But it still was not enough

Haar borstkas ging vlug op en neer en haar korte vacht piekte alle kanten uit waardoor ze nog wat chubbier leek dan dat ze er normaal uitzag. Ze hoorde veel geluiden maar er wat van maken en wie er precies de overhand had uitpluizen was lastig totdat Tallstar haar kant op stoof en aangaf dat ze de aftocht moesten blazen. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. De kattin draaide zich af van Tallstar en begon met rennen, al vlug haar eigen geurspoor weer oppikken en die van Tall. Haar snorharen vertelden haar waar ze niet tegenop moest botsen, maar zo snel als een ziende kat ging ze niet.

Haar ogen werden groot toen de kater nog een keertje naar haar uithaalde, dit keer was ze snel genoeg om hem te ontwijken. Shade trok haar hoofd weg en voelde de wind langs haar wacht die de poot van de kater had kunnen zijn. Daarna waaide een stofwolk op die wat tijd nam om weer te zakken. Ze wist zeker dat de kater het op een lopen had gezet. "Laffe rat! Kom terug en vecht met de leider van de Elite!" schreeuwde ze. Misschien dat dat hem om deed draaien. Vervolgens zette zij zelf de achtervolging in achter het dikke poesje. Met een brede grijns op haar gezicht zag ze hoe ze dichterbij kwam. Toen ze eindelijk dacht dat ze binnen hand bereik zou zijn, zette Shade zich af van de grond. Haar nagels probeerde zich in de flanken van de poes te haken, om haar zo naar zich toe te trekken of haar ten val te brengen. "Kom maar hier dikkerdje, jij bent van mij!" grauwde ze met een grijns op haar gezicht.

Hij was sneller dan de kater achter hem en moest zijn best doen de ander niet even uit te lachen of zijn tong naar hem uit te steken. Man, het was echt te lang geleden dat Tall een gevecht had meegemaakt. Aan de andere kant was dit geen gevecht maar meer een soort race, die Slate nog best oke afging. Bij de opmerking over 'leider van de elite' trok hij even met zijn oren, die katten wisselden zo snel van leader als dat konijnen kleintjes kregen. Niet normaal gewoon.
Het deed hem dan ook niet stoppen maar vrolijk doorrennen, tot hij zag hoe de poes zich op Slate wilde werpen. Tall, die achter haar rende spurtte nog wat verder naar voren en sprong vol tegen de Bloodclan poes aan toen die in de lucht was zodat ze beiden omrolden weg van Slate die hopelijk nog niet geraakt was. "Ren maar vast vooruit," Mauwde hij naar Slate, hijgend van de klap die ze gemaakt hadden. Hij schreeuwde niet want 1: dramatisch, hij was Slate niet ofzo! en 2: Slate was blind dus haar gehoor zou wel verbeterd zijn. Hopelijk - ugh, weer dat woord - zou ze het naar de grens halen en was de guard zo slim geweest daar warriors heen te sturen.

Zijn oren gleden eventjes in zijn nek toen hij Shade hoorde roepen. Hij had haar 't plan verteld, maar was nog niets gebeurd. Toch voelde hij trots in zijn borstkas toen hij de woorden hoorde. Ja, ooit.
Een gemene glans gleed over zijn gifgroene ogen, terwijl hij zijn chase achter de gestreepte kater voortzettend. Hij sprong, in een poging om de kater te pakken te krijgen, maar op dat moment schoot de leider weg om zijn blinde clanmate helpen en Shade aan te vallen. Op het moment dat Cobra's voorpoten op de grond lande, draaide hij zichzelf om en zetten zich af om een nieuw sprong te maken. In een splitseconde moest hij een beslissing maken. Ondanks dat hij graag de leider wilde aanvallen, was het leigrijze poesje vrij. Dus wende hij zijn sprong om in de buurt van de blinde poes te komen en haalde uit naar de punt van diens staart. "Kom dan hier, poesjelief," miauwde hij op een zoete toon.

Slatefur had het idee dat ze vol richting de vrijheid aan het rennen was totdat ze ineens omver haar balans verloor door een van de twee bloodclan katten. De kattin slaakte een schreeuw en blies naar haar belager, wat aan de stem te horen de vrouwelijke poes was. Maar voordat ze zelfs maar een poot uit kon halen naar de poes was Tall er alweer om haar weg te jagen. Slate krabbelde overeind en zette het weer op een sprinten, waarna de enge kater haar al snel weer op de hielen zat. Haar bloed werd ijskoud in haar aderen toen ze zijn stem hoorde. Als ze toch mocht kiezen had ze liever die poes thank you very much. Panisch trapte Slate een keer naar achter in de hoop wat te raken en de kater af te remmen, maar ze bleef rennen.

