Reflect the kind of care they get

Dit kon ze tenminste wel. Haar lijf was een wrak, waarschijnlijk zou het ook nooit meer herstellen. Niet zoals het ooit geweest was. De ene dag ging beter dan de andere, maar het meest van de tijd voelde ze zich een oude oma. Terwijl ze eigenlijk niet oud was. Haar lichaam liet haar gewoon in de steek en daar had ze het maar mee te doen. Ze lag in haar nest met Mouse, voor haar kon ze gelukkig wel zorgen. Dat deed ze ook vol overgave. Ze was zo dol op haar dochter. Eerst had ze haar nog heel erg aan Mousewish doen denken, maar dat verwaterde steeds meer. Dit was Mouse en geen Mousewish. Haar dochter verdiende een eigen benadering en omgang, want ze was simpelweg niet dezelfde kattin. Mousewish was in StarClan en daar zou Mouse nooit komen. Er lag een warme gloed in haar goudgele ogen terwijl ze op haar zij ging liggen, zodat Mouse lekker bij haar kon gaan liggen als ze wilde. Ze keek op toen ze iemand hoorde. Kregen ze bezoek?

[First Thrill]

Eventjes had de robuuste kater rust. Zijn twee gekleurde ogen staarde in de richting van de grot waar hij altijd een pijnlijk gevoel bij kreeg. Hij zuchtte zachtjes en wandelde in de richting van de nursery. Sinds Cheetah overleden was, wilde hij hier eigenlijk niet meer komen, maar hij wist dat hij een taak te doen had als vader. Hoe graag hij het ook wilde negeren, hij moest er iets aan doen.
De kater stak zijn kop de grot in en liet zijn tweekleurige ogen over de katten glijden die er waren. Het waren er niet veel, maar er was er één die zijn aandacht trok. Thrill zuchtte zachtjes en voelde zich iets wat ongemakkelijk terwijl hij naar de bruine kattin wandelde. "Hallo Brindleleaf," sprak hij. Hij was de kattin dankbaar voor alles wat ze had gedaan voor zijn familie, maar het deed hem pijn dat het zo had moeten lopen. "Hoe is het?" De witte kater ging zitten, hopend dat hij de rest van de moederkatten niet irriteerde met zijn robuuste lichaam.

Ze keek op toen ze een kater in de opening van de nursery zag verschijnen. Het was Thrill de vader van Crystal. Het poesje waar zij de zorg over genomen had sinds de dood van Cheetah. “Mouse.” Zei ze tegen haar dochter. Terwijl ze haar kop iets naar haar toe boog. “Wil je even met Crystal gaan spelen? Dat vind ze vast leuk.” Met haar neus gaf ze haar dochter een zacht zetje in de richting van Crystal. Dan kon ze even alleen met Thrill praten. De blik in haar goudgele ogen ging naar de twee bijna even oude kittens. Voordat ze Thrill aankeek. Ze kwam wat overeind in haar nest, zodat ze kon gaan zitten. Ze legde haar staart netjes rond haar poten en wachtte totdat de kater bij haar was. “Dag Thrill.” Zei ze vriendelijk. “Het gaat goed. Crystal doet het ook heel goed.” Er ontstond een onderzoekende blik in haar ogen. “En met jou Thrill? Het is allemaal nog niet zo lang geleden.” Ze doelde op de dood van Cheetah.

De bruine kattin keek op toen hij de nursery binnen kwam lopen en vroeg aan haar eigen kitten om even te gaan spelen met zijn dochtertje. Een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zou niet snel emoties tonen, maar als het ging om zijn dochtertje en zijn pas overleden partner, kon hij het niet laten. Brindleleaf keek hem aan en ging overeind zitten, voordat hij werd begroet. Rustig knikte de witte kater naar de queen, hij was haar eeuwig dankbaar. Maar zoals verwacht had de queen door dat het niet zo lekker met hem ging. Moederlijk instinct? Daar hielt hij het dan maar op. Thrill haalde zijn schouders op en zijn blik gleed van de bruine kattin naar de spelende kittens. "Het is.. pijnlijk," miauwde hij uiteindelijk, met een verslagen toon in zijn stem. "Na Fog hadden Cheetah en ik niet het idee om nog een nestje te nemen. Het feit dat ze het niet overleefde was een hardere klap dan verwacht." Zijn tweekleurige ogen werden eventjes dof, terwijl hij dacht aan de schreeuwende queen, een geluid dat zijn dromen nog regelmatig angstig maakte. Hij had Cheetah nooit zo willen zien, maar wist dat ze nu vrede had in de Tribe of Endless Hunting.

Er ontstond een warme glimlach om haar lippen. Geen eentje van medelijden, want ze wist hoe irritant dat kon zijn. Ze had daar zelf ook altijd een hekel aan gehad en nog steeds trouwens. Andere katten bedoelden het goed, maar te veel medelijden hielp niet. Soms bracht dat de pijn alleen nog maar meer terug. Dus knikte ze alleen maar even. “Dat is heel begrijpelijk Thrill.” Miauwde ze toen. “Niemand verwacht ook van je dat die pijn er niet zou zijn.” Vervolgde ze toen. Voordat haar blik naar de kittens ging. “Maar ik weet zeker dat ze trots op je zou zijn, op Fog, Crystal en jou.” Haar blik gleed weer naar hem. In haar goudgele ogen zag je dat het gemeende woorden waren. Elk woord die ze sprak kwam recht uit haar hart.

Onderwerp: Re: Reflect the kind of care they get