From the perfect start to the finish line

_{Shadows settle on the place, that you left
Our minds are troubled by the emptiness
Destroy the middle, it's a waste of time
From the perfect start to the finish line
And if you're still breathing, you're the lucky ones
'Cause most of us are heaving through corrupted lungs}

Een huiverige ademhaling gleed over Slatefur's lippen terwijl haar lichaam begon te schokken. Het duister van de elders den was als een donkere deken over haar heen gevallen en had haar omarmt, iets wat ze op dit moment alleen maar verwelkomde. De kattin was in stilte in haar nest gedoken en had zich zo klein mogelijk gemaakt, zich begravende in het mos tot er alleen nog maar een klein hoopje, schokkerig blauwgrijze vacht over was. Hij was zo boos op haar geweest dat ze niks gezegd had. Wat had ze moeten zeggen dan? Op het moment dat het zo'n drukte werd had ze moeite om het te volgen en zelfs al had ze het kunnen volgen, dan had ze de woorden niet gehad om wat te zeggen. Het leek alsof iemand dan een knoop in haar stembanden had gelegd. Ze had het niet gedurfd. Maar om dan zo vernederd midden in het kamp, het deed bijna fysiek pijn, vooral omdat Tall degene was die het gedaan had. Hij had haar lopen schoppen terwijl ze al neer was, om vervolgens haar af te straffen dat ze zich verdedigde. Een luide snik trok door haar lichaam heen en liet haar opnieuw schokken, terwijl ze haar pootjes over haar kop legde.

{Eerste post voor Wolfpaw}

_{Well I've lost it all, I'm just a silouhette
A lifeless face that you'll soon forget
My eyes are damp from the words you left
Ringing in my head, when you broke my chest
Ringing in my head, when you broke my chest}

Het was allemaal een bende, en dat maakte haar zo ongelooflijk opgefokt. Eerst haar onterechte straf, dan Skullpaw die ervandoor ging en nu opeens hadden haar vriendin Slatefur en haar mentor Tallstar ook nog eens ruzie. De poes had op haar manier weer een zegje gedaan, had geprobeerd Tallstar op zijn kop te geven. Het enige gevolg was dat zij zich nu nog slechter voelde door zijn woorden en hij op het matje werd geroepen door Acorndust. 'als ik iemand ken die meer ruzies maakt dat de fillistijnen ben jij het wel, met je arrogante houding en asociale omgang' ouch, die woorden staken nog altijd best wel erg. Het was waar, ze had moeite met vriendschappen houden, ze had überhaupt problemen in de omgang. Gingen zijn woorden dat ook maar een haar beter maken? Nee, absoluut niet, het maakte haar alleen maar verdrietig. Maar ze wist dat ze niet alleen was in haar verdriet, dat merkte ze het moment dat ze Slatefur achterna ging de Elders den in. Daar in het half donker hoorde ze de grijze poes zachtjes snikken, en dat brak haar kleine hartje. Dit was iets dat ze Tallstar nooit zou kunnen vergeven. "Slate..?" klonk er bezorgd, waarna ze op haar afstapte en zich vol overgave naast haar neer streek, haar kop tegen het huilende bolletje grijs dat Slate was gedrukt in de hoop dat haar aanwezigheid en fluffy vacht wat troost konden bieden. "Niet huilen, Tall is gewoon gemeen, hij heeft het fout," alleen bij haar zusjes was ze zo zachtaardig, maar inmiddels was ze Slatefur toch al een klein beetje als familie gaan zien.

Slatefur verstarde lichtjes toen ze pootstappen hoorde en dook nog wat verder ineen, was het Tallstar om zijn afbrekende praktijken af te maken? Kwam hij haar nog wat schoppen na geven met uitgestrekte klauwen? Slatefur lag al als een bevend hoopje midden in de elders den en kwam er het liefste nooit meer uit. Ze voelde zich vernederd, gekrenkt en bovenal verraden door iemand die ze als een vriend beschouwd had. Met betraande wangen draaide de kattin haar kop iets in de richting van de binnenkomer toen ze zich besefte dat het Tall niet was, het was Wolfpaw, de jonge apprentice met wie ze zo graag omging. Ze voelde Wolfpaw's kop tegen haar aan drukken en Slatefur legde haar kop tegen Wolfpaw's fluffy vacht aan, nog steeds snikkend. Het voelde fout om zo op de jonge kat te steunen en ergens wilde ze dat ook niet doen, maar ze had weinig keus wat haar betrof en het maakte haar ook niet zoveel meer uit op het moment.

Eventjes, heel eventjes toen Slatefur haar kop in haar vacht drukte en ze enkel nog grijs zag, kon ze zich inbeelden dat het Stainedkit, haar verloren zusje, was die ze zo kon troosten. De poes sloot haar ogen en klemde haar tanden kort op elkaar, niet wetend welke werkelijkheid nou beter zou zijn. De jonge elder huilde zachtjes in haar vacht en even wist Wolfpaw niet goed wat ze moest doen. Niemand was ooit zo open tegen haar geweest, zo kwetsbaar als je wilt. Behalve haar zusjes, ja, ze zou doen precies zoals ze bij haar zusjes zou doen. De poes drukte haar kop tegen die van Slatefur aan en haalde eens diep adem. "Wil je dat ik hem ga slaan voor je?" en voor mijzelf, want hij had zulke gemene dingen gezegd. De poes zuchtte diep, haar stem lichtelijk trillend. Ze zou het doen hoor, zonder aarzelen. Al zou hij haar 100 jaar kitten maken, aan Slate zat je niet hoor.

Onderwerp: Re: From the perfect start to the finish line