alle levenswijsheid die erbij kwam kijken en een zucht ontsnapte hem. Zoveel leek nu sense te maken. In antwoord op haar woorden kon hij haar enkel zijn blik vol verlangen zenden en een hoofdknik met alle oprechtheid die hij in zich had. "Ik ga mijn best doen," Mauwde hij terwijl zijn stem brak, en toen Shrew weer weg moest zette hij een stap in de richting om haar te volgen. Iets leek hem echter tegen te houden en hij bleef enkel achter met de pure liefde die ze hem toonde in haar ogen als kracht voor het volgende leven wat hij moest krijgen.

Trillend haalde de kater adem en merkte dat hij glimlachte door zijn tranen heen. Misschien zou het toch nog goed met hem komen after all.

De poes had de figuur van de kater zien opdoemen in de Starclan. Een glimlach vormde zich op haar lippen omdat het al zo lang geleden was sinds ze hem nog gezien had. Toen ze hem voor het laatst gezien was - terwijl was hij ook de laatste die ze ooit gezien had - was hij nog een Apprentice geweest, en nu stond hij hier om zijn levens te ontvangen. Ze had in stilte toegekeken hoe hij de levens van de andere Starclan katten ontving, waaronder Innerstar en Shrewstar. Ze wachtte in stilte af en zag toe hoe de kater emotioneel die levens ontving van de vorige leiders van de Shadowclan.

Frostnight stapte voorwaarts en bleef tegenover Tallshadow staan. Ze glimlachte naar hem. "Hallo, Tallshadow", sprak de poes aardig. De Windclanner knipperde en bereidde zich voor op wat ze ging zeggen. "Hierbij geef ik je het leven moed. Je bent altijd een moedige kater geweest, en dat heb je meermaals bewezen. Ik heb het van kortbij mogen meemaken toen ik je territorium onterecht binnenviel." Ze wist dat het toen haar fout geweest was. Ze wist dat haar dood haar eigen fout was, en ze hoopte dat de kater het zich niet kwalijk nam. Hij had het juiste gedaan, en hij had haar proberen te helpen. Innerstar had hem toen nog gevonden. "Hou de moed altijd in alles wat je doet en laat je hoofd nooit hangen. Wees niet bang voor wat zal zijn en zal komen." Hierna sloot ze haar mond en zwiepte ze zacht met haar staart. "Succes." Ze knikte de kater nog een laatste maal toe voor ze terug verdween.

Zijn moeder hoefde niet lang weg te zijn voor de volgende kat al aangelopen kwam. Door de bemoedigende woorden van zijn moeder en het betere gevoel na dit leven had de kater nieuwe moed gekregen en bedacht zich net dat hij het misschien toch vol zou houden toen hij de volgende herkende. Ijs leek zijn ledematen te vullen en horror verscheen in zijn ogen. De poes die aan kwam lopen was het levende - of het dode, lag er een beetje aan hoe je het wilde zien - bewijs van dat niets vergeten werd en daden je zouden blijven achtervolgen. De kater durfde de witte poes niet aan te kijken toen ze hem naderde, en vermeed ook haar blik toen ze eenmaal voor hem stond. Pas toen ze zijn naam noemde slikte hij en ontmoette de blik. Die stond, tegen zijn verwachting in, niet boos maar vol rust.

De poes wond er geen doekjes om, ze ging meteen door naar het leven en ergens was de kater haar daar dankbaar voor. Hij wist niet of alle katten hier wisten wat hij gedaan had, zijn moeder wel maar de rest? Tall wist ook niet of hij eigenlijk wel wilde dat de katten het wisten, het was een zwarte bladzijde die hem voor het leven getekend had. Na deze poes had hij van zijn leven geen kat meer gedood. Sterker nog, hij was in zo min mogelijk gevechten gekomen en was begonnen met het zoeken van een vredige oplossing voor alles. Technisch gezien was zij dus de reden dat hij zo niet-shadowclan achtig was.

Ondertussen ging de poes verder. Met elk woord wat ze sprak steeg de verbazing van de kater. Ze gaf hem niet de schuld, leek niet eens boos te zijn. Ze noemde haar eigen daden als fout en prees zijn moed over zijn aanval. Zodra ze hem aanraakte voelde hij dit in sterkere mate, maar ook de pijn en de angst van het sterven. Zijn eigen klauwen voelde hij, hoe hij de poes vermoord had zonder mededogen. Hij moest moeite doen haar woorden door de zee van emoties te verstaan maar wist wel dat hij het wederom niet droog kon houden. Toen de gevoelens wegstierven en hij geen zwarte vlekken meer voor zijn ogen had schoot hij dus ook naar voren en raakte met zijn neus haar vacht aan. "Het spijt me zo.." Mauwde hij, met gebroken stem, en keek de poes aan met alle schuld die hij die jaren met zich had meegedragen. Er was geen excuus voor wat hij gedaan had, al had hij nu van Starclan de kans gekregen het niet goed, maar beter te maken. "Ik zal dit leven dragen ter ere van jou," Mauwde hij zijn bedank verder, zijn hoofd naar de poes buigend toen zij wegliep, en tranen uit zijn ogen wrijvende. Man up Tall. Geconfronteerd worden met het verleden bleek lastiger dan hij dacht.

