Brainfog

Ze was niet blij terug te zijn. Hier voelde niet als thuis, het voelde enkel als een slechte herinnering. In deze nursery had haar moeder hun gebaard, in dit territorium raasde nog altijd die bloedrode stroming die haar moeder en broertje hadden doodgeslagen tegen zijn rotsen. Hoe konden de katten rustig slapen in dit gebied waar het bloed van haar familie aan kleefde? De bergen hadden ook doden gebracht, er lag daar net zoveel bloed als hier. Het was hypocriet, maar toch kreeg ze het niet uit haar hoofd. Haar vader was met andere zaken bezig, haar zusje was al warrior geworden, haar stiefmoeder kreeg haar levens en iedereen ging verder met het lot dat voor hun was klaar gelegd. Ze voelde zich zo verdomd alleen. Alsof iemand haar te vroeg uit een baarmoeder had getrokken en neer had gezet in dit leven, dit verhaal waar ze niet thuis hoorde. De jonge poes zuchtte huiverend en krulde zich op in een schaduwrijk hoekje bij de apprentice den. Ze mocht niets eten, immers had ze nog niets gevangen. Daarom lag ze daar enkel, zo ver weg mogelijk van de nursery verwijderd.


[Harespring eerste post]

Ze waren weer terug in het oude territorium en ze was een warrior geworden. Ze was het territorium al een paar keer gaan verkennen en zo ook vandaag. Ze had ondertussen ook nog twee muizen weten te vangen en die had ze dan ook meegenomen. Ze liep het kamp binnen en legde de twee muizen op de stapel. Ze zou later nog wel wat te eten pakken, voor nu keek ze om zich heen of er iemand was die ze misschien gezelschap zou kunnen houden. Haar ogen vielen al snel op haar zusje, Mistpaw, die in de buurt van de apprentice den lag. Ze waren niet samen warrior geworden, wat ze ergens wel jammer vond, maar ze hoopte voor haar zusje dat ze snel een warrior zou worden. Ze liep naar haar toe en ging voor haar zus zitten, terwijl ze haar blik op Mistpaw richtte. "Hey, Mistpaw." Voor nu zei ze verder nog niks.

Haar slechte ogen bedrogen haar vaak genoeg, maar haar zusjes wist ze nog altijd als eerste te onderscheiden. De rood-witte vacht van Harepaw, nee, Harespring, was geen uitzondering. Mistpaw slikte en wendde haar blik af. Haar hele hart lag bij haar familie, bij haar zusjes en vader, maar dat maakte het soms enkel nog lastiger om ze onder ogen te komen. Starclan, ze wilde zo graag blij zijn voor haar zusje, want dat was wat ze verdiende. Toch kon ze niets anders dan schaamte van zichzelf voelen, en ongeluk. Ze was een slecht, egoïstisch persoon, diep van binnen. Twee witte poten stonden voor haar neus stil "Hey, Mistpaw.". De grijze poes keek op. "H-hey, Harespring..." klonk haar zachte, haast fluisterende stem, waarna ze haar blik weer afwendde. Er kwamen geen woorden meer uit haar keel en de stilte die viel deed zoveel pijn. "... Gefeliciteerd,"wist ze eruit te krijgen en dwong een voorzichtige glimlach op haar gelaat. Harespring had geen idee hoe trots ze toch van binnen was, hoeveel ze van haar zusje hield, hoe moeilijk ze het vond dat door te laten schemeren.

Kort ontmoeten de ogen van haar die van Mistpaw voor haar zusje ze weer afwendde na haar begroet te hebben. Een lichte frons verscheen op haar gezicht, welke al snel weer verdween bij de felicitatie die naar haar toekwam. "Dankje," Zei ze terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Het zal ook wel snel jouw beurt zijn." Ze had gewild dat ze samen warrior waren geworden, maar dat had niet zo mogen zijn. Toch hoopte ze dat Mistpaw snel een warrior zou worden, zodat ze weer in dezelfde den zouden kunnen slapen. Ze zette zich neer en liet haar blik weer naar Mistpaw gaan. "Ik zal een plek vrij houden voor wanneer je warrior wordt." Dat was iets dat ze haar best voor zou doen als Mistpaw het ook zou willen natuurlijk. "Dat is als je dat zou willen." Het kon zijn dat Mistpaw bij andere katten zou willen liggen.

