Family

De jonge bengal was zich wat aan het vervelen. Zijn mama was even weg en hij had nu helemaal niemand om lastig te vallen. Al zijn vriendjes waren ook aan het slapen, echt super saai van ze. Stiekem had hij overwogen om ze wakker te maken, maar de strenge blikken van de Queens hadden zijn kattenkwaad gestopt. Om dezelfde rede had hij ook de Nursery nog niet verlaten, al wilde hij natuurlijk ook niet mama laten schrikken door ineens weg te zijn. Soms deed zijn mama al een beetje anders, door hem Rise te noemen in plaats van Spark. Maar hij wist dat dit gewoon een koosnaampje moest zijn, kon toch niet anders? En de gevoelige kitten wilde niet andere of zichzelf pijn doen, waardoor die gedachten enkel beter leek. Aangezien de kleine kitten helemaal in zijn gedachtes was verzonken, had hij niet doorgehad dat er iemand was binnen gelopen. Toen hij ineens zijn naam hoorde sprong hij dus ook verschrokken op, zijn zijde pelsje omhoog gezet. Zijn nu amber kleurige oogjes stonden als twee grote, onschuldige schaaltjes omhoog gericht naar de eigenaar van de plotselinge stem. Deze bleek een rode kater te zijn, eentje die super groot was. Dat was veel beter dan alles wat hij gegokt had, waardoor zijn pelsje naar beneden zakte en zijn lach terug kwam, een nieuwsgierigheid in zijn blik te vinden. "Hallo meneer, ik ben Spark ja. Maar ik heb ook een super lange naam!" klonk er beleefd van de kit af, waarna hij zijn kleine pootje op de rode vacht zette "Bent u een vos? U lijkt op een vos van de verhaaltjes die mama vertelt. Die hebben ook zo'n mooie rode vacht. Papa zeiden dat ze soms stout waren, maar dat is niet erg vind ik" Kwam er vlotjes van de jonge kitten af, natuurlijk enorm spraakzaam. Zijn toon echter vrolijk en vol wonder, hij had nog nooit een rode kater gezien. "Hoe heet u eigenlijk meneer de vos?"

Jammer genoeg leek deze bijzonder rood persoon geen vos te zijn. Zijn oortjes begonnen lichtelijk te hangen terwijl hij wat verdrietig keek. Maar hij kende al zoveel katten, hij wilde graag eens een vos ontmoeten. Dat was pas echt heel erg leuk geweest. Over katten waren nooit grootse verhalen. Alleen als ze een vogel ofzo dood hadden gemaakt maar in zijn oren klonk dat gewoon als pesten. Met vossen waren het altijd verhalen over hoe slim ze waren en hoe ze met praten zo veel konden bereiken. Dat was toch veel spannender dan gewoon iets slaan? Al leek Spark toch altijd een voorkeur te hebben voor de verhaaltjes waarin fantasievolle dingen gebeurde. Iets in hem leek te smakken naar een wereld met magie en eeuwige vriendelijkheid, naar een wereld waar zijn papa vaker op bezoek kwam en zijn mama niet zo verdrietig was. Maar hij wilde ook niet te sip doen, want hij was nog steeds blij om deze kat te zien natuurlijk. Want hij was helemaal voor hem alleen gekomen. “Nou… als u vernoemd bent naar een vos moet u wel even slim zijn als eentje. Dus dat is ook heel stoer” Daarbij was Spark enorm gericht op de emoties en gevoelens van een ander, en hij wilde Fox niet teleurstellen of sip laten voelen door dit voorval. “Maar hoe kent u mijn naam? De meeste kennen mijn naam helemaal niet tot ik hem vertel” Zijn grijnsje verbrede zich terwijl hij verder ging met de ander te onderzoeken. “Kan jij dan gedachtes lezen? Of heel goed gokken?” De optie van ‘hij heeft de naam van een ander gehoord’ leek niet te bestaan in zijn kopje.