x x x x x x x

Zeker toen de volgende gevers alweer aan kwamen lopen, in meervoud want het waren er twee. Twee bolletjes van het puurste geluk en voor wie hij meer liefde had dan voor iets in de wereld. Het wegwrijven van zijn tranen bleek een volkomen nutteloze zaak aangezien ze nu weer in grote getalen over zijn wangen stroomden en maakten dat de Starclangrond onder hem nat werd. Even voelde hij zich schuldig over zoiets ordinairs doen op zo'n heilige plek, maar maalde er niet meer om toen de eerste van de twee bolletjes hem bereikte. Om op dezelfde hoogte te komen zakte de kater door zijn knieeën en keek door zijn tranen naar zijn kittens. "Poppy," Mauwde hij, vol ongeloof om ze hier terug te zien, terwijl ze hem nooit gekend hadden in hun eigen leven. Zijn blik ging naar de ander en zijn glimlach werd breder. "Watch," De kittens van hem en Little, een geheim voor de clan en de reden dat de poes uiteindelijk ook weg moest, de pijn niet meer kunnende verdragen. Even sloot Tall zijn ogen bij deze vloed aan herinneringen, maar keek zijn kittens toen weer in de ogen en knikte. Hij was er klaar voor.

Praten hadden ze nog niet gekund, gegeven dat ze dood geboren waren, maar toen de beide kittens zijn neus aanraakten met die van henzelf leken de stemmen die ze hadden kunnen hebben toch door zijn hoofd te gonzen. "Papa -" Alleen al dat maakte dat hij de ondraagelijke pijn van een vader om zijn kinderen voelde. Zijn prins en prinses, hier, terwijl hij worstelde in een leven zonder hen, "Hierbij krijgt u -" Ze zeiden zelfs 'u'! "het leven van onzelfzuchtigheid, zoals u voor ons zou hebben gezorgd, uzelf op de laatste plek zou hebben gezet en ons eerst, zorg zo voor uw clan dat het hen aan niets tekort komt," De stemmen maakten dat hij afleiding had van de heartache die hij voelde, hoewel dat ook verzacht werd door de kinderlijke liefde van zijn kittens voor hem. Ondanks de omstandigheden kon hij niet anders dan lachen, lachen dat hij ze weer zag, nog een keer mocht zien. "Wees onzelfzuchtig in uw doen en laten, en wees zo de vader voor de clan die u nooit voor ons hebt mogen zijn," Sinds wanneer waren zijn kittens zo wijs? Dit hadden ze sowieso van Little.

Zodra de woorden wegstierven en zijn zicht terugkwam haalde de kater trillend adem. Voor een laatste keer gaf hij beide kittens een kopje, kroelde door hun vacht en keek ze in hun ogen. "De clan zal mijn kit zijn," Mauwde hij zacht, de pijn weer vers voelend van toen hij hen gezien had, dood op de grond liggend, zo'n puur iets te vroeg teneinde gebracht. Hoe goed deed het hem om ze spelend terug te zien lopen de groep in, dat ze nog een laatste keer omkeken met een ondeugende blik waar hij nog wat van kon leren. Eindelijk had hij rust, zijn kittens hadden het goed, beter zelfs, dan hij ze ooit had kunnen geven.

Het was prettig om te zien hoe de clans weer terug waren op hun oude locatie. Het gaf Starclan weer de kans om makkelijk te communiceren met de levenden. Ook was het prettig om clanleaders weer levens te geven. Het bracht stabiliteit in de clan door deze katten hun negen levens te schenken. Zo had Tallstar de eer gekregen om ook in deze leiderschapsceremonie een leven te geven aan zijn toekomstige naamgenoot. Hij zou niet meer de enige Tallstar zijn waar over gesproken zou worden. Er zou een nieuwe zich in de geschiedenis van de clans voegen. En Tallstar vond dit geen probleem. Hij gunde het de kater van harte. Deze kater was zels al van een generatie die hij niet eens meer had mogen meemaken. Hij vond het niet erg. De tijd ging verder en iedereen gaf vorm aan de geschiedenis van de clans op zijn eigen manier en zo had hij er vertrouwen in dat Tallshadow zijn clan goed zou doen. Shadowclan was uit zo'n diep dal getrokken door Shrewstar nadat Rushspirit de clan hardhandig had overgenomen, Tallshadow zou alleen maar verder opbouwen.

