the road to death was indeed an easy path to follow

Hij zou de Elite nooit kunnen laten zien wie hij was, dat had hij zich alang bedacht. Misschien dat hij wel groots zou kunnen worden voor de Elite, misschien was hij na een dag wel dood. Dat was alles wat het bleef, een vraag. Een 'misschien.' Een 'wat als.' Dit was niet het leven wat hij wilde, althands, hij was geen moordenaar. Waarom hij geen rogue was geworden? Die vraag had hij zichzelf ook al vaak gesteld. "Sorry," fluisterde hij naar niemand in het bijzonder en begon langzaam weg te lopen van de slapende kattin waar hij bij lag. Zijn ouders zouden al snel een nieuw nest hebben en dan te druk bezig zijn met het verzorgen van hun, dus daar maakte hij zich geen zorgen over, hoewel hij altijd van hun zal houden wist hij dat dit was wat hij wilde. Hij kon niet terug naar de clan en toen hij zijn gedachtes op een rijtje had gezet wist hij dat hij geen Bloodclan kat was. "Het spijt me, Chickenpaw" miauwde hij en keek naar de sterren, wetend dat ze naar dezelfde sterren zouden kijken als ze omhoog keken. Ergens kalmeerde dat de grijze kater en een kleine glimlach speelde op zijn snuit. Hij liep langs de rand van het thunderpath, maar zorgde er voor dat hij niet op het shadow- of thunderclan territorium kwam. Niet zeker wanneer hij gestopt was met lopen draaide hij zich om zodat zijn lichaam horiontaal op de verticaal lopende weg stond. "May Starclan light everyones path but mine," miauwde hij zachtjes, wetend dat hij niet bij Starclan terecht zou komen en liep het thunderpath nog iets verder op. De kater had -naar zijn mening- geen geweldig leventje achter de rug. Andere katten mochten hem niet en hij voelde zich nergens thuis, maar misschien, misschien dat hij zich nu thuis zou voelen. De last die van zijn shouders was nu, de drang om altijd zijn best te doen... die was er niet meer. Hij had Chickenpaw teleurgesteld en dat was wat hem over dat randje gegooid had.  "Remember that I love you, Chickenpaw." Tranen biggelde over zijn wangen en hij begon te hikken toen er een monster kwam op hoge snelheid naar hem toe en hij onderdrukte her reflex om zijn ogen te sluiten en weg te springen. Het monster reed tegen hem aan en een luid gekraak was het laatste wat hij hoorde voordat hij op de grond viel met zijn nek gebroken, zijn lichaam achterlatend voor de eerste de beste die langskwam.

[ open ]