Ze werd weer van de poes afgetrokken door de gestreepte kater. Ze baalde dat hij op was komen dagen, hij had alle fun verpest. Shade grauwde geïrriteerd naar hem. "Rot op." mauwde ze boos terwijl ze met een klauw weer naar zijn gezicht uithaalde. Ze zag hoe de poes lag te spartelen en moest toen wel een beetje lachen. Rare dikke kat met d'r blinde gespartel. Het was té grappig, maar toen was de gestreepte kater een blok aan hun been. Shade dacht na. "Cobra, laten we gaan. Die blinde kat is het niet waard, laat de clanpoesjes hun blok aan hun been terugnemen." de gestreepte kat zou hun niet met rust laten, misschien was het beter om dit een ander keertje uit te vechten. "In de winter als er geen eten meer is zullen ze spijt hebben dat we ze niet van dit blinde ding af geholpen hebben." ze zouden er wel van terug komen, uiteindelijk.

Blijkbaar was de poes hem nu al zat, waardoor hij even ongelovig met zijn hoofd schudde want in zijn tijd - wow Tall dat je dat nog zou denken ooit - waren de katten van Bloodclan aanzienlijk beter in een gevecht volhouden. Mind you, hij had nog geen goede klap uitgedeeld of deze poes was het al zat. Nou moest Tall zeggen dat hij het inmiddels ook wel irritant begon te vinden, want het ene moment moest hij die poes pakken en nu deed die kater weer vervelend. Met zijn ogen rollend rende Tall dan ook snel weg van de poes en sprintte achter de zwarte aan om hem - hopelijk tegelijk met Slate haar trap - in zijn achterpoot te pakken waar die aan het lichaam vast zat in de hoop in het vlees achter het bot te haken. Dan zou de ander wel stoppen, Tall was de lichtste niet om aan je achterpoot te hebben hangen. "Seriously," Gromde hij alsof hij het tegen een puber had, "Luister naar je scharrel," Want hij kon zich niet voorstellen dat Bloodclan katten echte liefde bezaten.

De kleine leigrijze poes was volledig in paniek. En het paniek vond hij geweldig. Zijn gifgroene ogen glommen gemeen, terwijl hij weer uithaalde om haar te pakken te krijgen. Misschien deed hij het wel met opzet, om haar net niet te pakken te krijgen, haar een sprankje hoop te geven dat ze weg kon komen.
Ditmaal was het Shade die roet in 't eten gooide, maar misschien had ze wel gelijk. Hij had belangrijkere dingen voor te bereiden dan achter zielige clankatjes aan te zitten. Hij snoof dan ook en keek achterom naar de zwarte kattin. En doordat hij dat deed, merkte hij ook dat de gestreepte kater achter hem aanzat en naar hem uithaalde. Cobra draaide zich om en haalde uit met zijn klauw, voordat hij abrupt stopte. Daarna stapte hij opzij, misschien dat de Shadowclan kater het niet door zou hebben en zou vallen over het leigrijze poesje. Dat was nog eens leedvermaak. Hij grinnikte, voordat hij naar Shade toe liep. "Stomme clankatten," snoof hij. "Een blinde is good for nothing, denk daar aan. Denk aan die extra mond die jullie moeten voeden als er geen prooi meer is," sneerde hij daarna in de richting van de twee katten. "Kom, dan gaan we." Hij knikte naar Shade, voordat hij aanstalte maakte om weg te lopen.

Hij zat haar op de hielen maar kreeg haar niet te pakken. Slatefur wist dat ze niet zo snel was, Slate wist dus ook wel dondersgoed dat hij enkel met haar aan het spelen was. Toch joeg haar adem snel door haar keel heen en weer. Totdat, het ineens ophield. Slatefur sprintte nog een paar vossenlengtes door, waarna ze langzaam tot een halt kwam, haar pels overeind waardoor ze ondanks haar korte vacht nog best pluiziger en nog ronder leek. De woorden van de Bloodclan katten staken haar. Good for nothing, alleen maar een mond om te vullen als er geen prooi meer was van de winter. Ze legde haar oren plat in haar nek en keek weg. Ze kon wel door de grond storten, net zoals dat ze wel door haar eigen poten kon storten door haar eigen krassen en vermoeidheid. Ze durfde niet eens haar kop te draaien in de richting van Tall.

Onderwerp: Re: But it still was not enough