Bloody Childeren ll Birth

Ze haatte het nu al hier, en toch moest ze hier ( als ales goed ging ) nog zeker 6 maanden blijven. Het was een gruwelijke gedachte, echter ook een die ze moest accepteren. De  zwart-witte poes lag ver van de andere queens, iets waar ze zelf voor gekozen had- na een tijdje. De andere poezen werden op een gegeven moment te irritant, enkel praten over onnozele dingen. Sodermieter toch op, dan had ze liever geen contact. Haar buik was zo groot geworden ze had het gevoel dat ze elk moment kon ontploffen, hmm maar deed ze dat ook niet? In een zekere zin? Northern schudde met haar kop, ze wilde er niet veder overdenken. De warrior zwaaide rustig met haar staart, ondanks alles voelde ze zich redelijk goed. Wel moe; maar dat was te verwachten. De geboorte zou nog niet gebeuren, anders zou haar lichaam dat toch wel al lang hebben aangegeven? De poes wist het niet, en verdomde het aan een Queen te vragen. Rustig legde de poes haar hoofd op haar poten en sloot haar ogen, een lange zucht ontsnapte uit haar bek. Ze verveelde zich wel enorm; ze wilde vermaakt woorden. En gedachte over haar prachtige toekomstige kittens verloren hun glans.

Opeens schoten haar twee ogen open toen er een pijnlijke steek door haar buik schoot. Ze schreeuwde het bijna uit. Al haar haren stonden overeind, en ze deed haar best om de tranen tegen te houden. Ze wilde om hulp riepen maar niks kwam uit haar bek. Een volgende pijnlijke steek raasde door haar lichaam heen, en de zwart-witte poes kreunde zachtjes. De pijn was onbeschrijfbaar, toch moest ze er doorheen. De derde steek verdween echter net zo snel als het gekomen was. En toen zag ze het; een klein bolletje lag naast haar. Haar nieuw gevonden instinct kwamen op gang. En snel nam ze de kleine wezen onder haar hoede en likte het schoon. Veel tijd om haar 'frist born' meer aandacht te geven had ze niet. Al snel kwam er een tweede steek, net zo pijnlijke als de eerste drie. En weer lag er een klein bolletje naast haar, en weer herhaald ze haar acties. Snel keek ze rond haar omgeving, overal lag bloed. En het leek er op dat er een queen iemand ging halen. Acorndust of Acefray waarschijnlijk, ook al zal het dan al te laat zijn. De poes liet een lage grom horen, maar de volgende kitten was al op weg. Dit keer was het een poesje, hmm. Ze had het meer op de katers- maar dat was voor nu nog even niet aan de orde. Want klaar was ze nog niet, gelukkig was het minste pijnlijk. Weer een poes. Northern lag uitendelijk met 4 kittens rond haar poten, twee katers en twee poezen. Ze leken gezond, hopelijk bleef dat ook zo. Nu moesten haar kinders enkel nog namen hebben, maar dat zou ze samen met Acorn wel doen.

-Acorndust

Acorndust was net terug in het kamp na een jacht en had zijn prooi op de prooistapel gelegd toen er een queen naar hem toekwam. Lichtelijk bezorgd luisterde hij naar wat de poes hem te vertellen had en al snel bleek dat het om Northernfaith ging en dat zijn partner aan het bevallen was. Hij snelde zich naar de nursery zodra hij dit hoorde en liep vrijwel direct naar de plek toe waar hij wist dat Northernfaith in haar nest zou liggen. Hij was duidelijk al niet meer op tijd om zijn kittens geboren te zien worden, want vier kittens lagen al rond de poten van de poes. Zijn blik werd meteen een stuk zachter toen hij de kittens zag liggen, 2 katers en 2 poezen. Ze waren perfect in zijn ogen. "Ze zijn prachtig," Zei hij zachtjes, terwijl hij met zijn blik die van Northernfaith zocht. "Is alles goed gegaan?" Vroeg hij toch nog maar voor de zekerheid. Hij wilde namelijk niet hebben dat er wat mis zou zijn met Northernfaith of een van de kittens. In ieder geval leek dit niet het geval in eerste oogopslag. "Had je al namen in gedachten?" Besloot hij daarna te vragen. Dit was tenslotte belangrijk, maar hij wilde haar ook weer niet te veel in een keer vragen.

