Young and a menace

<sub>Coyotepaw had zo veel honger. Echt, haar maag bromde als een gek en ze durfde te wedden dat iedereen het hoorde. Ze had al gejaagd die dag, wat één klein, mager muisje had opgeleverd, dus ze mocht wel eten. En anders zou ze ook wel eten want ze had honger. Regels waren toch altijd al iets geweest wat Co niks boeide. Ze had een lekker uitziende vis gezien, die wou ze hebben. Het enige probleem was dat de vis een beetje midden in de stapel lag, en ze daar niet zomaar bij kon. Nou, een beetje wrikken deed wonderen toch? Ze pakte de vis stevig vast, en trok er zo hard aan. Hnnnnngh, iets zwaarder dan ze verwacht had. Maar er zat beweging in! Dat was dus een vooruitgang. Ze liep langzaam naar achter, proberend de vis uit de hoop te trekken. Co wilde het al bijna opgeven, het was ook zo zwaar. Toen schoot haar eten met zoveel kracht uit de stapel, dat ie naar achteren geslingerd werd. De prooistapel zakte in een, en een paar prooistukken vielen er ook van af. Met een schuldige blik in haar ogen draaide ze zich om, en zag dat háár vis nu naar Apricotpaw geslingerd was. Oeps.

- Apricotpaw eerst!</sub>

_{Hoppa, de vis vloog met een sierlijke bocht door de lucht en Coyotepaw zag dat Apricotpaw geschrokken een sprong naar achter deed toen de vis voor haar poten landde. Met een schuldige, toch geamusseerde blik in haar ogen keek Co haar mede-apprentice aan, die al snel de connectie tussen haar en de gelanceerde vis gevonden had. Maar dat terzake. Coyo wilde de vis, dus liep ze ook op de ander af, maar bedacht zich net optijd voor ze de vis oppakte en gewoon wegliep. Dat was nogal lomp. Dus bleef de flame-point voor de ander staan, en keek van de vis, naar Apricot. "Sooorryyyyy," miauwde ze lang, hopende dat de poes haar kon vergeven dat ze zonet haar perongeluk aangevallen had met een vis. Misschien wilde Apricotpaw ook wel wat te eten! Ze schoof haar vis een beetje naar de andere apprentice toe, en keek haar met een uitnodigende blik aan. "Hapje?" vroeg ze. Normaliter was Coyotepaw niet zo gul, maar ze was vandaag in een gek vrolijke bui.}

_{Aah mooi zo. Apricot was geen grote eter, wat betekende dat Coyo toch wel een aardig stuk eten binnen zou krijgen! Tevreden keek Coyotepaw naar de andere poes. Kijk aan zulke katten had je tenminste iets. Toen Apricotpaw voorstelde om een mooi plekje uit te zoeken, knikte Co blij en volgde met haar blik de richting waarna Apricotpaw wees. "Komt helemaal in orde!" antwoordde ze vrolijk. Ze was immers erg trots met zichzelf. Had ze zich weer eens in een ongemakkelijke situatie weten te krijgen, maar was net zo makkelijk er weer uit gekomen! Eten aanbieden was dus een goede tactiek, eentje die de apprentice vaker ging gebruiken. "Waar zullen we deze verrukkelijke vis eten?" vroeg ze vervolgens aan de andere apprentice. Ze liet graag de keuze aan anderen over, nieuwsgierig wat zij zouden zeggen.}

_{Coyotepaw vroeg waar ze de vis zouden oppeuzelen, waarop Apricot antwoordde dat dat een goede vraag was. Jaja, dat wist ze zelf ook wel, anders had Co die vraag niet gesteld. De apprentice stelde voor om ergens de zonsondergang te gaan bekijken. Coyote knikte enthousiast. "Goed idee!" miauwde de flamepoint. "Misschien op de highlands? Daar zouden we denk ik de zonsondergang heel goed kunnen volgen," opperde Coyote vervolgens, met een kleine grijns rond haar lippen. Ze wachtte niet echt op antwoord, ervan uitgaand dat Apricotpaw dat ook wel een goed idee vond. Ze pakte daarom ook de vis op, en gaf met haar staart aan dat Apricot haar mocht volgen. Op naar de highlands!}