Gods & Monsters

Het had eventjes geduurd voordat hij zich weer op volle kracht voelde nadat hij een vos had uitgedaagd en er een hersenschudding aan over had gehouden. Hij had dan ook een paar dagen volledige rust aan moeten houden, om überhaupt weer een beetje te kunnen functioneren. Maar voor nu ging het goed en mocht hij van zichzelf weer buiten het kamp komen. Hij had dan ook ervan gebruik gemaakt door terug te gaan het gebied in waar hij de vos verslagen had, alleen maar om gepest te worden door een uil die ergens in een boom zat. Het gekras zorgde ervoor dat zijn hoofdpijn weer terug kwam. Hij gromde dan ook eventjes, voordat hij zijn tocht voortzetten. De geur van huiskatten kwam hem tegemoet en terwijl zijn gifgroene ogen loom omhoog keken, merkte hij een wit en zwart poesje op, misschien iets jonger dan hemzelf, met een roze halsbandje om. Hij liep met een grijns dichterbij. "Wat een schattig bandje, ben je je huisje kwijt?" miauwde hij op een ijzige toon.

En direct kreeg hij shade over zich heen gegooid. Als hij nou eens de échte Shade over zich heen gegooid zou krijgen, dan zou het beter zijn. Hij grinnikte eventjes bij die gedachten, voordat hij zich weer richtte op het poesje voor zich. Rustig schudde zijn kop. "Zo te horen ben je dus niet bekend met het feit dat dit gebied onder leiding is van de Elite," miauwde hij met een zucht. "What a shame," vervolgde hij daarna. Zijn gifgroene ogen boorde zich in die van haar, terwijl de tanden aan zijn halsband tegen elkaar aan kletterde. "Deze 'lelijke accessoires' geven aan dat ik katten, honden en vossen heb vermoord." Hij wees bij elke opsomming aan welke tand het was. Eigenlijk klopte het niet, hij had nooit een hond vermoord, maar dat hoefde ze niet te weten. "Misschien hangt die van jou er straks ook wel bij." Hij grinnikte voldaan, maar voelde de koppijn terugkomen achter zijn ogen. Bloodclan nog aan toe, hij werd zo moe van deze pijn. Het maakte hem moe en zeer prikkelbaar, geen goede combinatie.

Felle tante, dat moest hij haar wel nageven. Hij kreeg niet anders dan de wind van voren, iets wat hij verwacht had van Moonwhite, zijn moeder, maar niet van een random klein huiskatje. Hij trok verbaast een wenkbrauw op, al had hij ook wel door dat dat niet te zien was met zijn pikzwarte vacht. Er werd hem hier dus wel eventjes mooi de les gelezen, iets wat hem al zeer lang niet meer gebeurd was. Toch maakte ze het pas echt te bond op het moment dat haar staart langs zijn snuit ging. In een felle beweging beet hij erin en trok haar terug, in een poging om d'r uit haar evenwicht te krijgen. "Hier blijven, missy," gromde hij naar d'r. "Als je prooi nodig hebt, zal je dat zelf moeten gaan vangen en als je denkt dat je leven zo erg is, dan moet je mijn verhaal eens horen. Maar voor nu ga jij nergens heen." Zijn stem was zwaar, licht raspend en streng. Hij zou geen weerwoord dulden, nu niet meer.

Oh, ze werd kwaad. Nu konden ze wat plezier hebben. Hij grijnsde naar d'r, terwijl ze met een hoge rug naar hem keek. Huiskatjes pesten was toch wel het leukste om te doen als je je een dage verveelde. Maar aan de andere kant, leek ze wel echt kwaad met hem te zijn. Rustig ging de zwarte kater zitten en legde zijn staart over zijn poten heen. De knik die erin zat, zorgde ervoor dat het puntje altijd tegen een van zijn pootjes aan tikte. Het was op het moment toen ze op een zachte toon, Cobra moest zijn oren spitsen om 't te horen, zei dat prooi vangen voor buiten katten waren. "En wat ben jij dan?" vroeg hij kalmpjes. Er glinsterde iets in zijn ogen. "Je mensen zijn dood, je huis bestaat niet meer. Je bent net zo goed een buiten kat als iedereen hier," siste hij op een ijzige toon. "Je bent alleen, helemaal alleen. Niemand om je te helpen, niemand om je te trainen. En zo te horen heb je geen verstand van jagen, dus binnen een week ben je dood." En dat was dat. Cobra was niet iemand die iets zou verbloemen om nieuws te brengen, nee, hij was recht voor z'n raap. Met een uitgesproken mening. Zoals een leader beaamde.

He had found a spark and lit it on fire, zijn plannetje liep op rolletjes. Hij keek haar met een glinstering in zijn groene ogen aan, het vuurtje werd groter en groter, totdat ze uiteindelijk uitbarsten en verder ging met hem tegen te spreken. Uiteindelijk kwam het moment dat ze hem uitdaagde, hem vertelde dat ze hem zou doden als hij nog een keertje over haar mensen sprak. Ugh, huiskatten waren zo narrow minded, alsof alles om hun en hun mensen draaide. "Ga je gang," miauwde hij rustig. Zijn spieren stonden gespannen, waardoor hij nog wat breder leek dan dat hij al was. De tik die hij voorheen had gekregen, had er voor gezorgd dat er een klein wondje over zijn neus was gekomen, maar het was niets vergeleken met het litteken van Shark dat er al had gezeten. Zijn nagels sloegen zich in de grond, terwijl hij overeind kwam en wat meer in het licht ging staan, zodat het huiskatje een goed zicht kon hebben op wie ze net had uitgedaagd. "Als je denkt mij te verslaan, zal ik je met rust laten en mag je terug naar je mensen, aangezien je mij niet geloofd zo te merken. Als ik win," hij bleef eventjes stil. Daarna haalde hij zijn schouders op. "You'll see."

Tututu, hij werd zowaar beledigd. Cobra moest zichzelf heel erg inhouden om niet in lachen uit te barsten en haar te vertellen met wie ze dan wel te maken had, maar aan de andere kant zou ze hem waarschijnlijk toch niet geloven. Dit kleine poesje had geen idee hoe het leven buiten de muren van een huis was, ze had er alleen maar kunnen kijken waarschijnlijk. Hij vond het dan ook wel komisch toen ze begon met naar hem te gillen en hij opeens een zwartwit katje tegen zich aangeplakt had. Hij spande zijn spieren en bewoog niet, waardoor het leek alsof ze tegen een muur aansprong. Ditmaal mocht hij blij zijn met de bouw die hij van zijn vader had geërfd. Uiteindelijk begon ze met haar poezelige pootjes [met dank aan Walter voor dit woord] tegen hem aan te slaan. Hij voelde nagels over zijn lichaam glijden, maar niet voldoende houvast vinden om schade aan te brengen. Uiteindelijk tilde hij een poot op en gaf d'r een ferme klap tegen haar kop aan. "Je zet jezelf alleen maar meer voor schot," bromde hij diep, terwijl hij overeind kwam en haar nog een tik tegen d'r oren probeerde te verkopen, ditmaal met zijn klauwen uitgeslagen.