All the truth I know

De kattin grimaste. Samen konden ze dit aan, ze wist het zeker. Één van de honden was al gevallen, en Jinx had nu de tweede ongeveer in control. Zijzelf had haar nagels van zowel haar voor- en achterpoten in de zijden van de hond gezet, om zo te kunnen blijven staan. Haar gehavende staart zwiepte furieus heen en weer, waarna ze zich voorover boog. Haar blik gleed kort naar Jinx, die nu zijn hond de strot doorbeet. Een grijns verscheen op haar gezicht - een oprechte nu, die zijn kracht bewonderde. Hij was een goed member en bovenal een goede partner. Toen haar kop bijna bij de nek van de hond was om hierin vast te bijten, leek de hond op te merken wat ze van plan was.

Echter was ze snel genoeg en beet ze op tijd zijn nek door, waarna ze van het beest af sprong. Zo had ze net genoeg tijd voordat hij zich kon laten omvallen en zich op zijn rug kon draaien om haar zo vast te klemmen. Als ze dit niet snel genoeg gedaan had, was dit haar dood geweest.

Met een wilde blik in haar rode ogen keek ze naar Jinx, adrenaline hoog na deze bijna doods-ervaring. Een vlam vol liefde brandde op in haar buik toen ze zag dat ook hij de rot hond had neergehaald. Snel keek ze om zich heen, voor de zekerheid, maar ze zag dat ze de honden inderdaad hadden verslagen. Drie lijken lagen in het steegje, de stenen rood gekleurd. Het was hen gelukt om ervoor te zorgen dat het niet hun eigen lichamen waren die hier nu levenloos lagen. Hijgend van de inspanning keek ze naar de zwarte kater, en haar blik zocht de zijne op. Ze wist de juiste woorden niet te vinden. Ze vond het moeilijk om te concentreren, en ze was nooit een kattin van woorden geweest, maar van acties. Dus liep ze naar hem toe en drukte ze haar kop onder zijn kin - hij was altijd al groter dan haar geweest, zelfs toen hij nog een zwerfkat geweest was. Dat was één van de dingen die ze zo leuk aan hem vond. Maar er was nog zoveel meer. Kort klemde Zira haar kaken op elkaar om geen tranen te laten vallen. Eindelijk waren ze weer samen.

- Jinx - Vervolg van dit topic

You can break, throw yourself away
Leave it behind, we come undone
And if you need to you can break me too
You can disappear

Please just take me with you when you go
Or let me follow
Let me follow

De stilte die volgde had steen kunnen breken. Daar lagen ze, drie monsterlijke honden op de harde, koude grond van deze verdomde stad. Het enige wat de stilte leek te door breken was zijn ademen. Hun ademen. Toch? Met een ruk keek hij om, terwijl zijn hart stil leek te staan. Vanuit zijn ooghoek had hij gezien hoe een van de rotten naar haar uitgehaald had, misschien met een dodelijk gevolg. Maar nee, ze stond daar, levend en wel. Er was voor een buitenstaander niets mooi aan dit moment; slechts twee katten nat door de zachte regen en het bloed dat zowel aan hun vachten kleefde als aan de vloer. Toch, voor hem was dit het moment dat zijn leven veranderde. Hoeveel kwade woorden hij net ook gespuwd had, hij meende er geen van. Als Zira was gestorven, zou een deel van hem ook mee zijn gestorven.
Maar ze leefde, en hoewel ze beiden stil waren, sprak haar acties. Ze kwam naar hem toe, haar eerdere woede gedoofd en har aanraking zacht. Pas toen hij haar lichte gewicht tegen hem aan voelde, wist hij dat dit echt was. Hij legde zijn grote kop op de hare, kort zijn ogen sluitend terwijl het besef van wat verloren had kunnen gaan als een kogel door hem heen schoot. "Oh, oh Zira," klonk zijn raspende stem, waarna hij de poes dichter tegen hem aan drong. Als om zichzelf te bewijzen dat dit echt was, dat hij haar terug had. "Ik meende het niet," hij haalde diep adem waarna hij kort zijn kop weg trok, zodat hij oog contact kon maken. Zodat hij haar rode ogen kon zien, die hem altijd zo mooi hadden geschenen. "Ik hou van je, Zira, en je hebt geen idee hoeveel," En god, hij meende dat met heel zijn kleine mannenhartje.

We can run, forget ourselves
Leave them behind, we can make believe
Tell our story, live another life
And so reappear

De gevoelens die haar lichaam overnamen als ze bij hem was, ze beangstigden haar. Nog steeds. Na al die tijd was ze nog steeds bang hem volledig toe te laten in haar hart, bang om hem te verliezen. Want haar leven kende alleen verliezen. Het was alsof ze zichzelf voor het eerst sinds dat ze hem weer had gezien toeliet om de gevoelens in te ademen alsof ze zuurstof waren, en het was overweldigend. Haar lichaam was zwakker dan normaal toen Jinx haar strakker tegen zich aan trok. Ze verdween een beetje in zijn vacht. Het voelde vertrouwd, maar haar kaken klemden zich op elkaar. Niet goed wetend wat ze moest doen. Ze voelde zijn lage stem rommelen tegen haar schouders die tegen zijn borstkas aan gedrukt stonden. Hij zei haar naam, vertelde haar dat hij van haar hield. Haar oren drukten zich in haar nek. Ze hield ook van hem, maar zei kort niks. Bleef voor het eerst in haar onstuimige leven even stil.

"Je hebt me achter gelaten," kwam het toen van haar kant af, breekbaarder dan ze gehoopt had. In haar ogen was het de waarheid. Hij had haar achter gelaten, met een stel kittens waarvoor ze niet kon zorgen, en met een clan die half uit elkaar viel. Ze sloot haar ogen kort. Ontweek zijn blik. Dit zou niet het einde zijn, dat niet. Maar ze had tijd nodig. Hoeveel wist ze niet. Een paar minuten, een paar dagen, een paar maanden?