Peace

Het was manen geleden sinds ze haar rang als Medicine Cat had opgegeven. Er was zoveel gebeurd in de tijd daarna. Ze was opgeleid tot warrior, ze waren in de bergen geweest en hadden een hele nieuwe leefstijl leren kennen, Nightstream was jammer genoeg overleden en Chivypaw was onderweg om haar volledige naam te krijgen. De witte kattin zat voor de rivier, die rustig aan haar voorbij gleed. Ze vond het heerlijk om hier in het zonnetje te zitten en gewoon te kijken naar hoe het water bewoog. Op twee verschillende plekken had ze wat prooi verstopt liggen, dus nu had ze eventjes een momentje van rust. Honeyscent voelde zich een stuk beter dan dat ze in tijden had gedaan. De reis naar de bergen had haar goed gedaan aan d'r uit haar depressie getrokken, al miste ze Creamyfrost nog elke dag. Toch had ze zijn dood en het verraad van haar zoon een plekje weten geven en was ze nu bezig met haar taken als warrior zo goed mogelijk te doen. Natuurlijk had ze nog altijd het probleem dat ze niet op dezelfde kracht als een volwaardige warrior kon vechten, gezien haar geschiedenis met ziektes, maar ze deed wat ze kon. Een kleine glimlach sierde haar lippen, terwijl ze haar kop op d'r pootjes legde en in het water staarde. Wat een rust, wat een vreede.

[+Arcticwolf]

Ah, wat jammer nou, aan alles moest een einde komen, en zodoende ook aan haar welverdiende rust. Haar witte oortjes gleden naar achter toe toen ze iemand aan hoorde komen trippelen en nog voordat ze om kon kijken, hoorde ze de stem van de jonge warrior genaamd Arcticwolf. Langzaam kwam ze overeind en draaide zichzelf een kwartslag, zodat ze de kater aan kon kijken, maar ook een goed oog op de rivier kon houden. Helaas had haar angst voor het water ervoor gezorgd dat ze altijd waakzaam was rond waterlichamen. "Goedemiddag Arcticwolf. Opgewekt als altijd, zie ik. Zo te zien geniet je ervan om eindelijk Warrior te zijn?" miauwde ze op een vriendelijk toon, wetend dat de jonge warrior zijn volledige naam niet zo lang geleden had ontvangen. "Vanwaar dit bezoek?' vervolgde ze daarna, haar blik wisselend tussen de kater en het water waar ze naast zat. Soms vervloekte ze zichzelf dat ze zo panisch was bij water in de buurt, maar helaas was niets aan te doen.

Haar ceremonie? Ze grinnikte zachtjes. "Mijn naamceremonie ging alleen net iets anders dan die van jou," miauwde ze zachtjes. Het was niet dat ze spijt had gehad van haar besluit om af te treden, maar het was geen makkelijke tijd geweest. Butterstar was het er toentertijd mee eens geweest, maar Fairfaith had het nog niet aan gekund, waardoor Riverclan op een gegeven moment een Medicine Cat mistte. Ze had zichzelf hier altijd de schuld van gegeven, maar wist dat het gewoon een van haar lessen was geweest en iets was waar ze van had geleerd. "Ik kan me best voorstellen dat de apprentice den gezellig was," ondanks dat ze er zelf nooit in geslapen had, though. "Goed om te horen, ik ben altijd wel in voor een praatje." Ze draaide zich nu helemaal om naar de kater, de rivier de rug toe kerend, al voelde ze wel een koude rilling over haar rug gaan. Stomme angst ook. Honeyscent draaide haar volle witte staart over haar poten heen. "Kom erbij zitten," nodigde ze Arcticwolf daarna uit.

Arcticwolf moest natuurlijk nog veel te jong zijn geweest, of misschien zelfs nog niet eens geboren. Ze hield het af en toe niet eens meer bij, die hele reis naar de bergen had haar tijdsbesef wat in de war gegooid. "Nee, Arcticwolf. Ik ben pas veel later warrior geworden, ik heb mijn naam gekregen als Medicine Cat," zei ze met een kleine glimlach op d'r gezicht. Ze was trots op wat ze had gedaan, al was het niet altijd even goed. Ze had heel wat manen met Creamyfrost in de Medicine Cat Den doorgebracht om hem van zijn poppyseeds verslaving af te krijgen namelijk, en dat tegelijkertijd met haar strijd tegen haar instabiele mentale gezondheid. "Trouwes, sneeuwvlokje?" Er klonk iets van verbazing en belediging in haar stem, voordat ze voorzichtig lachte. "Misschien heb je wel gelijk, mijn vacht past niet echt bij m'n naam, hè?"
Uiteindelijk ging de jonge kater bij haar zitten en vroeg wat d'r bezig hield. Voorzichtig haalde ze d'r schouders op. "Langzaam maar zeker begint 't leven weer terug te worden zoals het was voor de droogte, iets waar ik blij om ben. De bergen waren mooi, maar de rivier hier overtreft toch alles." En dat zei zij, de ex-Medicine Cat met een vrees voor water.

Yep, nu zat ze er wel aan vast. Nu moest ze wel toegeven wat er gebeurd was. Ach, ergens vond ze 't niet zo erg om haar verhaal te doen. Al was ze dan geen elder, ze vond het heerlijk om verhalen te vertellen aan diegene die er naar wilde luisteren. Voorzichtig schudde ze haar witte kopje. "Dat was 't niet. De druk van het Medicine Cat zijn werd me op een gegeven moment te veel, aangezien ik in diezelfde tijd depressief was en alles nogal fout ging om me heen." De witte kattin zuchtte zachtjes en met een licht beschaamde glimlach op d'r gezicht keek ze in de richting van Arcticwolf. "Dus ik had bij Butterstar aangegeven dat 't zo niet langer ging en ze heeft me daarna mijn training voor warrior weer laten oppakken. Al was het niet zonder consequenties." Haar blauwe ogen werden donker, toen ze voorzichtig hoestte. Nee, ze was nooit helemaal de oude geworden.
"Daar heb je zeker gelijk in," miauwde ze met een grijns, het was inderdaad een ervaring geweest die ze niet snel nog een keer zouden krijgen. "Zou je terug willen naar de bergen?" vroeg ze daarna nieuwsgierig aan de jonge warrior.

De woorden van de jonge warrior verbaasde haar toch wel, het gebeurde niet vaak dat katten het met haar keuze eens waren. "Dank je, Arcticwolf. Dat is zeer wijs van je," miauwde ze met een warme stem. Ze mocht de jonge kater wel, hij was misschien wat aan de actieve kant, maar dat waren de meeste katten van rond zijn leeftijd. Ze grinnikte zachtjes toen hij begon over haar naam, dat was inderdaad een vraag die ze vaker kreeg. Immers zat er niets van honing in haar vacht en haar ogen waren helder blauw, dus vele zagen de connectie niet. "Je bent niet de enige," miauwde ze. "Lostvoice." Ze stopte bij de naam van haar moeder, ze zou het nooit meer over haar hart kunnen krijgen om de oudere witte kattin 'mam' te noemen, niet na het verraad dat ze had gepleegd. "Lostvoice heeft me vernoemd naar haar eerste apprentice; Honeyspots." Ze moest wat moeite doen om haar vriendelijke postuur te behouden, het praten over haar moeder vulde d'r, zelfs na al manen, nog steeds met woede.
Toch schoot ze in de lach bij het antwoord van de jonge kater. "Daar heb je een goed punt. Maar je moet toegeven, het was prachtig om er te zijn." Tenminste, dat vond zij.