"Tallshadow," sprak de kater terwijl hij naar voren stapte. "Mijn naam is Tallstar van Windclan." Zijn stem was kalm en zijn uitdrukking vredig. Hij was al gestorven voor Tallshadow's tijd, dus het leek hem wel zo praktisch om zichzelf nog een keer voor te stellen. "In mijn tijd heb ik mijn clan zo goed mogelijk voorwaarts gebracht. Nu is het aan jou om onder de naam Tallstar hetzelfde te doen." Hij boog zijn kop in de richting van Tallshadow en drukte zijn neus tegen de zijne. "Bij deze geef ik je het leven van loyaliteit," sprak de kater, "wees zo loyaal aan je clan zoals dat je van je clangenoten verwacht. Bied ze hoop en kracht, zodat je deze loyaliteit nooit met kracht af hoeft te dwingen." Met zijn aanraking liet hij zijn eigen ervaringen naar Tallshadow stromen, hoe hij Sparrowpelt had moeten verbannen uit de Windclan voor het samenspannen met rogues, hoe hij zichzelf had moeten dwingen om zijn clan weer te vertrouwen en loyaal te zijn aan hen en de warrior code, maar hoe hij uiteindelijk altijd met trots met zijn clan had gestaan. "Succes Tallshadow, draag deze naam met eer en besmeur deze niet," miauwde de kater, met een korte knipoog voordat hij weer plaats nam tussen de andere katten.

Hij stond zijn kittens nog na te staren toen de volgende kat al aan kwam lopen, Starclan wist wel van aanpakken zeg. De kater was kleiner dan Tall - wie niet? - en zwartwit gevlekt. Nieuwsgierigheid beving Tall en met een schuin hoofd zag hij de ander aankomen. Deze noemde hem bij zijn naam en was zo beleefd zichzelf ook voor te stellen. Tall had oprecht ook geen idee wie het was dus het was ook nodig. Hij knikte begroetend toen bleek dat ze naamgenoten waren en kon niet anders dan grijnzen. Hij mocht deze kater nu al.

Wat hem nog beter maakte, naast zijn naam, was het feit dat hij een soort inleiding gaf bij het leven en Tall zich zo schrap kon zetten tegen de stroom aan gevoelens die door hem heen kwam. Verraad, verwarring, wantrouwen. Alles passeerde de revue en Tall voelde het alsof hij het zelf had meegemaakt. Hij hapte dan ook tijdens het leven krijgen al naar adem, maar focuste op de stem van de oudere kater om afleiding te hebben. Zodra het stopte moest hij even tijd hebben om op adem te komen en hoorde zo bijna de woorden van de ander niet maar begreep ze toen hij de knipoog zag. Een grinnik ontsnapte hem ondanks zijn kortademigheid. "Ik zal je in trots terug zien," Mauwde hij in antwoord, zijn hoofd heffende en borst vooruit duwend. De naam Tallstar zou een leidersnaam worden, een eer om te dragen, deze kater voor hem had daar in Windclan voor voorzien, Tall zou er in Shadowclan voor zorgen.

Thrushdive had zijn plek naast Shrewstar ingenomen terwijl hij toekeek hoe Innerstar het eerste leven aan zijn broertje, Tallshadow gaf. Het was een vreemd idee om zijn broertje nu tien moons ouder te zien dan dat Thrushdive was geweest toen hij kwam te overlijden. Ook leek het er op dat zijn broertje hem flink had ingehaald met zijn bouw. De kater was groter en forser dan dat Thrushdive ooit was geweest. Dan was Thrushdive sowieso een slanke kater geweest, niet per se klein, maar wel slank. Na Innerstar stond zijn moeder op en liep naar Tallshadow toen om het tweede leven te geven. Thrushdive sloeg zijn staart over zijn poten en keek toe. Shrewstar kwam terug en kort drukte Thrushdive zijn vacht tegen die van haar aan. Na zijn moeder kwam een Windclan poes genaamd Frostnight en daarna volgde twee kleine kittens, kittens die nooit van het leven op aarde hadden mogen proeven. Twee zielen die direct vanaf de geboorte door naar Starclan waren gekomen. Vervolgens zag hij een stukje verder op de vroegere Windclan leider, Tallstar op staan om een leven te schenken aan de komende leider van Shadowclan. Dat was het derde leven. Het was aan Thrushdive om Tallshadow zijn zesde leven te geven.

