{Open} Washed Away

Coyote had de geur van zijn tante al eerder opgepikt, verwikkelt met die van een vogel. Omdat hij niet veel zin had in sociale interactie en ook Wisp haar jacht niet wilde verstoren, was hij wat op afstand gebleven. Wisp was een verstandige kat in zijn ogen die zich goed wist te redden. Dat was echter, totdat hij een kreet niet zo ver van hem vandaan hoorde. Meteen kwam de kater overeind. Hij wist dat er problemen waren toen zijn scherpe oren ook een plons opmerkten. Zonder verder nog te twijfelen zette hij een sprint in, zijn hoofd leeg en zijn focus puur op het mogelijke gevaar. Toen hij aankwam op de plek waar de geur van Wisp het sterkst was, leek ze kort van de aardbodem verdwenen te zijn. Even vreesde hij dat ook zij door een adelaar meegesleurd was, het zelfde lot als Pebble achterna. Alleen toen kwam er een flits van witte vacht boven water in de snelstromende rivier, een alternatief dat geen haar beter was. "Hou vol!" riep hij, waarna de kater mee stroomafwards langs de rivier begon te rennen. Hij was verwoedt opzoek naar een mogelijkheid om haar uit het ijzige, genadeloze water te sleuren. Erin springen zou zelfmoord zijn, hij was niet sterk genoeg zich eruit te hijsen, laat staan met nog een andere kat. Wips haar redding was te vinden bij een stuk van de rivier dat verderop lag, waar het was breder was en het water bij de over minder snel stroomde. Coyote zette een sprint in om daar eerder te zijn dan haar, waarna hij snel een lange stok van de grond ritste en vervolgens van steen naar steen sprong, zodat hij halverwege de rivier stond en zo hopelijk de poes langs hem zou komen. Hij zette zich schrap en verlaagde zijn kop, de stok stevig tussen zijn kaken geklemd. Zijn hoop was dat Wisp deze dan zou kunnen vastgrijpen en hij haar zo op de steen zou kunnen krijgen. "Wisp! Hier! Pak het vast!" schreeuwde hij om boven het geluid van de rivier uit te komen, biddend dat zijn plan zou werken.

Zijn witte tante schreeuwde wanhopig om hulp vlak voordat ze weer onder het ijskoude water getrokken werd. Zelfs Coyote, die juist zichzelf prees op het feit dat hij zo goed in staat was om zijn hoofd altijd koel te houden, voelde een bepaalde angst om zijn hart slaan. De rapids hadden geen medelijden, ook niet voor een goede kat zoals Wisp. Alleen zou Coyote dat niet toe kunnen staan, het water zou hem niet een familielid ontnemen. Daarom had hij de stok gepakt en stond hij nu op de steen, die hem hopelijk genoeg steun zou geven. Het koude water spetterde zijn vacht nat en de rivier ruiste om hem heen. Kort werd de witte poes opnieuw onder water getrokken, maar toen Coyote haar vacht wist te vinden tussen het water stak hij de stok zo ver mogelijk uit, zijn poten strak en klauwen uitgeslagen voor grip. Tot zijn opluchting wist de poes haar nagels in de tak te slaan, alleen het gevolg was dat het nieuwe gewicht hem ook haast het water in liet tuimelen. Hij verbeet -haast letterlijk- de pijn en moest iedere spier in zijn lichaam aanspannen om zowel de stok als de natte kat die eraan hing zijn kant op te trekken. De natte steen was glad en hielp absoluut niet mee, maar toch wist hij haar telkens iets dichterbij te krijgen. Toen de poes dichtbij genoeg was om haar nagels op de steen te slaan, liet hij de stok los en maakte een gehaaste beweging richting haar nekvel, waar hij stevig zijn tanden in sloeg en haar zo verder op de steen probeerde te trekken. Door de abrupte beweging schoot een van zijn achterpoten echter uit, waardoor hij met zijn achterkant in het water belandde en pijnlijk op de rots sloeg. Trillend van inspanning probeerde hij nu zowel zichzelf als de poes weer op de steen te trekken.

Het was niet de bedoeling, maar ze was zonder begeleiding weggegaan. Echter vond ze niet dat ze begeleiding nodig had van één of andere Cave Guard als ze enkel wat kruiden ging zoeken. Al was het niet zo dat ze vond dat ze wel iemand nodig had om op haar te letten als ze jaagde. Met haar bekje gevuld met verschillende kleuren bloemen en plantjes liep ze rond, op zoek naar het enige wat ze nog nodig had; waterlelies. Die werkten tegen irritaties en zo. Nu wist ze niet zo goed waar ze die vinden moest, bij water ja, maar welk water? Ze was maar naar de rapids gegaan om hier te zoeken, maar ze vermoedde sterk dat dit eigenlijk die verkeerde plek was nu ze wat dichterbij kwam. Het water ging hier zo hard, daar kon geen plant in groeien. Ze wou zich bijna omdraaien toen ze een kat wat apart zag staan op de stenen. Kort versmalde de kattin haar ogen om beter te zien wat er gebeurde, maar ze snapte het niet. Met wiebelende oortjes kwam ze dichterbij. Pas toen ze dichterbij dan tien meter was zag ze dat Coyote, de raar-bewegende kat, een andere kat uit het water aan het trekken was. Haar blauwe oogjes schoten wijd open, en ze liet de plantjes zonder deze nog aandacht te gunnen op de grond vallen. Snel sprong ze dichterbij. Oh God, dat was Wisp. Met grote ogen keek ze om zich heen - ze was geen Cave Guard, ze was niet zo sterk, en bovendien ontzettend klein. Hoe kon ze ooit helpen? "Wat moet ik doen?!" schreeuwde ze boven het geraas uit, haar pootjes verzette zich iedere seconde zenuwachtig terwijl ze zocht naar iets wat haar kon helpen, één of andere stok of zo. Maar ze kwam nergens op. Toen gleed Coyote plots uit van de steen en bijna het water heen, en de witte kattin liet een gil van schrik horen. Snel boog ze zich voorover en probeerde hem te helpen met het trekken van Wisp. Oh, ze was zoveel te klein hier voor. Ze trok met al haar kracht. Kom op, kom op!