Voordat de poes het wist stond haar partner naast haar; wel te laat. Maar goed, beter laat dan nooit. De bruine kater liet haar weten dat de hij hun prachtig vond, iets waarop de poes op snoof. Natuurlijk waren ze prachtig; het waren immers haar kittens. Ze gaf hem een koude blik, niet wetend hoe anders te reageren op de situatie. "Is alles goed gegaan?" vroeg hij toen. De zwart-witte poes zwaaide met haar staart. 'Ik denk het' mompelde ze zachtjes, terwijl blik wat verzachte. Ze voelde zich goed? maar ze was ook een medicine cat, dus echt zeker was ze niet. Acorn vroeg toen of ze namen in gedachten had- Northern richtte haar haar gele ogen op de twee katers, en knikte. 'Ik dacht aan Southernkit en Coldkit' liet ze hem weten, terwijl ze hun uiterlijk wat beter in haar op nam. Bijna alle kittens waren bruin, enkel Cold had een zilvere pels. Maar niemand leek kwa kleuren op haar; pity. 'Noem jij de andere twee maar'

Hij was blij dat ze dacht dat het goed ging, echter wist hij ook dat het geen kwaad zou kunnen om Acefray voor de zekerheid een controle uit te laten voeren. Dat zou nog kunnen, maar voor nu ging het onderwerp verder op de namen. Hij liet zijn blik over de kittens gaan en merkte op dat geen van de kittens een zwart witte vacht had en de meeste juist een bruine vacht hadden. Geen kitten leek dus echt op Northernfaith, iets wat hij wel jammer vond, maar dat nam niet weg dat ze niet prachtig waren. Hij knikte kort bij de namen voor de twee katers. Nu moest hij nog nadenken wat voor een namen hij wilde geven aan de twee poesjes. "Ik vind die namen wel passen." Merkte hij op voor de namen die ze had gezegd. "Voor de poesjes, misschien Beechkit en Fawnkit?" Hij wees ze een voor een aan om aan te geven welke naam voor welke kitten was.

Zijn grote moment was hier. Eindelijk was de wereld klaar voor zijn aanwezigheid - alle voorbereidingen waren getroffen, alleen het hoofdspektakel ontbrak nog. Lang zou het echter niet meer duren. De buik van zijn moeder bewoog al met pijnlijke schokken, heviger en heviger. Zo dreef de grijs gestreepte kitten dichter en dichter naar de koele wereld der levenden - steeds een stukje verder, langzaamaan.. Tot hij met een zachte plof op de koude grond terecht kwam. Waar was zijn warme onthaal? Zijn applaus? Verontwaardigd, maar eigenlijk gewoon puur uit instinct, begon het katertje luid te piepen. Hij werd al snel omgedoopt tot Southernkit door zijn moeder; hij was de eerstgeborene, de oudste, de erfgenaam. En hij zou hard werken om zijn vader te kunnen opvolgen, ook al was dat natuurlijk geen garantie in het systeem waarin ze zaten. Southernkit zou dan wel tonen dat hij het waard was; maar eerst, eerst moest hij opgroeien.  

Langzaam maar zeker groeide de kitten in de buik van haar moeder en werd de ruimte om haar heen steeds krapper. Niet dat ze er erg in had, want ze zat hier lekker warm. Echter leek het erop dat daar snel verandering in zou komen toen de ruimte om haar heen leek samen te trekken en langzaam maar zeker ze dichter naar iets toegeleid werd. Plots werd het nog krapper om haar heen en voor ze het wist was ze ergens anders. In eerste instantie wist ze nog niet goed wat er aan de hand was, maar al snel merkte ze dat het hier koud was en liet ze een klagende piep horen. Het beviel haar niet dat het hier zo koud was. Toch leek er wel ergens warmte vandaan te komen en ze probeerde dan ook om daar naartoe te gaan.

Eerst was hij maar een kleine celletje geweest maar nu was die uitgeroeid tot een volgroeide foetus die klaar was voor de wereld. Hij was levensvatbaar en klaar om geboren te worden. De naamloze kitten was altijd in strijd met zijn andere broer, en dus, wanneer deze ineens verdwenen leek te zijn in hun mama’s buik, was hij erg gelukkig. Enkel mocht hij niet lang van de extra ruimte en rust genieten (die hij nu had) want door een onbekende kracht leek hij weggetrokken te worden van zijn warme plekje. Trappelend trapte hij met zijn pootjes, hopend door dat hij in de baarmoeder van zijn moeder bleef. Jammer genoeg werkte het niet en werd de warmte plaats gemaakt voor een kille kou. Bibberend opende hij zijn bek en liet een klagende piep horen. Enkel toen hij warme tong over hem heen voelde glijden en een tegen een harige lekker ruikende plek gedrukt werd stopte hij met piepen. Een walm trok lang zijn neus waardoor hij automatisch er naar toe hapte. Een lekkere warmte vloeistof vulde al direct zijn mond en vulde zijn hongerige buikje. Zich meteen comfortabel voelend in zijn nieuwe wereld.