Thrushdive stond op, hief zijn lange staart op en stapte zo tussen de andere katten vandaan, waarna hij recht op Tallshadow af stapte. "Broertje," begroette hij de kater met een scheve grijns, terwijl hij zijn blik eens goed over de kater heen liet glijden. De grijns die Thrushdive kwijt was geraakt in de laatste moons van zijn leven, maar nu weer zichtbaar was op zijn gezicht. "Je hebt me werkelijk met alles in gehaald, broertje, leeftijd, grootte en nu ga jij ook nog eens dé leider van Shadowclan zijn," sprak de gestreepte kater, waarna hij even grinnikte en zijn plaats voor de kater in nam. Maar nu kwam het echte werk. "Tallshadow, ben je er klaar voor om je zesde leven in ontvangst te nemen?" Vroeg de kater vervolgens op serieuzere toon. Ergens stak het hem dit te moeten doen, omdat Thrushdive veel liever in levende lijve voor zijn jongere broer was geweest. Het liefst was hij mee gegaan op de reis naar de moonstone en hem gesteund als broer en Senior Warrior. Want dat is was Thrushdive op dit moment geweest zou zijn als hij niet was gestorven bij het gevecht met de dassen. Nee, vermoord door een kat nadat hij enorm was verwond tijdens het gevecht met de dassen. Even later boog Thrushdive zijn kop naar die van Tallshadow toe en raakte vervolgens het neusje aan van zijn broertje. "Met dit leven schenk ik jou eerlijkheid, dat gene wat je het verste mee komt in het leven, dat gene wat in eerste instantie moeilijk lijkt te zijn, maar op lange termijn juist het makkelijkste zal zijn," sprak Thrushdive. Tijdens het geven van dit leven ontstond er een immens bekneld gevoel. Het gevoel alsof de maag vol met stenen zat, klauwen je luchtpijp dicht drukte en zoveel schuld en pijn. Gevoelens die Thrushdive naar zijn kittens had ervaren, zijn familie, zijn moeder, naar Snowynight, naar Fawnstep en ook naar Ashdrizzle. Thrushdive was alles behalve een eerlijke kater geweest in zijn leven, hoe graag hij dit ook gewild had. Maar van leugen naar leugen had Thrushdive zichzelf kapot gemaakt. Hieruit had hij geleerd dat zijn leven er zoveel beter uit had gezien als hij gewoon eerlijk was geweest. "Leer van mijn fouten, Tallshadow," miauwde hij dan ook en glimlachte vervolgens warm naar zijn broertje. Vervolgens deed Thrushdive een stap naar achteren, knikte nog een keer naar de toekomstige leider van Shadowclan en trok zich vervolgens terug tussen de andere Starclan katten, naast zijn moeder, Shrewstar.

De kater keek de zwartwitte leider nog steeds na toen hij opgeschrikt werd door een liefdevol 'broertje' en in ongeloof zich naar de stem keerde. Vol ongeloof - al moest je hem niet vragen waarom aangezien het hem niet per se verbaasde dat hij hier echt iedereen tegen kon komen - keek hij zijn favoriete broer aan en deed een paar keer zijn mond open om hem zonder iets te zeggen weer te sluiten. Een blik van pure happiness kwam in zijn ogen maar werd ondeugend toen Thrush over zijn lengte, leeftijd en rang begon. "Had ik altijd al gezegd toch," Mauwde hij plagend terug, alsof zijn broer geen dag weggeweest was, niet gestorven was bij het dassengevecht, hem nog bijstond. Alhoewel, dat laatste was waar. Niet alleen geloofde de kater van harte dat zijn broer altijd een oogje voor hem in het zeil hield, ook was hij de eerste die daadwerkelijk een headsup over het leven gaf. "Laten we het hopen," Mauwde Tall in all seriousness, niet alleen om de pijn maar ook om de betekenis ervan. Nog even en hij was klaar, dan moest 'ie het 'm flikken. Was hij daar klaar voor?

Eerst maar dit en nog even registreerde Tall de aanraking van zijn broer - wiens neus een beetje nat leek, grappig dat dat kon in Starclan - voor een verstikkend gevoel hem naar adem deed happen en duister hem rond deed tasten. Dit leven was zeker zwaarder dan het vorige en deed hem denken aan hoe Innerstar gestorven was. De stem van Thrush wist het deze keer ook niet te verlichten, alsof de ander heel goed wist wat hij doormaakte en dat juist de boodschap was. Met deze gedachte focuste Tall meer op het gevoel en ontdekte verdriet, pijn maar ook veel schuldgevoel. Thrush' tweede woorden hoorde hij veel beter en terwijl de vlekken wegstierven keek Tall met een heel nieuwe blik naar zijn broer. Na gevoeld te hebben wat hij gevoeld had kon hij niet anders dan knikken en slikken. "Dankje, Thrush," Mauwde hij zwakjes, nog steeds geraakt door hoe intiem dit leven was geweest. Bovendien, ja zo zielig was hij oke, wilde hij zo graag nog een laatste keer de naam van zijn broer in zijn mond nemen tegenover hem. Als een soort afscheid, het was niet alsof de das hem dat had gegund.