Hoe moest ze verwoorden wat voor een wervelstorm zich er in haar afspeelde? Daarom stelde ze de stilte soms op prijs, omdat als ze alleen was, ze wel gesprekken kon uitdenken. In haar gedachtes was ze zo vrij als een vogel, terwijl ze zich hier vastgeketend voelde aan een hulsel dat zij ooit geweest was. ”Dankje,” sprak de andere poes met een glimlach op haar gelaat. Mistpaw vond het nog steeds lastig om oogcontact te maken met de ander. ”Het zal ook wel snel jouw beurt zijn,” oh, ze deed haar best om haar gerust te stellen en misschien deed dat nog wel meer pijn. “Ik zal een plek voor je vrij houden voor wanneer je warror wordt.” ze voelde tranen opwelllen in haar grijze ogen, maar knipperde ze snel weg. Harespring snapte het niet; ze liep onwijs achter met haar trainingen, ze was amper in staat om te jagen. “Dat is als je dat zou willen,” Er was helemaal niets dat ze liever wilde, samen met haar zusjes jagen en taken doen en een nut hebben. Maar haar poten waren zwak, ze schrok van het minste of geringste en haar verdomde ogen konden niet verder kijken dan een paar staartlengtes. ”Harespring, i-ik,” haar keel voelde dik aan en iets van paniek sprong weer in haar ogen. Oh Starclan, wat als ze nooit warrior zou kunnen worden? Ze dwong zichzelf te kalmeren, op adem te komen. “Lief, j-ja, dat, dat zou lief zijn, de woorden rolden stroef haar mond uit.

Ze merkte dat er iets was dat Mistpaw niet vertelde, maar wat had ze geen idee van en het leek na haar woorden er niet veel beter op te worden. Ook al leek Mistpaw wel haar best te doen om te antwoorden. Een lichte frons verscheen op haar gezicht, niet goed wetend wat te antwoorden of te vragen. Ze meende namelijk wat ze zei, maar mogelijk zat er meer achter met Mistpaw. Zelf was ze aardig gewend geraakt aan het feit dat ze een kant niet kon horen en had ervoor leren compenseren, maar het kwam nog steeds wel eens voor dat ze verrast was als iemand haar via de verkeerde kant van achteren benaderde. "Wat is er?" Besloot ze dan ook voorzichtig te vragen aan haar zusje.

Ze zag geen toekomst, niet een waar zij een plek in had althans. Het was een donkere denkwijze, maar eentje waar ze zich niet uit kon trekken. Haar trainingen gingen zo stroef dat het voelde alsof ze bij iedere stap dat ze naar voren ging, er twee achteruit gleed. "Wat is er?" Mistpaw trok met haar oortjes en keek haar zusje wat gepijnigd aan, verscheurd tussen 'alles' en 'niets'. Voor haar gleed de wereld steeds verder tussen haar poten vandaan, maar voor Harespring zou ze slechts een aansteller zijn. Dat was ze immers ook; haar zuster was zo succesvol geworden, zo mooi, zo sterk. En zij? Zij bleef vast zitten in een verleden dat al lang geen invloed meer zou moeten hebben. "Ik.." woorden, woorden, waarom gingen de echte conversaties toch nooit zoals ze ze zich had voorgesteld. "Er is geen plek voor mij," en daar was het, haar grootste zorg in een zucht gesproken.

Ze werd met een gepijnigde blik aangekeken. Wat was er zo moeilijk dat het haar zusje zo dwars zat? Soms wou ze dat hun moeder hier nog was, die zou vast wel hebben begrepen waar Mistpaw mee zat, maar zij kon het zich niet eens bedenken zonder het haar zusje te moeten vragen. De woorden die volgden lieten haar voor een moment stil. Voelde Mistpaw zich echt alsof er geen plek voor haar was? Dat was niet zo, in haar ogen tenminste en ze was dan ook meer dan blij om een plek voor de ander vrij te houden als het nodig was. "Dat is niet waar!" Zei ze dan ook. Natuurlijk was er wel een plek voor Mistpaw, ze moest niet denken dat dat niet zo was. "Natuurlijk is er wel een plek voor je." Ze hoopte dat Mistpaw haar geloofde, maar ergens had ze haar twijfels erbij.