Get lost

Om eerlijk te zijn? Hij mocht toegeven dat hij wat verdwaald was. Zijn pluizige staart zwiepte lichtelijk nerveus heen en weer. Chickenpaw was een ongeduldig type. Wat een slechte combinatie gaf met zijn makkelijke personaliteit. Vandaar dat hij zonder zijn mentor het territorium in was gestapt. En zonder echt de geuren en grenzen te bekennen was het logisch dat hij verdwaald was geraakt. Naja, dat dacht hij dus. De geur van ShadowClan was aan het wegvagen. En ergens verderop klonk een rivier. Paniekerig keek Chickenpaw om zich heen. Crap, waar moest hij naartoe? Was hij überhaupt nog op ShadowClanterritorium? Wat als het BloodClan was? Zijn oren gingen in zijn nek bij die gedachte terwijl hij zich kleiner maakte en zijn poten dicht bij elkaar hield, hij stond nu stil. Doodstil. Hij wist zeker dat er nu een angstgeur over de hele plek ging. Tuurlijk was het geen BloodClanterritorium. Maar er waren genoeg ShadowClanners gestorven aan een BloodClanner. En een verdwaalde ongetrainde apprentice? Zelfs een kitten zou hem nog neer kunnen halen.

+ Mindpaw

Mindpaw had het kamp achtergelaten en had haar pootjes snel natgemaakt in de rivier om af te koelen, natuurlijk was ze hier langer gebleven dan gehoopt om in het water te spelen en liep daarna dan ook met een vlug tempo door het territorium, alleen maar om nogmaals afgeleid te raken door een bijtje. Huppelend ging ze achter de bij aan en probeerde het zoemende geluid na te maken. Zonder het door te hebben kwam ze snel in de buurt van de andere kater en botste tegen hem aan waardoor ze op de grond viel. "Oeps," mauwde ze giechelend en stond op om te kijken tegen wie ze aangebotst was.

Hij was duidelijk in zijn eigen wereldje nu. Hij was verdwaald en het enige wat hij kon doen is afwachten tot er iets of iemand hem te hulp zou schieten. Iemand die geen BloodClanner was, hopelijk. Zijn groene ogen keken rond, maar hij was net aan het staren naar een struik, dat hij niet opmerkte hoe een onbekende kat zich tegen hem aanbotste. "Oeps," hoorde hij de kat giechelen. Hij wist niet wie dit was. Maar ze leek allesbehalve gevaarlijk te zijn. Toch, Chickenpaw’s eerste reactie was op springen met zijn rug gebogen en zijn dikke vacht overeind. Als snel als het gekomen was, werd hij weer langzaamaan rustig. “Euhh...” Wow, wat een geweldig begin, Chicken. ”Wie ben jij? Ik ben Chickenpaw, van ShadowClan.” Stelde hij zichzelf snel voor, zodat ze niet dacht dat hij bot bezig was. Bovendien kon ze hem nog de weg terug helpen ook.

Het ene moment hobbelde ze achter een bij an en het andere moment stond ze tegenover een kat die ze nog nooit had gezien. "Euhh..." terwijl de andere kat aan het denken was ging Mindpaw zitten en probeerde ze te stoppen met giechelen. "Wie ben jij? Ik ben Chickenpaw, van Shadowclan." Eindelijk was ze gestopt met giechelen en keek hem met een scheef kopje aan. "Nou, Chickenpaw van Shadowclan, ik ben Mindpaw." Vertelde ze hem en kreeg ondertussen de hik door al het lachen. Tuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Met een kleine glimlach keek ze hem aan. "Waarom ben jij hier?" Vroeg ze nieuwsgierig en liep naar hem toe met haar neus bijna tegen die van hem. Personal space? Daar had ze nog nooit van gehoord.

Tot zijn geluk leek de onbekende kat hem niet zo vijandelijk op te nemen. Ze bleef giechelen over het feit dat ze tegen hem aangebotst had. Maar eventueel had het opgehouden en was ze gericht op zijn vraag, "Nou, Chickenpaw van Shadowclan, ik ben Mindpaw." Stelde ze zich als volgt voor. Oké, ze had een naam, ze leek niet vijandig, en ze was tenslotte ook een Apprentice. Hij zou dan ook niet verbaasd zijn als ze ook verdwaald was. Maar aan haar geur en de plek hier leek het alsof het RiverClanterritorium was. Iets minder ergs dan BloodClan, maar nog steeds. Hij kon hierdoor problemen krijgen. "Waarom ben jij hier?" Vroeg ze. Waarna ze iets te dichtbij kwam. Hun neuzen tikten bijna tegen elkaar aan, als Chickenpaw zijn nek niet wat naar achteren boog. Hij knipperde voor even voordat hij een pasje naar achteren deed. Zo voorzichtig mogelijk. "Ik eh..." Probeerde hij snel woorden te vormen. Zijn zin vaagde in een kort lachje, alsof hij zichzelf aan het uitlachen was. "Ik was een wandeling aan het maken en ik ben pas net Apprentice geworden dus ik ben soort van verdwaald." Nou ja, soort van. Ze konden hem gewoon op sterven laten. Maar hij hoopte dat Mindpaw de weg wel terug wist. Of tenminste de uitgang van het territorium als het haar territorium überhaupt was.