Zijn leven was prettig hierboven, maar toch at er altijd een kleine hint van pijn in zijn borst. Hij zou nu voor altijd moeten toekijken hoe Shrewstar zich aan Wolftail's zijde kon houden. Hij had zijn leven voor haar gegeven, maar hij wist dat hij nooit haar hart had kunnen winnen. Timesong zat nu bij de andere Starclan katten in de cirkel, kijkend naar hoe de nieuwe Leader zijn levens in ontvangst zou nemen. Tallshadow had veel geleerd in zijn tijd als Deputy en lange tijd als Leader zonder levens, maar het was nu dan eindelijk tijd dat hij zijn naam zou krijgen. Timesong herinnerde zich Tallshadow nog goed, de kleine opdonder die zijn moeder het leven zuur maakte, maar uiteindelijk was hij uitgegroeid tot een goede Warrior en zou zeker een goede Leader worden.
De bruine kater verschoof zichzelf eventjes, voordat hij een lichte drang in zijn borst voelde. Thrushpelt was net klaar met Tallshadow zijn leven te geven, toen hij wist wat hem te doen stond. Timesong stond op en met een sierlijke tred wandelde hij op de aankomende Leader af. "Hallo Tallshadow," miauwde hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Het doet me goed je eindelijk hier te zien, van kleine opdonder, tot aankomend Leader van Shadowclan. Je hebt 't goed gedaan, Tallshadow," miauwde hij op een rustige toon. Zijn gouden ogen gleden over de kater heen. Als hij niet beter had geweten, zou hij hebben gezegd dat Tallshadow zijn zoon was geweest, ze leken te veel op elkaar.
Timesong zuchtte zachtjes en draaide eventjes met zijn oortjes, voordat hij zijn taak voortzetten. "Hierbij geef ik je 't leven van liefde en rechtvaardigheid. Dat je het mag gebruiken om je Clan lief te hebben en ze met gerechtigheid te leiden in de toekomst." Hij sloot zijn gouden ogen voor een tel, voordat hij zijn neusje tegen die van Tallshadow aandrukte. Hij voelde het leven van hem weggaan en overvloeien in die van de aankomende Leader. Terwijl hij zich terug trok, glom er een kleine traan in zijn oog. "Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen kittens heb gekregen. Mijn chase achter jouw moeder aan, zorgde ervoor dat ik oog verloor voor andere katten in de clan. Laat je dat nooit overkomen, Tallshadow," miauwde hij zachtjes, voordat hij een zachte haal aan zijn vacht voelde. Zijn tijd zat erop. "Succes, Tallstar," vervolgde hij daarna, voordat hij zich weer bij de andere katten voegde.

Blijkbaar was het een ding van hem om katten die hem levens gaven lang na te staren alsof ze wegliepen van een ontploffing. Was ook wel een beetje zo, hij voelde zich een zwaar wrak inmiddels, het was ook niet niks om iets van zeven keer opnieuw een leven te krijgen. Hij had zijn handen al vol aan één leven, wat moest hij met negen? Trouwens. Zou hij nu dan ook negen keer zo oud kunnen worden? Zouden de clans hem eindelijk eens zien als Tall de wijze. Wanneer al zijn generatiegenoten er niet meer waren that was.

Terwijl de kater daar zo over nadacht registreerde hij vaagjes dat er een spiegelbeeld van hem aan kwam lopen, zij het dat de ander iets minder breed gebouwd was en geen wit had. Tegen de tijd dat de kater bij hem was gekomen stond Tall's gezicht op standje 'verward' al had hij de ander inmiddels herkend als Timesong. Een goede vriend van zijn moeder en een van de weinige warriors waar Tall letterlijk al sinds zijn kindertijd van onder de indruk was. Deze kater was geweest wat hij had willen worden. Om hem nu te ontmoeten, hier in Starclan, in zijn gloriestaat was dan ook een beetje ongemakkelijk aangezien Tall zichzelf als verre van Timesong-achtig voelde. Hij keek dan ook een beetje awkward naar zijn schuifelende poten en richtte pas voorzichtig zijn gezicht op toen de ander hem aansprak. De eerste volle zin maakte dat de kater alweer met een volle blos op zijn wangen naar de grond keek. Het was best confronterend om katten te ontmoeten die je vanaf de 'kleine opdonder' fase kenden. Want een opdonder was hij wel geweest ja.

Een groot pluspunt aan de kater voor hem was dat hij to the point kwam, waardoor Tall niet lang awkward naar zijn poten hoefde te staren. Bovendien vertelde deze hem welk leven hij kreeg en wat hij ermee diende te doen voor hij hem het oneindige zwarte in stortte. Dit was een flinke verbetering omdat de kater zich tot nu toe als een soort vis had gevoeld elke keer dat hij het hoorde. Dat was niet bemoedigend kon hij wel stellen. Dit betekende echter wel dat hij nu al moest knikken, waardoor Timesong naar zijn neus bewoog maar hem tussen de ogen raakte. Even keek Tall volledig stil en vervloekte zijn sociale skills, voordat hij het diepe weer werd ingezogen.