Ze had een normale dag. Via de Elder's den naar buiten staren, kijken hoe het ging in het kamp. De witte kattin was te verlegen geweest om naar buiten gaan. Ze had zichzelf vaak genoeg gezien in het spiegelbeeld van het water. En ze had het vaak genoeg gehoord. Kittens schrokken van haar, sommigen waren nog niet gewend aan hoe ze eruit zag. Dus bleef ze maar tussen de Elders, in haar nest. Haar witte vacht was onder de littekens en ze had echter maar eén blauw oogover. Wat haar een mooie kattin maakte was weg.
“Hey Angel..” Klonk de bekende stem van haar broer, Demonslayer. De kattin tilde haar kop op en glimlachte vriendelijk naar hem. Ze was nog dankbaar, opgelucht dat hij nog met haar wou praten. Iedere dag was ze bang dat haar broer van gedachten zou veranderen. Dat hij zich realiseerde dat hij zijn eigen vader had moeten doden om haar te redden. Deviltongue was een kater waar Angel altijd achterdochtig over was. Maar het was ook haar schuld geweest dat dit zo was. En daar haatte ze zichzelf altijd voor. “Wil je mee een rondje lopen?” De vraag trok haar weer terug naar het heden. En de witte poes zwoor dat ze verdriet in zijn stem kon horen. Maar ze kon hem daarvoor niet kwalijk nemen. Ze had gehoord hoe Skullpaw de Clan uitgestapt was om zich bij de BloodClan te voegen. Haar neefje. Angelfall was trots dat haar broer zijn leven recht had gezet ondanks het drama dat tijdens hun apprenticetijd gebeurd was. En ze hield van haar broer, dat was zeker. Dus was ze ook blij dat hij eindelijk een partner had, een familie. Iets dat zou nooit zou kunnen hebben. Omdat ze een Elder was.
Die gedachten leek haar tot deze dag te achtervolgen. Dat ze nooit echt nuttig geweest was voor de Clan. Ze liep achter de gevlekte kater aan. Haar oog gericht op de grond terwijl ze hem probeerde bij te houden, ondanks haar manke poot. Ze merkte wel dat hij wat langzamer liep voor haar. De witte kattin wou net een gesprek starten toen ze plots bloed rook. Haar kop wat opgetild voor ze langzaam naar een paar struiken ging, de geur werd steeds sterker en sterker. En toen ze eindelijk via een kleine ingang richting het Thunderpath liep, hapte ze geschokt naar adem. Ze deed snel een stap opzij. De grijze vacht... Ze herkende haar neef uit duizenden. Het bloed, de kop van de apprentice zat in een onnatuurlijke manier en langzaamaan begon de paniek bij haar te groeien. "Demon?" Riep ze voorzichtig. Waarna een wat luidere gil. "Demonslayer!" Ze begon al sneller te ademen, alsof er iets vast zat in haar keel. Haar ogen waren groot van de schok, de paniek. Ze had nog nooit een dood lichaam gezien. Zo jong, ze had het niemand willen wensen.

De verdeling van de meningen binnen de clan was iets dat hij misschien had moeten verwachten na het verbannen van Skullpaw. Maar in zijn ogen was het geen slechte beslissing geweest. Het was voor hem duidelijk dat de kater niet verward was geweest in zijn keuzes en hem toe blijven staan om Bloodclan te zien was niet iets dat hij kon veroorloven. Dat nam niet weg dat frustraties zich bij hem hadden opgebouwd, maar hij probeerde het in te houden. Als ze ooit wat tegen Bloodclan zouden gaan doen, dan zou hij die eruit laten. Voor nu was het echter zijn zoveelste tocht door het territorium, waarbij hij hoopte dat het een keer rustig zou zijn. Hij wist wel beter dan om erop te hopen, maar een kleine hoop was toch nog aanwezig. Deze vervloog echter al weer snel toen hij dichter naar het donderpad kwam en er een geur van bloed zijn kant uit kwam, samen met een hartverscheurend geluid. Hij was deze keer niet de eerste die de kat had gevonden blijkbaar. Hij versnelde zijn pas tot hij bij het donderpad was en vond daar al snel drie katten. Waarvan een dood, anders zouden de anderen niet zo reageren. Hij stapte dichterbij en merkte op dat de kat die het dichtst bij het lichaam was Demonslayer was. Was het lichaam dan... Nee, dat kon niet. Toch bleek dat het wel zo was toen hij de grijze vacht zag die naast Demonslayer lag. Het leek erop dat de jonge kater geraakt was door een monster en daarbij het leven had gelaten. "Demonslayer..." Begon hij. In zijn hoofd gingen er ondertussen vragen doorheen. Wat moesten ze met het lichaam doen? Waarom was Skullpaw geraakt door een monster? Was dit zijn schuld? Het was niet alsof ze het lichaam naar het kamp mee zouden kunnen nemen, Skullpaw was tenslotte verbannen. De reden achter de dood was niet iets dat hij zou kunnen achterhalen en of het zijn schuld was, sommige katten zouden waarschijnlijk denken van wel, maar of hij zichzelf er echt de schuld voor kon geven was een andere vraag. Hij schoof het voor nu aan de kant en liet zijn blik rusten op Demonslayer, wachtende of de kater überhaupt zou reageren.

[Graag niet meer mensen reageren, dit wordt in dit topic afgehandeld en niet verder.]