Thoughts on hunting. OPEN

Het was niet alsof hij een hekel had aan jagen, het was zelfs niet zo dat hij het met tegen zin deed. Nee, hij vond het fijn om dingen te vangen voor zijn clan. Dan droeg hij ook zijn steentje bij en was hij niet alleen de prater. Nee, het feit dat hij bijna nooit jaagde kwam door de schaamte. Schaamte omdat hij er zo lomp uit zag terwijl hij bezig was met het vangen van beesten. Hij, degene die zo een mooie vacht had en die voor sierlijkheid zelf stond, schaamde zich dood als hij rende, vocht of iets anders qua inspanning deed. Nightpool was er gewoon weg niet goed in en dat had waarschijnlijk te maken met zijn jeugd. Toen focuste hij zich liever op het vrouwelijke geslacht en zichzelf in plaats van zijn training en warrior taken. Ja, en daar kon de witte kater nu mooi de vruchten van plukken, die bedorven waren. Maar als hij dan ook iets ving tijdens een lompe mislukte jacht, dan was hij ook gelukkig. Ha, gelukkiger kon je de witte prins niet krijgen. Het idee dat hij naast praten en mooi zijn ook echt nuttig was vulde hem met vreugde. Dat was perfectie en daarom stond hij ook weer hier zijn best te doen om nou eens zo een verdomde muis te pakken.

Dat de muis helemaal richting het grens gebied was gestormd, was ook niet zijn schuld. Bijna had hij het dier te pakken dus liet hij deze kans ook niet aan hem voorbij gaan. Het was toch al zeldzaam als de kater iets ving. Met een ingespannen kop vloog hij achter het beest aan totdat deze ergens in een struik schoot. Zacht vloekte de kater. Op dit soort momenten was zijn lange witte vacht een ergernis. Moedig deed hij nog een poging de geur van het beest op te pakken, maar in plaats daar van pakte hij de geur van een Windclanner op. Zijn oren bewogen en zijn kop draaide zich richting het geluid dat opeens uit de struik kwam. Even was de kater blij, dacht hij dat de muis zichzelf weer liet zien, maar tegelijkertijd wist hij dat er iets niet klopte. Muizen maakte nooit zoveel geluid. "Dat gaat wel heel dicht langs de grens, thunderclanner." Een poes verscheen uit de bosjes en Nightpool kneep zijn ogen fijn. "Dat kan ik ook tegen jou zeggen, Windclanner." Miauwde hij droog terug. Er was geen reden om agressief te doen, alleen als zij daar anders over dacht dan zou Night ook niet heel lang aardig blijven.

Was dit zo een piet precies? Ondanks dat wist Nightpool zeker dat hij geen poot op haar gebied had gezet. Nope, echt niet. "Inderdaad op jullie territorium waar jij hem gevangen hebt toch? Ik niet." Miauwde hij terug. Hij had zelfs zo erg zijn best gedaan op die muis, maar dat boeide hem nu niet veel meer. "Of kom je hier de blauwe lucht bewonderen?" De witte prins snoof en haalde zijn schouders op. "Is er een reden dat ik die moet bewonderen in het Windclan gebied?" Gelukkig stopte ze met hem beschuldigen van de warriorcode overtreden. "In het Thunderclan gebied hebben we extreem mooi gras. Kaatste hij nogmaals droog terug. Hij was wel in een humoristische bui en daarbij hoefde hij zich geen zorgen te maken haar te irriteren want hij zou haar toch nooit meer zien, toch?