Deze keer was het van overzichtelijke duur en viel zelfs de pijn mee. De toekomstig leider bedacht zich dan ook net dat elke kat hem wel tussen de ogen had mogen raken voor hij als het ware weer 'terugkeerde' naar de anderen. Hij was duidelijk niet de enige wie het leven geraakt had, ook zijn gever keek hem met vochtige ogen aan. Tall hield zijn hoofd vragend schuin en kreeg al snel het antwoord op zijn stille vraag. De woorden van de ander overvielen hem een beetje, hij had ze niet verwacht. Daar met open mond staan was dus ook een beetje het maximum van wat hij voor elkaar kreeg qua antwoord, voordat hij slikte en serieuzer dan bij enig ander leven nog eens knikte. "Bedankt," Mauwde hij, oprecht, ook een beetje opgelaten door de naam die Timesong hem noemde, deze kat leiden leek verkeerd om en toch was het precies wat Starclan van hem verwachtte. In ieder geval wist hij nu ook wat hem te doen stond. Clan leiden? Sure. Maar een levenspartner vinden en zijn prins en prinses siblings geven, misschien owde hij dat inmiddels wel aan zichzelf.

De eeuwig jonge kattin stond naast haar vader die naast zijn moeder - haar grootmoeder - stond. Generaties, allemaal op een rijtje, allemaal in de fleur van hun leven; een zicht dat je alleen in Starclan zag. Winddancer zwaaide opgewonden met haar staart. Haar bladgroene ogen bekeken de kater en de katten die hem levens gaven. Ze was zo blij dat ze dit mocht doen; dat deze eer aan haar gegeven werd. Toen het eindelijk haar beurt was, trippelde ze misschien net iets te enthousiast naar voren. Hij was zo oud geworden. Ze herinnerde hem nog toen hij apprentice was en haar probeerde uit te leggen wat "tabby" was. Oh, hoe lang was dat ondertussen toch al geleden.. Winddancer glimlachte naar Tallshadow, haar snuitje niet meer gelittekend door de wond die ze in haar apprenticetijd opgelopen had, haar oortje niet langer meer gescheurd en haar bruine tabby vacht gevuld met twinkelende sterretjes.

"Hee, oompje!", mauwde ze blij, niet echt gevend om het feit dat ze zich misschien niet echt Starclan-achtig gedroeg. Ze was gewoon zo blij om hem nog eens te kunnen zien, in levende lijven, al was ze zelf niet echt meet levend natuurlijk. "Spannend hee?" Ergens was de poes ook nerveus om hem dit leven te geven, want wat als ze het verkeerd deed? Dan zou hij maar acht levens hebben en dat was niet echt hoe het ging.. Maar Winddancer was altijd een koppige poes geweest, altijd iemand die er vol voor ging - en dat deed ze nu dus ook. "Ik geef jou het leven van mededogen." Even was ze serieus, plechtig bijna, maar al snel brak ze weer uit in een grote glimlach. Ze wist niet wat meer ze kon zeggen, dus duwde ze haar neusje tegen de zijne, zoals ze gedaan had toen zij nog klein was en hij net tot haar mentor benoemd was. Met die aanraking liet ze emoties door hen heen stromen - de negatieve die kwamen met medeleven; verdriet, angst, maar ook schaamte in de plaats van iemand anders. Maar daarna ook de positievere; geluk, vrolijkheid, de slappe lach die altijd zo aanstekelijk was. Maar niet alleen emoties - ook herinneringen. Lachen met haar siblings en haar vrienden, huilen met hen als hun vader stierf, grapjes en woede-aanvallen, pijn en geluk. Het duurde eigenlijk niet zo lang, maar het was slopend, een rollercoaster aan emoties. Haar glimlach was iets minder groot toen ze zich terugtrok. "Wees geen koude, afstandelijke leider. Ik weet dat je compassie hebt, raak dat alsjeblieft niet kwijt.", fluisterde ze, waarna ze hem nog een keertje aankeek en zich daarna omdraaide en weer in het rijtje ging staan - naast haar vader en haar grootmoeder en de andere starclankatten.

