Oh, sunny days

Het was bijna zover, binnen minder dan een maan zou de kleine
Searkit Searpaw heten! Dan zou ze een mentor toegewezen krijgen, die haar alles zou leren over het warrior zijn. Ze keek heel erg uit naar het leren jagen, want als kit had ze al ondervonden dat ze sneller kon lopen dan de meeste andere kittens van haar leeftijd. Ze droomde ervan om een konijn te kunnen besluipen en vanaf ze dicht genoeg was er naartoe te kunnen spurten om het beest te vangen tussen haar klauwen. Het was zo spannend! Dan kon ze ook eindelijk ontsnappen aan de gillende en piepende kittens die haar slapeloze nachten gaven in de nursery. In de apprentice's den zou het veel rustiger zijn, daar sliepen geen kittens. En ja ze was zelf ook nog een kitten, maar ze wou vele liever al ouder zijn. Ze vond het maar saai in de nursery.
Toen drie kleine mormels rond Sear begonnen te springen en spelen, besloot ze om naar buiten te gaan. Het was dan ook lekker warm buiten. Zodra ze uit de nursery was getrippeld, scheen het felle zonlicht op haar rosse snoetje. De kit besloot zich om aan de ingang van de nursery neer te leggen. Net toen ze bijna in slaap zou vallen, ging een kat in haar zonlicht staan. "Hé! Wat doe je?", snoof ze. Ze opende haar ogen en zag een klein ros mormel voor in haar zichtveld staan.

+ Hazelkit only

Het was één van Amberstorms kittens, Hazelkit. Sear vroeg zich af of deze kitten wel zo ver van haar nestje mocht. "Het is oké, Hazelkit," zei Searkit op een eigenaardig hoog toontje. De kit kon er immers ook niets aan doen dat ze nog niet besefte dat ze Sear stoorde. Ze gaf het niet graag toe, maar ze vond Hazelkit wel schattig. Normaal mocht ze andere jonge kittens niet, maar misschien was dat omdat die altijd zo brutaal tegen haar deden. "Wil je spelen?" mauwde ze de kit toe. Ze vroeg zich af of Hazel al kon wandelen, ze wist zelf niet zoveel meer van toe zij die leeftijd had en had dus geen idee hoe oud kittens meestal waren eens ze konden lopen. Dat was net hetzelfde als met praten, maar ze had net een beginnend zinnetje gezegd dus wist Sear ongeveer hoe ver ze daarmee stond. Searkit stond op en liep naar de andere kitten toe, ze leek niet zo stevig op haar pootjes te staan, dus hield ze zich klaar om haar op te vangen moest ze struikelen.

Het mormeltje wilde eerst iets in haar oor fluisteren. Vermoeiend, die kittens. Searkit zuchtte onhoorbaar en zei lief: "Oké, wat is er?" Ze boog naar beneden zodat Hazel in haar oor kon fluisteren. Ze besefte al weer waarom ze kittens niet graag had, ze waren altijd zo nieuwsgierig naar alles en onvermoeibaar, waardoor ze dagen aan een stuk irritante vragen konden stellen en non-stop druk bleven doen. Ze hoopte dat het maar bij één vraagje ging blijven.

Het was niet altijd even makkelijk om de zinnen van de kit te ontcijferen, maar uiteindelijk begreep Searkit dat het ging over de Shadowclanners en hun vreemde geur. Ze hadden inderdaad een eigenaardige lijfgeur, het was bijna stank die van hun lichaam af kwam. Het was eerst ook een beetje wennen geweest voor haar, maar gelukkig waren ze eindelijk weg. Ze was een beetje bang voor de Shadowclanners. Die zagen er zo.. gevaarlijk uit. En natuurlijk hielp die geur daar ook bij. "Een paar dagen geleden, waren hier katten van een andere clan," begon Searkit. Toen bedacht ze zich dat Hazel nog niets wist van de verschillende clans. Daarom ging ze maar zitten, want dat uitleggen aan een kit die nog niet goed kon praten zou wel even duren. "Een andere clan is een groep katten die net zoals wij allemaal samenleven, op hun eigen gebied. In deze regio zijn vier clans," ze besloot Bloodclan erbuiten te laten, door al die gruwelijke verhalen die ze over hen had gehoord, soms hielden die haar zelfs wakker. En daarbij, Bloodclan was geen echte clan, blijkbaar geloofden die niet in Starclan, wat een idioten. "De vier clans zijn Thunderclan, Riverclan, Windclan, dat is de clan waar wij deel van uitmaken. Als laatste is er de Shadowclan." Ze pauzeerde even zodat de kit al de informatie kon opnemen. Dan ging ze weer verder: "Een paar zonsondergangen geleden waren hier een paar katten uit die andere groep, de Shadowclan. Ze hadden iets met de leider te bespreken, daarvan kwam die gekke geur. Maar maak je geen zorgen, die geur ga je lang niet meer ruiken." Sear glimlachte en stond weer recht. "Is alles een beetje duidelijk nu?" vroeg ze tenslotte.

Met veel moeite kon ze de kitten verstaan, ze leek "dan is mama niet boos meer" proberen te zeggen. Searkit lachte lief, het arm jong zou nieuwsgierig zijn geweest naar de "gek geur katten". Sear nam aan dat ze er eens naartoe wou gaan om ze te bekijken, zoals begrijpelijk had haar moeder haar kit weggetrokken van die Shadowclanners. Die zagen er echt niet lief uit. En ze stonken. Én ze had al veel verhaaltjes over hen gehoord, blijkbaar stonk hun hele territorium en aten ze kraaien eten, en iedereen wist dat wat kraaien eten vergif is. Nou ja, niet echt vergif, maar wel absoluut niet lekker en eetbaar. Blèhh. Opeens riep de kit "spele!" en sprong tegen Searkit aan. Sear moest giechelen. "Gekkie!" piepte ze en ze sprong in haar sluiphouding, die ze van Oceanstar had geleerd. Voorzichtig sprong ze naar de kit toe en sloot haar voorpoten rondom haar, zoals ze zou doen bij een prooi, maar dan zonder de klauwen. Het had iets weg van een knuffel. "Ik heb je!" Ze giechelde, wat was die Hazelkit toch schattig!

Het hoge lachje van de kitten maakte haar nog gelukkiger, wat was ze toch schattig! De kitten riep lachend dat ze losgelaten moest worden. Terwijl Hazelkit zich in allerlei bochten wrong om los te raken, dacht Searkit terug aan toen zij zo oud was, maar kon zich er niets meer van herinneren. Dat was wel jammer. "Sterk jij. Ik vast." mauwde het kleintje, en probeerde zich nog harder los te krijgen. Searkit giechelde en liet de kitten uiteindelijk tussen haar wrede klauwen ontsnappen. "Binnenkort," mauwde ze het kleintje toe, "word jij ook zo sterk! Misschien zelfs veel sterker!"