Nog steeds dacht hij na over de kittens die Timesong hem bijna geboden had. Zijn kop schuin en blik in de verte starend. Was het dan ook belangrijk dat hij een poes vond, was dit een persoonlijke boodschap van Timesong of was het een opdracht van Starclan, en als het dat laatste was was dat dan omdat zijn familie voorbestemd was eeuwig Shadowclan te leiden? Bij dat idee rilde hij even, leider zijn was lastig had hij inmiddels al door, en hij wist niet zeker of hij dat zijn inderen toewenste. Genoeg tijd nog om daarover na te denken op een ander moment though, nu was het tijd om weer op te letten en terug te grijnzen naar een van de katten die op aarde een van zijn beste vrienden was geweest. Bij haar groet rolde hij even met zijn ogen, ze was nog even cheeky als altijd. Toch was het wel verfrissend om een kat te hebben die er een beetje vergelijkbaar tegenaankeek. "Mwah, inmiddels ben ik prof," Mauwde hij grappend terug op haar opmerking dat 't best spannend werd. Toen zij echter serieus ging kijken deed hij dat ook maar, en hield zijn kop - om niet dezelfde fout als bij Timesong te maken - erg stil. Bij het horen welk leven dit was kreeg hij een vrolijke blik in zijn ogen, eindelijk een waarvan hij meende hem een beetje onder de knie te hebben.

Een golf aan emoties schoot door hem heen zodra de neuzen elkaar raakten en herkenbare gedachten bereikten hem vanaf Winddancer. Haar leven, zo voelde het, flitste aan hem voorbij met de momenten van mededogen en compassie het meest uitgelicht. Het verbaasde de kater hoe vaak het nog was voorgekomen ondanks haar jonge leeftijd, en een traan was in zijn ogen te zien toen het voorbij was. Deze poes had zoveel goeds kunnen geven aan de wereld nog, maar nu moest ze dat via hem doen vanuit hier. Hij zou zijn best doen ernaar op te leven. "Dankjewel Wind, voor alles," Mauwde hij zacht terug, in zijn blik de toezegging haar woorden na te leven. Hij zou geen harde, kille leider kunnen worden, hij zou zichzelf zijn.

Zijn felle blauwe ogen hadden de hele tijd het spektakel voor hem in de gaten gehouden. Wolftail was geen kat van veel woorden, noch gevoelens. Maar op dit moment waren er zoveel woorden, zoveel gevoelens en emoties die door hem heen raasden. Hij wou het hem allemaal vertellen, alles wat er op dit moment door zijn lichaam ging. Zijn snorharen trilden en zijn blik stond bijna droevig zelfs. Zijn dikke staart had hij strak rond zijn lichaam geknoopt, proberende zichzelf meer houvast te geven. Hij volgde Shrewstars lichaam, haar nog altijd even liefdevol aankijkende als hij had gedaan toen ze nog leefden. Toen zijn voorganger zich ook terug bij de menigte voegde, had Wolftail al zijn kracht nodig om overeind te geraken. Elke stap die hij zette voelde aan als een stap teveel. Hij was zo trots op zijn zoon. Maar langs de andere kant wist Wolftail ook wat er Tall allemaal nog te wachten stond. Wat het leiderschap allemaal met zich meedroeg. Welke verantwoordelijkheden hem op zijn schouders zouden rusten. Wat het met een kat kon doen. Met diens relaties en de geliefden om hem heen. De grote kater wou zijn kop schudden en al de gedachten onderdrukken, maar hield zichzelf doodstil eens hij zich voor zijn zoon bevond. Zijn blik had iets mysterieus. Trots? Angst? Of een mixture van dat allemaal? Een zucht verliet zijn bek. "Tall," begon hij zacht. "Ik weet nog goed toen ik je voor het eerst zag," vervolgde hij. "Mijn kleine, intussen al groter dan mij zijnde, Tall," sprak hij verder, zijn stem op de rand van breken. Een zachte glimlach doorbrak op zijn lippen. "Je weet niet hoe trots ik op je ben." Zijn stem was slechts een zucht. "Maar weet ook hoeveel angst ik nu voel, angst om je veel te snel terug te zien." Hij schudde zijn kop, zijn ogen sluitende. "Niet omdat ik denk dat je het niet aankunt, je bent bij verre de meest geschikte kat om Shadowclan te leiden." miauwde hij. "Maar ik weet hoe oneerlijk het leven kan gaan. Het ene moment ben je bij je geliefden en het andere..." Wolftail eindigde zijn zin niet. "En daarom geef ik je bij deze het leven van kindness en protection." miauwde hij. "Gebruik het om je Clan te beschermen, je geliefden en bovenal, jezelf." Zijn blauwe ogen keken regelrecht in die van zijn zoon. "En sluit je niet af van de rest, liefde is het mooiste wat er bestaat. En dat komende van een kat zoals ik." Een kleine grijns sierde zijn lippen nadat hij de bruine kater met zijn neus had aangetikt, zich uiteindelijk terugtrekkende bij de rest van de katten die zich rondom Tall verzameld hadden. Hopende dat het nog lang zou duren vooraleer hij hem zou weerzien...

Bijna gedaan, nog even en hij was er. Hij wilde niet vervelend doen maar levens krijgen was nog best een zware business, inmiddels was Tall best moe en al zijn ledematen deden pijn. Zijn ogen sloot hij even bij de gedachte aan dat hij op dit moment in een soort droom verkeerde en de pijn en moeheid in het echt wel nog zwaarder zouden zijn. Een zucht ontsnapte hem maar bij het zien aankomen van de laatste kat schoot de kater in het gelid en werd accuut weer zenuwachtig. Hij en zijn vader hadden een gemikste relatie gehad, het ene moment vol liefde, het andere vol eisen en onrust. Beide kanten op, als Tall eerlijk moest zijn. En hoewel het op het einde best goed was gelopen, was de kater alsnog trillende at the moment.

Dit eindigde toen zijn vader begon te praten, eerst zijn naam, toen woorden die de kater steil achterover deden slaan. Een paar keer knipperen maakte de situatie echter niet anders. Inmiddels wist de kater dat Starclan vol verrassingen zat - hij sloot een surprise party voor zijn verjaardag niet uit - maar dit sloeg alles en voor de verandering was hij niet stil maar maakte een niet-mannelijk snikgeluid wat hij zo snel mogelijk probeerde weg te slikken. Bij de woorden over het leven neeg hij zijn hoofd omdat de tranen inmiddels over zijn wangen stroomden, maar hees hem snel weer voor het leven en de neusaanraking. De emoties die door hem heen stroomden vermengden zich met zijn eigen en leken naar zijn mening niet eens zo anders. Met een zucht verbroken hij en zijn vader contact en hoorde Tall de woorden die het leven uitlegde, terwijl ook zijn vader hem meldde niet alleen te blijven. Hij had het dan weer specifiek over liefde. Tall sloeg het op maar besloot er nu nog niet teveel over na te denken, hij stond al stijf in een staat van pure shock toen de ander zich alweer omdraaide. Pas toen wist hij eindelijk iets uit zijn keel te krijgen, met een brok. "Pap.." Mauwde hij, zijn stem brekende. Dat korte woord al zijn emotie en dank overbrengende aan hem naar wie hij zo opkeek. Zijn papa, zijn lieve, te vroeg gestorven papa. Dank.

Innerstar keek toe hoe Tallshadow elk leven ontving, intelligentie van Shrewstar, moed van Frostnight, onzelfzuchtigheid van Poppykit en Watchkit, loyaliteit van Tallstar en eerlijkheid van Thrushdive. Ze volgde de ceremonie nauwkeurig. Shrewstar, de moeder van Tallshadow en de emoties die er bij loskwamen. Shrewstar was trots en Tallshadow was dankbaar en opgelucht bij haar trots en liefde. Frostnight was de poes die hij had vermoord en hij leek verbaasd te zijn bij haar vergiffenis. Poppykit en Watchkit waren twee kittens die nooit hadden mogen ademen, het moest vast enorm pijnlijk om je kittens zo te zien. Toen kwam Tallstar, de voormalige gerespecteerde leider van Windclan en vervolgens kwam zijn verloren broer, Thrushdive. De kater was vermoord tijdens het gevecht met de dassen. Ook Thrushdive was trots op zijn jongere broer en grapte wat rond, typisch. Het was mooi om te zien. Vervolgens kwamen de levens liefde en rechtvaardigheid van Timesong, mededogen van Winddancer en als laatste vriendelijkheid en bescherming van Wolftail.

En nu was het aan Innerstar om de ceremonie af te sluiten. Ze keek nog even toe hoe Tallshadow afscheid nam van zijn vader en vervolgens stapte Innerstar weer naar voren. "Wat een rit, hé?" Miauwde ze met een knik, terwijl ze dichterbij kwam. Ze keek recht in de ogen van Tallshadow. "Voor ik de ceremonie afsluit, wil ik dat je weet wie mij vermoord heeft," sprak ze. Dit was haar kans, een kans die ze niet los zou laten. "Sinclaw," miauwde ze, en hield de blik van Tallshadow strak vast. Het was aan hem hier iets mee te doen en ze hoopte met heel haar ziel dat hij dat zou doen. Sinclaw was een moordlustige kattin die van het pad was geraakt en aasde naar macht. Helaas was ze ook een soort vriendin van Tallshadow, maar Shadowclan verdiende het om de waarheid te weten. Sinclaw vormde een bedreiging voor de clan, een bedreiging die opgelost moest worden.

"Tallshadow, vanaf dit moment zul je de naam Tallstar dragen. Je oude leven zou vanaf dit moment achter je blijven. Je hebt nu je negen levens ontvangen om te leiden en de clan te beschermen, jij zult nu ook alle verantwoordelijkheid over Shadowclan dragen. Verdedig de clan, sta voor je clan, zorg voor de ouderen en de jongeren, eer je voorouders en de tradities van de krijgerscode. Leef elk leven met trots en waardigheid," miauwde ze. "Dan is het nu tijd om afscheid te nemen, Tallstar," miauwde ze. "Je kunt het, ik heb vertrouwen in je."

[/b]

Onderwerp: Re: [Leadership Ceremony] So far, so good